Θα μπορούσε να είναι μία από τις ωραιότερες, τις πιο γαλήνιες και αρμονικές αστικές συνοικίες, αυτή η πλαγιά του Λυκαβηττού που ακουμπάει στον Αγιο Νικόλαο της Ασκληπιού και που αγκαλιάζει όλα εκείνα τα δρομάκια πάνω και γύρω από το σχολείο του Πικιώνη… Ονόματα ποιητικά με δύναμη συνειρμών, Λέοντος Σγουρού, Πατριάρχου Φωτίου, Αγίου Ισιδώρου, Νικηφόρου Ουρανού, Δαφνομήλη… εκεί, όπου ακόμη και σήμερα μπορεί κανείς να βρει μια σπάνια κλίμακα αθηναϊκότητας.
Ενα – δύο φωτογραφικά κάδρα με παλιά σπίτια στη Νικηφόρου Ουρανού, δίνουν στον περιπατητή την αίσθηση της παλιάς ζωής. Στη Νικηφόρου Ουρανού, ακριβώς πάνω από την Ασκληπιού, έχει επενδυθεί ένα απόθεμα αγάπης και ρομαντισμού για εκείνη την Αθήνα που περισσότερο ζει ως ιδέα. Αλλά, να, που σε δυο-τρία σημεία του δρόμου βλέπει κανείς ακόμη και σε ερειπιώδη κατάσταση όλα εκείνα που η γενιά του ’30 περιέγραψε τόσο βιωματικά. Περπατούσα στη Νικηφόρου Ουρανού και ήταν σαν να ζούσα μια σελίδα από την «Καμπουρίτσα», ένα από τα συγκλονιστικά διηγήματα του Στράτη Μυριβήλη στις γειτονιές του Λυκαβηττού, για εκείνο το δύσμορφο αλλά πάντα περιποιημένο κορίτσι που έζησε και χάθηκε σε ένα από αυτά τα σπίτια… Ακούγονταν τα τακουνάκια της σε αυτούς τους δρόμους.
Στον αριθμό 38 της Νικηφόρου Ουρανού στέκει ερειπωμένο και σαθρό ένα αστικό παλάτσο. Πρέπει να ήταν σύγχρονο του σπιτιού που βρίσκεται λίγο πιο πριν, στον αριθμό 42. Εχουν και τα δύο σπίτια κεντημένα στα μπαλκόνια τους τα χερουβείμ της νεοκλασικής Αθήνας. Αλλά στον αριθμό 38, η ψηλή εξώθυρα στεφανωμένη με ένα γύψινο θυρεό, σαν μενταγιόν, χάσκει και επιτρέπει τη λαθραία ματιά στα σωθικά του σπιτιού. Η ξύλινη σκάλα με το πλατύσκαλο αιωρείται, είναι ένα θέαμα ονειροφαντασίας, με αστρόσκονη από το άχρονο νεφέλωμα της Αθήνας. Την εικόνα αυτή την παίρνεις φυλαχτό, είναι θυμίαμα και θεία κοινωνία, και δίνει δύναμη σαν έπειτα από το τελετουργικό ενός αποχαιρετισμού. Ανάμεσα στα δύο σπίτια με τα χερουβείμ στα μπαλκονάκια, σταθείτε να δείτε ένα θαυμάσιο, διπλό, αυστηρό στην ευγενή συμμετρία του, θύρωμα της αρ ντεκό. Μου θύμισε αντίστοιχα θυρώματα της δεκαετίας του ’30 που είχα συναντήσει στου Γκύζη (Βαρβάκη 11, Παράσχου 50), στο Παγκράτι (Φαίδρου 50, Λυσιμάχου 16), στον Νέο Κόσμο (Ηρας 9Α), στην Πατησίων (Κέας 15)… Η Αθήνα ως όλον.
Αλλά περπατώντας προς την αντίθετη τώρα κατεύθυνση τη Νικηφόρου Ουρανού (προς τη Βουλγαροκτόνου) θα συναντούσα τα υπόλοιπα που περίμεναν θωπείες βλεμμάτων. Τώρα ένιωθα ότι περπατούσα μέσα στις σελίδες της «Μυστικής ζωής», του μυθιστορήματος του Αγγελου Τερζάκη, που μιλάει γι’ αυτά τα μικρά σπίτια στις πλαγιές του Λυκαβηττού. Πολλές δεκαετίες πίσω, αυτά τα σπιτάκια είχαν χωμάτινους δρόμους και σκοτεινές, φεγγαρόλουστες νύχτες. Τώρα περπατούσα στο φως της ημέρας και ευτυχώς για να βυθιστώ στις πιο αιμάτινες ώχρες της Αθήνας. Στη γωνία Νικηφόρου Ουρανού και Ναρσή, στον αριθμό 54, σταθείτε να δείτε εκείνη την αθηναϊκή τερακότα στον σοβά, που είναι πλέον σπανιότατη. Υπήρχε μέχρι πρότινος και στην οδό Παιωνίου 4, κάτω από την Αχαρνών, αλλά δυστυχώς καλύφθηκε.
Στη Νικηφόρου Ουρανού, όμως, επιζεί αυτό το χρώμα, που θυμίζει εκείνα τα σχέδια με κόκκινη κιμωλία, το κάρβουνο σαν σανγκουίνι, σε πορτρέτα αναγεννησιακά. Και δίπλα ακουμπάει αυτό το σπίτι με τη μαρμάρινη πλάκα «Οικία Μπουζοπούλου 1911», λευκό, σαν καπετανόσπιτο στον Αργοσαρωνικό, μυρίζει αέρα πελαγίσιο, και με την εξωτερική σκαλίτσα του στο πλάι φέρνει στον νου κορίτσια της Αθήνας που έφερναν νερό στο σπίτι. Στον όροφο, παλαιότατα, γερμανικά παντζούρια, με τις θυρίδες-σχισμές, φέρουν σαν νανούρισμα την Αθήνα…
