Οπου και να γυρνούσες το βλέμμα, έβλεπες νεαρά κορίτσια και αγόρια με λουλούδια στα μαλλιά, γκλίτερ και μπόχο αισθητική, θαυμαστές από την Ελλάδα και τον κόσμο που κατέκλυσαν από νωρίς την πλατεία Νερού την Κυριακή 2 Ιουλίου για τους Florence + the Machine και τη «μητέρα» τους, Φλόρενς Γουέλς, στο πλαίσιο του Ejekt Festival.
Η 36χρονη Βρετανίδα δημιουργός της μπάντας, από τις πλέον χαρισματικές περφόρμερ της γενιάς της, εμφανίστηκε επί σκηνής ως άλλη ιέρεια της μουσικής, μεταδίδοντας την εκρηκτική ενέργειά της με την κρυστάλλινη φωνή και τη θεατρική παρουσία της στο ενθουσιώδες κοινό των χιλιάδων θαυμαστών της, που για χάρη της άντεξαν την αποπνικτική ζέστη και την πολύωρη ορθοστασία.
«Καλησπέρα, Αθήνα, ευχαριστώ, Αθήνα», είπε μιλώντας ελληνικά με μια γοητευτική συστολή, αναφέροντας πόσο σημαντική είναι η Ελλάδα για την ίδια, κυρίως λόγω των αξέχαστων συναυλιών που έδωσε στο Ηρώδειο το 2019. Το χορταστικό σετ της διήρκεσε περίπου μιάμιση ώρα και περιλάμβανε αγαπημένα κομμάτια, όπως τα «King», «Big God», «Shake it out», «You’ve got the love», «Hunger», ενώ κατά τη διάρκεια του ξεσηκωτικού «Dog days are over» ζήτησε από το κοινό –όπως κάνει πάντα σε αυτό το κομμάτι– να κρύψει τα κινητά και να συνδεθεί μαζί της χωρίς τον περισπασμό της οθόνης. Αν κάτι γνωρίζει καλά η Φλόρενς, είναι να δημιουργεί μαγικές στιγμές, όπως έκανε κατά τη διάρκεια του ανκόρ με το «Never let me go», όπου το κοινό τη συνόδευσε σαν καλοκουρδισμένη χορωδία.
Μία μέρα νωρίτερα εμφανίστηκε ο Ρόμπι Γουίλιαμς στο πλαίσιο του Rockwave Festival, οκτώ χρόνια μετά την πρώτη εμφάνισή του στην Ελλάδα, που μας είχε κάνει να θαυμάσουμε τη στόφα του ως κορυφαίου περφόρμερ. Φέτος ο Bρετανός αστέρας μάς επισκέφθηκε στο πλαίσιο της περιοδείας «XXV Tour», με την οποία γιορτάζει τα 25 χρόνια του ως σόλο καλλιτέχνης. Με διάθεση επικοινωνιακή, αυτοσαρκαστική και εξομολογητική, ο Ρόμπι Γουίλιαμς αφηγήθηκε το ξεκίνημά του με τους Take That τo 1990, την τοξική ατμόσφαιρα εντός του γκρουπ, την επιτυχή σόλο πορεία, αλλά και τις σκοτεινές πλευρές του, όπως οι καταχρήσεις και η κατάθλιψη, με τις οποίες πάλευε για δεκαετίες.
Με εξαιρετική φωνή, χαρακτηριστική σκηνική άνεση, αλλά και διακριτή κόπωση, που ίσως οφείλεται στη long COVID που ανέφερε ότι τον ταλαιπωρεί, εξακολουθεί να είναι ένας εντυπωσιακός περφόρμερ, όπως απέδειξε με τα δυναμικά «Let me entertain you» και «Rock DJ». Από τις ωραίες στιγμές, η ερμηνεία του «Angels» και η διασκευή στο «Don’t look back in anger» των Oasis. Ατυχής στιγμή, το άκομψο αστείο που επιχείρησε να κάνει λέγοντας πως όταν πλησίασε το κοινό της συναυλίας, αντί να τον χαϊδέψουν, θέλησαν να κλέψουν τα πετράδια από την μπλούζα του, γιατί «αυτή είναι η Ελλάδα». Το κοινό δεν αντέδρασε. Κάποιοι γέλασαν, άλλοι προβληματίστηκαν και τους πήρε λίγη ώρα να ξαναζεσταθούν, ενώ τα σχόλια σε ΜΜΕ και κοινωνικά δίκτυα έδωσαν περισσότερη βαρύτητα από αυτή που αναλογεί. Αν κάτι ωστόσο θα θυμόμαστε σίγουρα, είναι η a cappella εκδοχή τού «Me and my monkey», ειδικά για το ελληνικό κοινό.
