Ο Βασίλης Τσιμπούκης σπούδασε πολιτικές επιστήμες. Το 1983 εκδόθηκε η ποιητική του συλλογή «Γεώργιος Δερμών» (Πρόσπερος). Από το 1994 μέχρι το 2002 επιμελήθηκε την αγγλοσαξονική και αμερικανική λογοτεχνική σειρά των εκδόσεων Οδυσσέας. Εχει μεταφράσει έργα των Ρέιμοντ Κάρβερ, Θίοντορ Ντράιζερ, Ντέιβιντ Λίβιτ και Τίμοθι Μο. Η νουβέλα του «Συγκάτοικος, 32 κομμάτια» (εκδ. Loggia) κυκλοφόρησε πρόσφατα.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Το «Dissipatio H.G.» του Γκουίντο Μορσέλι, «To όνομά σου» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη και το «Παραντάις» της Φερνάντα Μέλτσορ.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ο Ευγένιος Γκαντ, κεντρικός ήρωας στο μυθιστόρημα «Γύρνα πίσω άγγελέ μου» του Τόμας Γουλφ για την πολύτροπη και πολυπρισματική ενηλικίωσή του, το πάθος για ανεξαρτησία και ατομική ολοκλήρωση, όχι όμως χωρίς τίμημα και βάρος ενοχής.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Τρεις ελληνικές φωνές που έχουν σιγήσει: τον Γιάννη Πάνου, τον Αλέξανδρο Κοτζιά και τον Γιώργο Ιωάννου.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Διαβάζοντας τον «Πάγο» της Αννας Καβάν θαύμασα την υπαινικτικότητα και τον άγριο λυρισμό σαν εργαλεία αποτύπωσης εσωτερικής ερήμωσης σε μια παραβολή για την εποχή του Ψυχρού Πολέμου και το τέλος του κόσμου.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα πρώτη φορά;
Τις «Μεταθανάτιες αναμνήσεις του Μπρας Κούμπας», το πρώτο μέρος της «Ρεαλιστικής τριλογίας» του Βραζιλιάνου Ζοακίμ Μαρία Μασάντο ντε Ασίς.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Το «Ομαδικό πορτρέτο με μια κυρία» του Χάινριχ Μπελ.
Ενα βιβλίο με ουσιαστικό «πρωταγωνιστή» τον Νίκο Σκαλκώτα. Γιατί;
O Νίκος Σκαλκώτας εξερεύνησε την πρωτοποριακή, νέα μουσική της εποχής του στο κέντρο που τη γέννησε, τη Γερμανία της δεκαετίας του 1930. Εκεί δημιούργησε και εξέλιξε το δικό του μοναδικό μουσικό ιδίωμα. Βίωσε αρνητική υποδοχή και δυσκολίες στην επαγγελματική του ζωή επιστρέφοντας στην Ελλάδα τα σκοτεινά χρόνια του πολέμου μέχρι το σύντομο και τραγικό τέλος της ζωής του. Ο «Συγκάτοικος» είναι μια μυθιστορηματική ανάπλαση της ζωής του Νίκου Σκαλκώτα και ένα αυτοαναφορικό κείμενο.
Εκτός από την ανάπλαση της ζωής του Σκαλκώτα, τι θα θέλατε να μείνει στον αναγνώστη σε «δεύτερη ανάγνωση»;
Η δυνατότητα που έχει η γραφή να ενώνει διαφορετικές ιστορίες, να αναδιπλώνεται και να αναπροσανατολίζεται. Εντέλει, να μείνει η αίσθηση μιας γραφής που θέλησε να συνομιλήσει με τη μουσική μέσα από την ποιητικότητα, το παραλήρημα, την εξομολόγηση και το θραυσματικό.
Λογοτεχνία ή μουσική; Ποια είναι η ιδανική… συγκάτοικος;
Ανοίγουμε διάπλατα την πόρτα και βγαίνουμε μαζί τους στο φως. Ιδανικές σύντροφοι και οι δύο!
