Ο Αντώνης Μυλωνάκης γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Μεγάλωσε γράφοντας ιστορίες για την αδελφή του, έχοντάς την πάντα κεντρική ηρωίδα. Το πρώτο του μυθιστόρημα, «Ο καθρέφτης και η προφητεία του Γκρέινορθ», βραβεύτηκε και γνώρισε ευρεία αποδοχή. Γράφει ποίηση, έχει ολοκληρώσει τρία βιβλία, ενώ το τελευταίο του μυθιστόρημα, «Ιππόκαμπος», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Το «Patriot» του Μιχάλη Μαλανδράκη και την «Πολεμική μηχανή» του Χάρη Καλαϊτζίδη.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Οτι το υδροκυάνιο, ένα πανίσχυρο δηλητήριο, αναδίδει μια γλυκιά, αμυδρή οσμή πικραμύγδαλου και, σύμφωνα με μια –μοναδική– μαρτυρία από έναν Ινδό χρυσοχόο λίγο πριν ξεψυχήσει, «…καίει τη γλώσσα κι έχει αψιά γεύση».
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Τις «Μεγάλες προσδοκίες» του Τσαρλς Ντίκενς.
Περιγράψτε την ιδανική αναγνωστική συνθήκη.
Απόγευμα, κάπου ήσυχα, ξαπλωμένος σε μια αιώρα ανάμεσα σε άπειρους κορμούς δέντρων.
Υπάρχουν βιβλία για τα οποία να νιώθετε ενοχές που σας άρεσαν;
Ενοχές; Οχι. Ντροπή να παραδεχτώ κάποιους τίτλους, ίσως. Κυρίως εύπεπτα θρίλερ, που η αλήθεια είναι πως από κάποια ηλικία και μετά, δυστυχώς, δεν τα απολαμβάνω πια.
Τι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο σε ένα βιβλίο;
Η σκέψη ότι ένα βιβλίο –μόνο ένα– μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
Ποιο είναι το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσετε;
«Και οι νεκροί ας θάψουν τους νεκρούς τους» του Μιχάλη Αλμπάντη.
Σκιαγραφήστε τον χαρακτήρα και τα βιώματα της ηρωίδας σας με λίγες λέξεις.
Η Αλις έχει μια αθώα, σχεδόν άγια προσέγγιση προς τα πράγματα. Χωρίς παρελθόν και μνήμες ανυπομονεί να φτάσει στις Φυλακές, το ασφαλέστερο μέρος στη Νέα Εποχή. Ολα όμως θα αλλάξουν –και κυρίως η ίδια– όταν ακούσει μια ιστορία για την άγνωστη μητέρα της και σχηματίσει τη πρώτη της ανάμνηση. Το κορίτσι, παρότι κινδυνεύει, θα επιμείνει, δείχνοντας απέραντη μεγαλοσύνη στην μνήμη και στον θάνατο.
Πώς θα ήταν η ζωή δίχως αναμνήσεις τελικά;
Δεν θα ήταν ζωή! Χωρίς αναμνήσεις δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα, ούτε καν ο Θεός. Ο ίδιος ο άνθρωπος –πάνω από το χώμα και το νερό– χτίζεται από αυτές καθημερινά· κάθε τι που μας συμβαίνει, είτε είναι χαρά είτε τραύμα, βρίσκει τον δρόμο του πάνω στο σώμα. Είναι η μοίρα του ανθρώπου να καμπυλώσει από το βάρος τους, αλλά και ο λόγος που μπορεί να χαμογελάσει πονηρά στη ζωή ένα ελάχιστο πριν από την εκπνοή.
