Η απόδραση του ’77 ★★★
ΔΡΑΜΑ (2022)
Σκηνοθεσία: Αλμπέρτο Ροντρίγκεζ
Ερμηνείες: Μιγκέλ Χεράν, Χαβιέ Γκουτιέρεζ
«Ομοφυλόφιλοι, αναρχικοί, άστεγοι και ψυχιατρικοί κρατούμενοι εξισώνονταν με δολοφόνους και ληστές. Οι κρατούμενοι έκαναν ό,τι μπορούσαν ώστε να ακουστούν».
Ο δημιουργός του εξαιρετικού αστυνομικού θρίλερ «Το μικρό νησί», Αλμπέρτο Ροντρίγκεζ, επιστρέφει με άλλο ένα αξιόλογο φιλμ, το οποίο μπλέκει την αγωνιώδη, βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, πλοκή του με την ιστορία της μεταφρανκικής Ισπανίας. Βρισκόμαστε στην επαύριο της πτώσης της δικτατορίας και ο νεαρός λογιστής, Μανουέλ (Μιγκέλ Χεράν), μπαίνει στη φυλακή καταδικασμένος για υπεξαίρεση. Σταδιακά θα μάθει να υπομένει τις σκληρές συνθήκες και τη βία των δεσμοφυλάκων, περιμένοντας την πολυπόθητη γενική αμνηστία, η οποία ωστόσο θα έρθει μόνο για τους πολιτικούς κρατουμένους. Τελικά, ο ίδιος μαζί με μερικούς ακόμ πρωτεργάτες και τη βοήθεια κάποιων προοδευτικών δικηγόρων θα ξεκινήσουν έναν ανένδοτο αγώνα για δικαιοσύνη και ελευθερία.
Ο Ροντρίγκεζ αντλεί έμπνευση από την ιστορία μιας θρυλικής απόδρασης από τη φυλακή Μοντέλο της Βαρκελώνης, προκειμένου να στήσει το δικό του δράμα μέσα στο σκηνικό του εγκλεισμού. Ο πρωταγωνιστής του, ερμηνευμένος από τον γνωστό μας Μιγκέλ Χεράν του «La Casa de Papel», δεν έχει αρχικά ιδέα από τους κώδικες και τη φρίκη των φυλακών, όμως χάρη στον ισχυρό χαρακτήρα του γρήγορα θα ορθοποδήσει και θα αναλάβει πρωτοβουλίες. «Αν η χώρα ξεκινάει από το μηδέν, το ίδιο κι εμείς», υποστηρίζουν οι κρατούμενοι, ωστόσο η Δημοκρατία που κάνει τα πρώτα της αβέβαια βήματα, έχει ακόμη ριζωμένο βαθιά τον φρανκικό συντηρητισμό, την ακραία βία και τις φασιστικές τακτικές που μεταχειριζόταν επί δεκαετίες η εξουσία.
«Αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η ύπαρξη ενός συνδικάτου φυλακισμένων που λειτουργούσε ως διαμεσολαβητής και είχε μια εξουσία που αναγνωριζόταν απ’ όλους. Ηταν σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος γι’ αυτούς, και οι συνθήκες ήταν απαράλλαχτες με αυτές του παρελθόντος, δηλαδή μεσαιωνικές και απάνθρωπες. Ομοφυλόφιλοι, αναρχικοί, άστεγοι και ψυχιατρικοί κρατούμενοι εξισώνονταν με δολοφόνους και ληστές. Ομως, τελικά, αυτή η πνοή ελευθερίας έφτασε και στις φυλακές και οι κρατούμενοι έκαναν ό,τι μπορούσαν ώστε να ακουστούν», λέει ο Ισπανός σκηνοθέτης.
Το φιλμ του τα παρουσιάζει όλα αυτά, πότε σε πρώτο πλάνο και πότε πιο διακριτικά στο φόντο, ασχολούμενο παράλληλα με τα μικρά και καθημερινά της ρουτίνας του εγκλεισμού. Η κινηματογράφησή του δεν έχει εκ των πραγμάτων τον μεγαλειώδη χαρακτήρα του «Μικρού νησιού», είναι πάντως στιβαρή και δένει με τον ρυθμό και το σασπένς που κυριαρχεί σε αρκετά κομμάτια.
