Ουάου! Η πρώτη μου αντίδραση όταν μπήκα μέσα στο Γουέμπλεϊ, τον ναό των τελικών Κυπέλλου της Αγγλίας, του πιο παλαιού ποδοσφαιρικού θεσμού, έστω και αν βρέθηκα στο νέο Γουέμπλεϊ, που χτίστηκε το 2007, στα ερείπια του παλαιού, το οποίο κατεδαφίστηκε το 2003.
Δεν ξέρω αν είναι θέμα αυθυποβολής ή είναι ο επιβλητικός χώρος που προκαλεί αυτές τις εσωτερικές δονήσεις, το σίγουρο πάντως είναι ότι αυτό ένιωθα μπαίνοντας μέσα. Είναι κάτι που δεν το νιώθεις μονάχα με το βλέμμα, κοιτάζοντας γύρω σου, αλλά το νιώθεις με όλο σου το είναι.
Εμείς όμως, με την κόρη μου Φράνσις, δεν είχαμε πάει στο Γουέμπλεϊ για να παρακολουθήσουμε αγώνα ποδοσφαίρου (όχι ότι θα μας χάλαγε και αυτό). Είχαμε πάει για να ακούσουμε μουσική. Ζωντανή μουσική στο Γουέμπλεϊ.
Η ώρα ήταν έξι παρά το απόγευμα και είχαμε μπροστά μας δυόμισι ώρες έως ότου αρχίσει η συναυλία «Love on Tour» του Χάρι Στάιλς, του τραγουδιστή των One Direction που συνεχίζει σε σόλο καριέρα.
Ο Στάιλς πρωτοεμφανίστηκε 16 ετών στο τηλεοπτικό ριάλιτι «X-Factor» της Αγγλίας και σήμερα, στα 29 του χρόνια, είναι κάτοχος τριών βραβείων Γκράμι.
Μου αρέσει να πηγαίνω νωρίς στις συναυλίες για να παρακολουθώ τον κόσμο, να νιώθω την ατμόσφαιρα, αλλά και για έναν ακόμη λόγο: δεν μπορώ να ξεχάσω ότι ο θρυλικός Πρινς είχε τρεις φορές στο ξεκίνημα της καριέρας του ανοίξει συναυλίες των Ρόλινγκ Στόουνς, οπότε σκεφτόμουν ότι ίσως κι εγώ γίνω έτσι μάρτυρας ενός αστεριού που μόλις τώρα γεννιέται. Ποιος ξέρει…
Τελικά, από τους τρεις που είδαμε και ακούσαμε, μας άρεσε μόνο ο ένας που δεν συγκράτησα το όνομά του, οπότε και διάσημος να γίνει δεν θα το πάρω είδηση.
Ροζ στρατός
Κοιτάζω γύρω μου τον κόσμο. Ολο το στάδιο είναι ντυμένο στα ροζ, πολλοί φορούν φτερά και καουμπόικα καπέλα. Οσο για τις ηλικίες του κοινού; Κυμαίνονταν από τα 7 έως τα 87 χωρίς υπερβολή.
Αυτό που έχει καταφέρει να περάσει ο Χάρι Στάιλς στη νεολαία είναι το μήνυμα να ντύνονται όπως τους αρέσει χωρίς να φοβούνται την κριτική και το μπούλινγκ.
Οι περισσότεροι ενήλικοι είναι συνοδοί παιδιών σύμφωνα με τους κανονισμούς, όμως δίπλα μας κάθεται ζευγάρι καλοβαλμένων εξηντάρηδων μόνοι τους.
90.000 άνθρωποι κατευθυνθήκαμε στον μοναδικό σταθμό τρένου υπό καταρρακτώδη βροχή. Κανείς δεν έσπρωχνε. Κανείς δεν προσπερνούσε τον μπροστινό του.
Για να περάσει η ώρα μάς βάζουν από τα ηχεία να ακούμε γνωστά τραγούδια. Γίνομαι έτσι θεατής ένα ολόκληρο στάδιο με 90.000 άτομα να τραγουδάει το «Bohemian Rhapsody» του αλησμόνητου Φρέντι Μέρκιουρι.
