Barbie ★★★½
ΦΑΝΤAΣΙΑΣ (2023)
Σκηνοθεσία: Γκρέτα Γκέργουικ
Ερμηνείες: Μάργκο Ρόμπι, Ράιαν Γκόσλινγκ
Η διάσημη κούκλα και ο φίλος της, Κεν, γίνονται σύμβολα όλων των στερεοτύπων που τα παιδιά υποχρεώνονται να επιβεβαιώσουν για να αισθανθούν αποδοχή.
Μία από τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες της φετινής χρονιάς έρχεται αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες. Η πάντα ενδιαφέρουσα Γκρέτα Γκέργουικ προσεγγίζει με εναλλακτική διάθεση τον κόσμο της διάσημης κούκλας, υποσχόμενη να μας ξαφνιάσει. Η αφήγησή της –έπειτα από μια απερίγραπτη εναρκτήρια σκηνή– ξεκινάει στην «Barbieland», τη χώρα της Μπάρμπι δηλαδή, όπου η πρωταγωνίστρια (Μάργκο Ρόμπι) ζει την τέλεια ζωή, περιτριγυρισμένη από το τέλειο (ροζ) περιβάλλον, αλλά και πολλές ακόμα συνονόματές της, όλων των φυλών, ιδιοτήτων (Μπάρμπι-γιατρός, Μπάρμπι-φυσικός, Μπάρμπι-πρόεδρος κ.ο.κ.) και σωματότυπων. Κάπου εκεί βρίσκονται και οι Κεν, με πρώτο αυτόν του Ράιαν Γκόσλιννγκ, οι οποίοι περισσότερο συμπληρώνουν το… τοπίο παρά πρωταγωνιστούν. Ολα αυτά μέχρι που η Μπάρμπι θα χτυπηθεί ξαφνικά από υπαρξιακή κρίση και θα ξεκινήσει ένα ταξίδι στον πραγματικό κόσμο, όπου θα διαπιστώσει ότι τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά από όσα γνωρίζει.
Μανιφέστο
Είναι δύσκολο κανείς να κρατήσει την όποια κριτική του για την ταινία σε καθαρά κινηματογραφικά πλαίσια. Κι αυτό διότι η Γκρέτα Γκέργουικ και ο σύζυγός της Νόα Μπάουμπαχ, που συνυπογράφουν το σενάριο, παρουσιάζουν εδώ ταυτόχρονα ένα φιλελεύθερο πολιτικοκοινωνικό μανιφέστο ενάντια στην πατριαρχία, αλλά και μια (έστω ατελή) εξερεύνηση των σύγχρονων έμφυλων ρόλων. Το τελευταίο είναι ίσως και το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της ταινίας, εκεί όπου Μπάρμπι και Κεν μετατρέπονται επί της ουσίας σε σύμβολα όλων των στερεοτύπων, τα οποία εκατομμύρια παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο καλούνται να επιβεβαιώσουν προκειμένου να γίνουν αποδεκτά.
Εκεί βρίσκεται η ρίζα του κακού –και της πατριαρχίας–, μοιάζει να μας λέει η Γκέργουικ, ωστόσο διστάζει να επεκτείνει ακόμα περισσότερο αυτόν τον συλλογισμό, προτιμώντας να αναλωθεί σε μερικά περισσότερο σχηματικά και εύπεπτα από το κοινό τσιτάτα. Ολα αυτά βέβαια μέσα σε ένα σχεδόν εξωφρενικό, κουκλίστικο περιτύλιγμα, το οποίο δημιουργεί όλων των ειδών τις αστείες καταστάσεις. Γενικώς το σενάριο των Γκέργουικ- Μπάουμπαχ βρίθει κωμικών αναφορών στην ποπ κουλτούρα, οι οποίες ενισχύονται ακόμα περισσότερο όταν τα ηνία παίρνουν ηθοποιοί όπως ο απολαυστικός Γουίλ Φέρελ. Πολύ καλοί είναι βέβαια και οι δύο πρωταγωνιστές: η απαστράπτουσα Μάργκο Ρόμπι κάνει το όποιο κάστινγκ για τον ρόλο να μοιάζει περιττό, ενώ ο Ράιαν Γκόσλινγκ κλέβει ανέλπιστα την παράσταση σε αρκετές περιπτώσεις με την αφοσιωμένη ερμηνεία του.
