Ιδιαίτερα επιτυχημένη υπήρξε η απόδοση του βερντιανού «Ρέκβιεμ» στο Ηρώδειο στις 30 Ιουνίου. Το θετικό αποτέλεσμα πιστώνεται πρωτίστως στον αρχιμουσικό Λουκά Καρυτινό, ο οποίος οδήγησε την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, τους σολίστες και τις τρεις χορωδίες που συνεργάστηκαν (Χορωδία της ΕΡΤ, Χορωδία των Μουσικών Συνόλων του Δήμου Αθηναίων, Μεικτή Χορωδία Amadeus Βουλγαρίας) σε μια ερμηνεία που διέθετε ορμή και δύναμη, αλλά εξίσου τον ικετευτικό τόνο και την ευαισθησία που προϋποθέτουν αρκετά από τα μέρη του έργου.
Ο Καρυτινός έχει διευθύνει κατ’ επανάληψη και με επιτυχία όπερες του Βέρντι. Γνωρίζει καλά πώς να αποδίδει τον διαρκή διάλογο ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, ανάμεσα στον επιβλητικό ήχο και τις χαμηλόφωνες ψιθυριστές εξομολογήσεις, ανάμεσα στις εντάσεις και τις υφέσεις της τρομακτικής «Ημέρας οργής», της συγκινητικής «Ημέρας δακρύων», του διάφανου «Αιωνίου φωτός» και του τελικού, παρακλητικού «Σώσε με». Αυτός ο διάλογος ανάμεσα σε φωτεινές και σκοτεινές σελίδες χαρακτηρίζει συνολικά τη μουσική του Βέρντι, αλλά ακόμη περισσότερο τις όπερες της περιόδου κατά την οποία γράφηκε η συγκεκριμένη νεκρώσιμη ακολουθία για τον Αλεσάντρο Μαντσόνι (1874), συγγραφέα με εμβληματική σημασία για τους Ιταλούς.
Το ξεχωριστό της ερμηνείας που ακούσαμε υπήρξε η λεπτομερέστερη του συνήθους επεξεργασία των διαθέσεων της μουσικής. Ετσι, κάθε εδάφιο, συχνά ακόμη και μεμονωμένες, χαρακτηριστικές φράσεις αποκτούσαν ξεχωριστή ένταση και χρώμα, χωρίς να κατακερματίζεται η συνολική εικόνα. Αυτή τη λογική ακολούθησαν επίσης οι μονωδοί, των οποίων το τραγούδι διακρίθηκε ακριβώς για την πλαστικότητα που προσέθεταν η διαρκής αναπροσαρμογή της δυναμικής και οι εναλλαγές ανάμεσα σε φράσεις χαμηλόφωνες, δυνατές και πολύ ισχυρές.
Η ερμηνεία ξεχώρισε για τη λεπτομερέστερη του συνήθους επεξεργασία των διαθέσεων της μουσικής.
Το πιο «οπερατικό» από τα «Ρέκβιεμ» του ρεπερτορίου στηρίζεται κατά μεγάλο μέρος στις ερμηνείες των μονωδών. Το μέρος της υψιφώνου γράφηκε για την Τερέζα Στολτς, αγαπημένη ερμηνεύτρια του Βέρντι εκείνα τα χρόνια, ιδανική σε όπερες όπως η «Αΐντα», η «Δύναμη του πεπρωμένου», ο «Χορός μεταμφιεσμένων» και αργότερα ο «Οθέλλος». Η φωνή της Μυρτώς Παπαθανασίου ταιριάζει καλύτερα σε άλλο ρεπερτόριο. Ωστόσο, αξιοποιώντας με ευφυΐα τα χαρίσματά της, η τραγουδίστρια ανταποκρίθηκε καλά. Πάντοτε τονικά ακριβής, ανέδειξε κυρίως τις λυρικές σελίδες της μουσικής και προσέφερε στην ερμηνεία ορισμένες φράσεις μεγάλης ευαισθησίας.
Το μεστό, αισθησιακό ηχόχρωμα της Τυνησιοκαναδής μεσοφώνου Ριχάμπ Σαγέμπ ταίριαξε στη μουσική που εμπιστεύεται στη φωνή της ο Βέρντι, ενώ καλή υπήρξε επίσης η συνεργασία με την Παπαθανασίου στα ντουέτα τους.
Παρά τον έντονο παλμό της ώριμης φωνής του, ο Αγγλοαμερικανός Μπάρι Μπανκς απέδωσε με καθαρό και σίγουρο λυρικό χρώμα το μέρος του τενόρου, ιδιαίτερα δε το ποιητικό «Θυσίες και προσευχές Σού προσφέρουμε Κύριε» («Hostias»), το οποίο ερμήνευσε χαμηλόφωνα, υπαινικτικά και με διαφανή ήχο. Τέλος, ο βαθύφωνος Αλέξανδρος Σταυρακάκης τραγούδησε με νεανική και σίγουρη φωνή, δίνοντας λεπτομερή προσοχή σε κάθε φράση, αλλά ίσως και υπερβολικά εξωστρεφές συναίσθημα.