Τις δυόμισι ώρες της συναυλίας ήμασταν όλοι όρθιοι και τραγουδούσαμε μαζί με τον ταλαντούχο, αεικίνητο, αξιαγάπητο ως σκηνική παρουσία Χάρι Στάιλς, ο οποίος έχει μια ωραία συνήθεια: σε κάθε συναυλία του αφιερώνει χρόνο και διαβάζει τα πλακάτ που κρατούν θαυμαστές του. Σε συναυλίες του έχουν γίνει προτάσεις γάμου, έχουν απαντηθεί ερωτήματα εφήβων για τη ζωή και πολλά άλλα.
Ο Χάρι βλέπει μια κοπέλα η οποία κρατάει πλακάτ που γράφει «Σήμερα γίνομαι 18 ετών», τη ρωτάει το όνομά της, γυρνάει στο πλήθος και φωνάζει: «Ας της τραγουδήσουμε όλοι το Happy Birthday». Ολο το Γουέμπλεϊ εύχεται τα χρόνια πολλά, και στις γιγαντοοθόνες η κοπέλα κλαίγοντας του φωνάζει «σε ευχαριστώ, σε αγαπώ».
Στο προτελευταίο τραγούδι ο Χάρι δίνει το μικρόφωνο σε ένα παιδί 7-8 ετών, το οποίο ο τραγουδιστής είχε ξεχωρίσει στην αρχή της συναυλίας και του είχε πει «θα σου ζητήσω κάτι αργότερα να με βοηθήσεις… μην έχεις άγχος… θα τα καταφέρεις», και όταν έρχεται η στιγμή το αγοράκι λέει άψογα τα πρώτα λόγια του επόμενου τραγουδιού του. «Come on, Harry, we wanna say goodnight to you». Ενα στάδιο χοροπηδάει στους ήχους τού «As it was», μαζί κι εγώ με την κόρη μου.
Ο μαγικός αυλός…
Η ανάμνηση όμως που θα μου μείνει από το Γουέμπλεϊ εντυπώθηκε κατά την έξοδό μας από το στάδιο: 90.000 άνθρωποι βγήκαμε ήρεμα και συντεταγμένα και κατευθυνθήκαμε σε έναν στενό δρόμο δύο χιλιομέτρων που οδηγούσε στον ένα και μοναδικό σταθμό τρένου, υπό καταρρακτώδη βροχή.
Η αστυνομία έκοβε τον κόσμο ώστε η προσέλευση στην πλατφόρμα του τρένου να γίνεται ανάλογα με την άφιξη του πλήθους. Κανείς δεν έσπρωχνε. Κανείς δεν προσπερνούσε τον μπροστινό του.
Το πιο εκπληκτικό; Κάποιος αστυνομικός, κατ’ εντολήν ανωτέρου του, βάζει το κινητό του πλάι σε ένα μεγάφωνο. Ξαφνικά ξεκινάει μια δεύτερη συναυλία! Στον δρόμο, από όλους εμάς.
Αυτό που συμβαίνει μπροστά μας είναι μαγικό. Η μουσική εξημερώνει τον κόσμο, τον μαγεύει. Μου θυμίζει το παραμύθι με τον Μαγικό Αυλό. Και η βρετανική αστυνομία μάλλον ξέρει αυτό το μυστικό. Σκέφτηκα πόσο χαρούμενη ήμουν που η κόρη μου σπουδάζει σε μια χώρα στην οποία, όταν λέει «θα πάω σε συναυλία», δεν έχω λόγο για να ανησυχώ.
Τραγουδώντας με βήμα σημειωτόν φθάνουμε στον σταθμό βρεγμένοι έως το κόκαλο. Μουσκίδι, ναι, αλλά με ένα πλατύ χαμόγελο.
Η κ. Αδα Σταματάτου είναι ιδρύτρια της ΑΜΚΕ Race for AutismGR και συγγραφέας. Το τελευταίο της βιβλίο, «Τι έχει ο Γιάννης. Μιλώντας στα παιδιά μας για τον αυτισμό», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
