Ολο και περισσότερα είναι πλέον τα «δάνεια» της τηλεόρασης στις παραστάσεις αρχαίου δράματος που παρουσιάζονται κάθε καλοκαίρι. Ηθοποιοί που έχουν κάνει τηλεοπτική επιτυχία επιλέγονται για θεατρικές παραστάσεις αρχαίων έργων. Και αυτό συμβαίνει όχι μόνο σε παραγωγές που παρουσιάζονται στα θέατρα της Αττικής και της περιφέρειας, αλλά και σε κάποιες που τελούν υπό τη θεσμική αιγίδα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και παρουσιάζονται στο αρχαίο θέατρο της Αργολίδας. Το θέμα αναδεικνύει κάτι βαθύτερο και διαφορετικό από τη συνήθη μεμψιμοιρία ότι ηθοποιοί της τηλεόρασης εξαργυρώνουν την τηλεοπτική τους επιτυχία στην Επίδαυρο.
Η ονοματολογία δεν θα είχε τόση σημασία εάν δεν ήταν ενδεικτική της αλλαγής φιλοσοφίας ακόμη και στα κρατικά θέατρα. Για παράδειγμα, η Βίκυ Σταυροπούλου επελέγη να ερμηνεύσει τη «Λυσιστράτη» σε παράσταση του Εθνικού Θεάτρου, ενώ επίσης σε παράσταση του Εθνικού (Ιππείς) πρωταγωνίστησαν ο Κώστας Κόκλας μαζί με τον δημοφιλή τραγουδιστή Πάνο Μουζουράκη (λειτούργησε ως «κράχτης» για τη νεολαία;). Η καλλιτεχνική διεύθυνση του Εθνικού πάλι δέχθηκε (επέλεξε;) τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη για τον ρόλο του Κρέοντα στις «Φοίνισσες», ενώ φέτος ήταν η σειρά του γνωστού από πρόσφατη τηλεοπτική επιτυχία, Ορέστη Χαλκιά να εμφανιστεί στον κεντρικό ρόλο της μιας εκ των δύο παραστάσεων, που παρουσίασε η μεγαλύτερη κρατική σκηνή της χώρας στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Επιδαύρου.
Ως προς τις ιδιωτικές παραγωγές που επελέγησαν για το Φεστιβάλ Επιδαύρου, χαρακτηριστικότερη περίπτωση ήταν η «Αντιγόνη» του 2022. Διέθετε ονόματα που έγιναν γνωστά από μία δημοφιλέστατη τηλεοπτική σειρά, έχοντας την προσθήκη ηθοποιού και σκηνοθέτη που τελευταία έχει μεγάλο γκελ στο πλατύ κοινό και από τις τηλεοπτικές εμφανίσεις του αλλά και την προσωπική του ζωή.
Είναι λάθος οι διαχωρισμοί στην υποκριτική τέχνη, σε «σοβαρούς» και «τηλεοπτικούς» καλλιτέχνες; Δεν είναι άστοχο ηθοποιοί με τηλεοπτικές επιτυχίες να εμφανίζονται και στην Επίδαυρο. Το ζήτημα ωστόσο είναι εάν αυτοί οι ηθοποιοί επιλέγονται για την τηλεοπτική τους δημοφιλία με στόχο την εισπρακτική επιτυχία στην Επίδαυρο και αλλού, διαθέτοντας μικρή –ή μηδαμινή– εξάσκηση στην αρχαία ελληνική δραματουργία. Η εξάσκηση προϋποθέτει μελέτη, κάματο, τριβή με το είδος του θεάτρου. Και θέλει ερμηνευτικό ήθος που δεν «κραυγάζει» την τηλεοπτική πατίνα, απαιτεί μια κατάθεση υποκριτικού βάρους που δεν θεμελιώνεται πάνω στους κώδικες ενός σταρ σίστεμ ξένου με το αρχαίο δράμα. Πρόσφατο παράδειγμα, η Λυδία Φωτοπούλου, η οποία έχει σπουδαίο θεατρικό βιογραφικό στην αρχαία τραγωδία και, μετά την επιτυχία της στην τηλεοπτική «Τούρτα της μαμάς», μπορεί να φέρει το πλατύ κοινό στο αρχαίο δράμα.
Δεν είναι κακό να κοιτάς και το… ταμείο. Η εισπρακτική επιτυχία μάλιστα είναι ζητούμενο αλλά πρέπει να γίνεται με θεατρικούς και όχι τηλεοπτικούς όρους. Αλλά δεν μπορεί να κυριαρχεί στο Φεστιβάλ Επιδαύρου. Η ευθύνη είναι των καλλιτεχνικών διευθυντών, των σκηνοθετών και των ηθοποιών, που θεωρούν τον εαυτό τους επαρκή για την Επίδαυρο επειδή έχουν συλλέξει πλούσια την τηλεοπτική γύρη.
