Μετά την επιβεβλημένη παρένθεση για τις εκδηλώσεις του φεστιβάλ, επιστροφή στην τακτική αθηναϊκή μουσική ζωή. Ετσι, λοιπόν, τρίτη συναυλία αποκλειστικά με έργα Μπετόβεν δόθηκε μέσα σε λίγους μήνες: μετά την Ορχήστρα Εγχόρδων του Φεστιβάλ της Λουκέρνης με την Πίρες (18 Φεβρουαρίου) και την Ορχήστρα του Φλωρεντινού Μάη υπό τον Γκάτι (1η Μαρτίου), στις 13 Μαΐου στο θέατρο Ολύμπια τη σκυτάλη πήρε η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ.
Οπως το ελβετικό σύνολο, έτσι και η ελληνική πρόταση περιλάμβανε στο πρώτο μέρος την Εισαγωγή στον «Κοριολανό» και το Τρίτο Κοντσέρτο για πιάνο. Διαφοροποιήθηκε μόνο στο δεύτερο μέρος, καθώς αντί της Τρίτης Συμφωνίας που έπαιξαν οι Ελβετοί, οι Ελληνες ερμήνευσαν την Τέταρτη. Δεν είναι η πρώτη φορά που σε σύντομο χρονικό διάστημα το αθηναϊκό κοινό ακούει τα ίδια έργα από διαφορετικά σύνολα. Προφανώς ο προγραμματισμός ενός οργανισμού δεν δεσμεύει αυτόν ενός άλλου, ούτε το κοινό ταυτίζεται κατ’ ανάγκην, παρότι στην Αθήνα αυτό δεν είναι ανεξάντλητο. Ομως, σε μια πόλη με περιορισμένες ευκαιρίες για τους φιλόμουσους, μεγαλύτερη ευελιξία θα ήταν προς όφελος όλων.
Την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ διηύθυνε ο Μιχάλης Οικονόμου, ο οποίος πραγματικά μοιάζει να μετασχηματίζει το σύνολο όταν το διευθύνει ο ίδιος. Τόσο η «Εισαγωγή» όσο και η Τέταρτη Συμφωνία αποδόθηκαν με τρόπο που δεν θα φανταζόταν κανείς με βάση παλαιότερες εμφανίσεις της ορχήστρας. Οχι μόνο στο κομμάτι της ερμηνείας, το οποίο κυρίως αφορά τις υποδείξεις του αρχιμουσικού και τον βαθμό που ένα σύνολο μπορεί να τις ακολουθήσει, αλλά και από καθαρά τεχνική άποψη.
Ο Μιχάλης Οικονόμου κατορθώνει να μετασχηματίζει την ορχήστρα όταν τη διευθύνει ο ίδιος.
Το σχόλιο αφορά πρωτίστως τα έγχορδα, καθώς είναι αυτά τα οποία δίνουν κατά κύριο λόγο το στίγμα μιας συμφωνικής ορχήστρας. Ετσι, λοιπόν, εντυπωσιακός ήταν ο συντονισμός και η καθαρότητά τους σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς, χωρίς σημάδια κόπωσης ακόμη και στην απαιτητική αρχή του τελευταίου μέρους της Τέταρτης. Τη σαφήνεια αυτή ανέδειξε δε ακόμα περισσότερο η ιδιαίτερα «στεγνή» ακουστική της αίθουσας του Ολύμπια, κατά τα λοιπά ελάχιστα ευνοϊκή για συμφωνική μουσική.
Η τεχνική επάρκεια προφανώς απαιτεί προϋπόθεση για έναν αρχιμουσικό, ώστε αυτός να μπορέσει να διαπλάσει μια ερμηνεία και στην περίπτωση του Οικονόμου ακούσαμε έναν Μπετόβεν νευρώδη και έντονα δραματικό, με τη δυναμική και τις επιλογές ταχύτητας να υπηρετούν τη δραματουργία της μουσικής. Η προσέγγιση αυτή άφηνε χώρο και για πιο ανάλαφρη απόδοση του τρίτου μέρους με το χαρίεν τρίο που περιλαμβάνεται σε αυτό.
Εξίσου επιτυχημένη υπήρξε συνολικά η απόδοση του τρίτου Κοντσέρτου για πιάνο με σολίστ την Αγάπη Τριανταφυλλίδη. Πιανίστρια και αρχιμουσικός φάνηκαν στο ίδιο μήκος κύματος, με την Τριανταφυλλίδη να προτείνει μια αντίστοιχα δυναμική ερμηνεία, με έντονους τονισμούς και σαφή άρθρωση των μουσικών παραγράφων. Η δεξιοτεχνία της, ειδικά στο τελευταίο μέρος, υπήρξε τόσο εντυπωσιακή, που προσπερνά κανείς ορισμένες στιγμές αβεβαιότητας στο πρώτο μέρος. Παράλληλα, η μουσικότητά της ανέδειξε την ποίηση του αργού δεύτερου μέρους και χάρισε παλμό και πλαστικότητα στα δύο ζωηρά.
