Αθήνα 1910. Τότε που η πόλη μετρούσε περίπου μια εκατοστή χιλιάδες κατοίκους, η οδός Πατησίων αναφερόταν ως «εξοχικός δρόμος» και η Συγγρού ήταν απλώς μια χωμάτινη, στενή δίοδος προς τον Πειραιά, με χωράφια τριγύρω. Μέσα στα σπίτια ωστόσο οι καταστάσεις δεν ήταν πολύ διαφορετικές από σήμερα: χαρές και λύπες, παρεξηγήσεις, συζυγικές ζηλοτυπίες κ.ο.κ. Ειδικά στις αστικές οικίες της εποχής, οι κυρίες και οι κύριοι επιδίδονται στο συγκεκριμένο «σπορ» με στυλ και μπρίο ανάλογο –έστω σε βαλκανική απομίμηση– εκείνου των ευρωπαϊκών σαλονιών. Αυτά και διάφορα ακόμα θα δούμε στο «Μαλλιά κουβάρια», τη νέα παράσταση του Τάσου Πυργιέρη και του ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης, που μεταφέρει στη σκηνή μια χαρακτηριστική κωμωδία του σημαντικού συγγραφέα Νικόλαου Λάσκαρη.
Γραμμένο προς τα τέλη του 19ου αιώνα, το έργο μιμείται σε ύφος τη γαλλική δραματουργία της εποχής, ωστόσο οι σημερινοί συντελεστές αποφάσισαν να το τοποθετήσουν, στυλιστικά τουλάχιστον, στην αθηναϊκή μπελ επόκ του 1910. «Ο λόγος έχει να κάνει βασικά με την ενδυματολογία, η οποία είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα στις αρχές του 20ού αιώνα, με τις σχετικές επιρροές από την Ευρώπη, από ό,τι μερικές δεκαετίες πριν. Από την άλλη έχει διατηρηθεί ατόφιο το στοιχείο που ξεχωρίζει το συγκεκριμένο κείμενο και έχει να κάνει με τις αναφορές σε πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα της εποχής. Τέτοια είναι οι παραστρατιωτικές οργανώσεις, που υπονόμευαν τον εθνικό αγώνα, οι συνεχείς εκλογές, ο κοινωνικός διχασμός κ.ο.κ. Φυσικά όλα αυτά στο πακέτο μιας σπαρταριστής κωμωδίας», μας λέει ο σκηνοθέτης της παράστασης, που ξεκίνησε μόλις το ταξίδι της στα θέατρα ανά την Ελλάδα. Ο Κώστας Κουντουπής (Νίκος Ορφανός), ένας ευυπόληπτος παντρεμένος άνδρας, πρέπει να φύγει για μυστική… επιχείρηση, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της ζηλόφθονης συζύγου του (Σοφία Μανωλάκου). Κάπου εκεί εμπλέκεται στην υπόθεση μια μάντισσα που διαβάζει τις τρίχες, ανακαλύπτοντας τις ερωτικές επιθυμίες, καθώς και τρεις καλοί του φίλοι μαζί με τις συζύγους τους. «Εδώ επί της ουσίας έχουμε μια σάτιρα της αστικής τάξης της εποχής, ειδικά των μεσαίων οικονομικά στρωμάτων, κατά κανόνα αμόρφωτων, τα οποία μιμούνται είτε τους μεγαλοαστούς είτε ακόμα περισσότερο τα δυτικά πρότυπα. Μιλάμε για ένα σαβουάρ βιβρ που μαθαίνεται άτσαλα· από τη μια πίνουν όλοι τσάι, το οποίο εισάγεται ως αγγλική συνήθεια εκείνη την εποχή, και από την άλλη οι άνδρες πηγαίνουν συνεχώς από σπίτι σε σπίτι απρόσκλητοι, όπως συνέβαινε δηλαδή στην επαρχία», σημειώνει ο Τάσος Πυργιέρης.
Στα «Μαλλιά κουβάρια» του Νικόλαου Λάσκαρη διακωμωδείται η άτσαλη ενηλικίωση των μεσαίων οικονομικών στρωμάτων της πρωτεύουσας το 1900.
Ο ίδιος συμπληρώνει πως και η γλώσσα του έργου, μια δημοτική με πολλούς καθαρευουσιάνικους όρους, έχει ακριβώς στόχο να υπονομεύσει αυτή την καθαρεύουσα της αστικής τάξης που κριτικάρει ο Λάσκαρης. Φανερή είναι επίσης η ιδιαίτερη σημασία που δίνεται στο αισθητικό κομμάτι της παράστασης. «Το γούστο και η φινέτσα βγαίνουν πάντα στην κωμωδία και την βοηθούν. Γενικώς η παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης ήταν εξαιρετική· πολύ οργανωμένη, και τηρουμένων των αναλογιών, δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει ανάλογες του Εθνικού ή του ΚΘΒΕ», καταλήγει ο κ. Πυργιέρης.
Τόποι και εισιτήρια των παραστάσεων μπορούν να αναζητηθούν στο ticketservices.gr.
