Την «τακτική» της συναυλία πραγματοποίησε η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ στο Ηρώδειο, στις 21 Ιουνίου, κατά την Ημέρα της Μουσικής. Το πρόγραμμα περιλάμβανε έργα γαλλικής μουσικής. Οι διάσημες αδελφές Λαμπέκ προσκλήθηκαν για το «Καρναβάλι των ζώων» του Καμίγ Σεν-Σανς, ο βαρύτονος Διονύσης Σούρμπης και ο πιανίστας Παναγιώτης Τροχόπουλος ήταν σολίστ στο «Zembekiko» του Τιερί Πεκού, βασισμένο στο γνωστό «Ζεϊμπέκικο» («Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια») του Διονύση Σαββόπουλου, ενώ η βραδιά ολοκληρώθηκε με τις Σουίτες αρ. 1 και αρ. 2 από την «Κάρμεν» του Μπιζέ. Διηύθυνε ο Διονύσης Δερβής-Μπουρνιάς.
Τίποτε το μεμπτό δεν υπάρχει σε ένα πρόγραμμα με εύπεπτη μουσική, ικανή να προσελκύσει ένα ευρύ κοινό. Διέκρινε κανείς αρκετές οικογένειες με παιδιά, που αυθόρμητα συμμετείχαν με ρυθμικά παλαμάκια σε όσα κομμάτια τούς ήταν οικεία. Κι αυτό είναι θετικό, εάν σημαίνει ότι τουλάχιστον σε ένα πρώτο επίπεδο ο κόσμος αυτός θα πάψει να φοβάται την κλασική μουσική. Είναι δε μάλλον μια αντίδραση πιο υγιής και σίγουρα πιο ειλικρινής από τα συνήθη χειροκροτήματα ανάμεσα στα μέρη ενός έργου ή ακόμη και στην πιο απίθανη παύση, ενός κοινού συναυλιών με ακριβό εισιτήριο και ανάλογο προφίλ.
Τίποτε μεμπτό, εάν αυτό σημαίνει ότι το ευρύ κοινό θα πάψει να φοβάται την κλασική μουσική.
Στη σουίτα «Το καρναβάλι των ζώων» ο Σεν-Σανς φιλοτεχνεί δεκατέσσερα χιουμοριστικά μουσικά πορτρέτα ζώων. Σε αυτά ο συνθέτης περιλαμβάνει και τους «πιανίστες», τους οποίους σατιρίζει μέσα από σχολαστικές βασικές ασκήσεις για τα δάχτυλα. Παιχνίδι για τις Γαλλίδες πιανίστριες Κάτια και Μαριέλ Λαμπέκ, οι οποίες έχουν αποδώσει το συγκεκριμένο έργο κατ’ επανάληψιν. Η εμπειρία τους φάνηκε στην πλαστικότητα με την οποία ερμήνευσαν κάθε μικρογραφία, όπως λόγου χάριν τα άλματα του καγκουρό και τη μαγική, διάφανη ατμόσφαιρα του ενυδρείου. Τα ξύλινα πνευστά ήρθαν σε ευχάριστο διάλογο μαζί τους, ενώ τα σολιστικά έγχορδα της ορχήστρας πολύ λιγότερο.
Η μεταγραφή του πασίγνωστου «Ζεϊμπέκικου» του Διονύση Σαββόπουλου από τον Γάλλο συνθέτη Τιερί Πεκού ακούγεται σίγουρα διαφορετικά σε αυτιά ξένων. Οι Ελληνες δεν παύουν να αναγνωρίζουν σχεδόν ατόφια τη μελωδία, η οποία επιπλέον διατηρεί τον ρυθμό των 9/8. Μόνο που ο Πεκού την αναπτύσσει πάνω από ένα υπόβαθρο με το οποίο συνομιλεί ελάχιστα: σαν δύο μουσικές επιφάνειες οι οποίες εξελίσσονται παράλληλα, δίχως να διαλέγονται. Δύσκολο, επίσης, για τον Ελληνα ακροατή να ξεχωρίσει το τραγούδι από τη φωνή της Σωτηρίας Μπέλλου, έστω και αν ο Διονύσης Σούρμπης το απέδωσε πολύ καλά, προσπαθώντας να ισορροπήσει ανάμεσα στο λαϊκό και στο κλασικό.
Οι δύο σουίτες από την «Κάρμεν» του Μπιζέ ενθουσίασαν το κοινό με τις γνωστές μελωδίες τους, τη «Χαμπανέρα», τη «Σεγιδίγια» και το «Τραγούδι του ταυρομάχου». Κρίσιμη και αποτελεσματική υπήρξε η συμμετοχή των πνευστών, ιδιαίτερα των ξύλινων (φλάουτο: Μελίνα Μακρή, όμποε: Σπύρος Κοντός, κλαρινέτο: Μάριο Αντρόβερ Πάρντο), αλλά και της τρομπέτας (Σπύρος Αρκούδης). Στο τέλος, χωρίς μαέστρο, ως άλλη «Περσιμφάνς», η ορχήστρα απέδωσε εκ νέου το «Ιντερμέδιο» από την πρώτη σουίτα. Ο Διονύσης Δερβής-Μπουρνιάς δεν επέστρεψε ούτε για την τελική αυλαία.
