Ο σύζυγος στη φωτιά, η σύζυγος στα μαγειρευτά, στις κρύες παρασκευές και στο σερβίρισμα. Ενα μενού έξυπνα φτιαγμένο, με τρόπο που να μπορούν να αντεπεξέλθουν δύο άτομα σε όλους τους ρόλους, από την παραγωγή μέχρι το σερβίρισμα. Δύο φαγητά κατσαρόλας, δύο-τρία τηγανητά, δύο σαλάτες και δύο επιλογές σε ψητά. Αυτά τα λίγα. Το περίφημο οικογενειακό μοντέλο, οι ταβέρνες που μεγαλώσαμε, γελάσαμε, καθίσαμε με τις ώρες με οικογένεια και φίλους.
Δεν έχουν μείνει και πολλές. Κι αν κάποιος καταφέρει να τις ανακαλύψει στις διακοπές του, δεν σημαίνει ότι είναι όλες καλές. Το οικογενειακό μοντέλο, με λίγα λόγια, δεν αποτελεί εγγύηση. Τι είναι λοιπόν αυτό που μας συγκινεί σε αυτά τα μαγαζιά, που μας κάνει να συγχωρούμε τις αστοχίες, τις παραλείψεις, τις «κακοτεχνίες»;
Πριν από λίγες μέρες, σε ταβερνάκι αυτής της κατηγορίας σε χωριό της Κρήτης, η παρέα μου πήγε δύο-τρεις φορές μέσα να φέρει κάτι που ξέχασαν, κάποια πιάτα δεν ήρθαν ποτέ, έπρεπε να κουνάμε το χέρι σαν τον ανεμόμυλο για να μας δει ο ιδιοκτήτης και να έρθει να πληρωθεί, φυσικά το δελτίο παραγγελίας ήρθε ως απόδειξη, γνωστές καταστάσεις, λίγο-πολύ τις έχουμε ζήσει όλοι. Ομως, και πάλι, ήταν όμορφα. Δεν αποτελεί μυστήριο που μας φαίνονται ωραία όλα αυτά και δεν μας νοιάζει ιδιαίτερα αν δεν μας αντιμετωπίζουν με υποδειγματικό επαγγελματισμό. Ισως αυτό να μας έχει κουράσει. Τα «στημένα» μαγαζιά, το να γεμίζουν διαρκώς το ποτήρι σου με κρασί στην ολόλευκη νεοταβέρνα, τα μενού με σεβίτσε και ταρτάρ ακόμη και στα πιο μικρά κυκλαδονήσια, τα μπλακ άνγκους και το μαριναρισμένο σε γιούζου σκουμπρί και ο λογαριασμός, φυσικά, που κάθεται σαν πέτρα στο στομάχι.
Δεν ξέρω αν μπορούμε να μιλάμε για τάση, πάντως σε φιλικές συζητήσεις, σε κείμενα που διαβάζω δεξιά και αριστερά, σε αναρτήσεις στα σόσιαλ μίντια, καταγράφεται η ανάγκη για επιστροφή σε πιο απλά πράγματα. Η ανάγκη, όσον αφορά την εστίαση τουλάχιστον, κάποιου που χάθηκε στη… μετάφραση και επιθυμεί να ξαναμιλήσει τη δική του γλώσσα. Ακόμη κι αν αυτή έχει «φάλτσα».
