Οταν ήμουν 17 χρόνων, ένας φίλος μου αγόρασε noise-cancelling ακουστικά. Μου έδωσε να τα δοκιμάσω παίζοντας ένα από τα αγαπημένα του τραγούδια. Κάθε ήχος εξαφανίστηκε. Στο μυαλό μου αντηχούσε μόνο «Η γιορτή».
Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη μέρα της άνοιξης, την πρώτη φορά που άκουσα αυτόν τον ύμνο στην ομορφιά και τη μελαγχολία της ζωής, της αγάπης, στην ανάγκη για ελευθερία, ένα ποίημα που έγραψε ο Γιάννης Αγγελάκας και συνέθεσε ο Μπάμπης Παπαδόπουλος, και κυκλοφόρησαν οι Τρύπες με τον δίσκο «Μέσα στη νύχτα των άλλων» το 1999.
Περίμενα 12 χρόνια για να το ακούσω live. Μέσα σε αυτά, φανταζόμουν ότι τον Γιάννη Αγγελάκα θα τον έβλεπα για πρώτη φορά σε κάποιον κλειστό χώρο τύπου Block 33 στη Θεσσαλονίκη, ή σε κανένα στάδιο στην Αθήνα, για να χορέψουμε έξαλλα τραγουδώντας «Ο χαμένος τα παίρνει όλα» ή «Το τρένο». Τελικά, τον είδα τη Δευτέρα στο Ηρώδειο. «Το τρένο» δεν το είπε. Αλλά έξαλλα χορέψαμε.
Μέχρι περίπου τις 22.30 τα πράγματα ήταν ήπια, η συναυλία σχεδόν ατμοσφαιρική. Ο Αγγελάκας και οι 100°C έπαιζαν τραγούδια δικά του και δικά τους – τους «Πόθους», το «Σαράβαλο», το «Ακόμα περπατάω», έπαιξαν και την «Αμνησία» από τις Τρύπες. Αλλά μετά, όταν πάνω από το αρχαίο θέατρο ανέτειλε η πανσέληνος του Ιουλίου, κοινό και μπάντα ζεστάθηκαν, και με κάθε τραγούδι γίνονταν ένα. Ξεκίνησε με το «Ο χαμένος τα παίρνει όλα». Στο «Αιρετικό», τα φώτα έγιναν κόκκινα. Σύσσωμοι χτυπούσαμε παλαμάκια, κι όλο το θέατρο τραγουδούσε «Διάολε, φύγε από μπροστά μου, μου κρύβεις τον Θεό». Οταν στις 11 παρά έπαιξε το «Σιγά μην κλάψω», άρχιζες να νιώθεις ότι ζεις κάτι ξεχωριστό. Τα παλαμάκια έγιναν χέρια υψωμένα στον αέρα, και τα σώματα δεν μπορούσαν να συγκρατηθούν στις θέσεις. Εκλεισε με τη «Γιορτή», και σε όλο το encore, οι περισσότεροι ήμασταν όρθιοι, τραγουδώντας με τρέλα «Δεν χωράς πουθενά», και «Ακούω την αγάπη» – το οποίο ο Γιάννης Αγγελάκας είπε ότι δεν είχαν προβάρει αλλά θέλησαν να τραγουδήσουν τη Δευτέρα γιατί περνούσαν και οι ίδιοι τόσο ωραία.
Είχε πολλή ζέστη το βράδυ της Δευτέρας και είχαμε όλοι ιδρώσει από τον χορό και τη χαρά, ένιωθες την έξαψη στο κοινό, ένα κοινό που είχε όλο το φάσμα των ηλικιών. Αλλά όλοι υπακούσαμε όταν ο Αγγελάκας μας είπε ότι το επόμενο τραγούδι θα το πούμε εμείς. Oρθιοι όλοι πια, τραγουδήσαμε μανιασμένα «Ταξιδιάρα ψυχή, κι αν θέλω δίπλα σου είναι δύσκολο να μένω, καιρός να βρω τη δικιά μου ζωή, σ’ αυτό το ταξίδι, δεν θα σε περιμένω».
«Δεσποινίς Ουτοπία»
Στο τέλος, πήρε ο ίδιος την ηλεκτρική κιθάρα και είπε πως μας αφιερώνει το τελευταίο τραγούδι, γιατί κάποιοι «συμπολίτες μας το πάνε περίεργα» και «έχει πλακώσει σκοτάδι». «Ω! Δεσποινίς μου ουτοπία», έπαιξε, και το βράδυ, ένα βράδυ που στους παρόντες σίγουρα θα μείνει αξέχαστο, έκλεισε χορωδιακά, με τραγουδιστές και μουσικούς να τραγουδούν σουρεαλιστικά, χιουμοριστικά, παράφωνα, συγκινητικά, «I love you, I love you, I love you». Πράγματι. Το βράδυ της Δευτέρας, την ακούσαμε την αγάπη, την τραγουδήσαμε, τη ζήσαμε για λίγες ώρες, στο Ηρώδειο.
