Aνιση ήταν η συναυλία που πραγματοποίησε η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης» στις 2 Ιουνίου, υπό τη μουσική διεύθυνση του Μιχάλη Οικονόμου. Η βραδιά περιλάμβανε δύο γνωστά έργα, τη «Θάλασσα» του Κλοντ Ντεμπισί και τη «Σεχραζάντ» του Νικολάι Ρίμσκι-Κόρσακοφ.
Τα «τρία συμφωνικά σχεδιάσματα για ορχήστρα» με γενικό τίτλο «Η θάλασσα» δεν υπήρξαν ούτε η πρώτη ούτε η μόνη τριμερής ορχηστρική σύνθεση του Γάλλου συνθέτη. Ομως, είναι όσο πιο κοντά έφτασε ο συνθέτης στη μορφή της «Συμφωνίας», όρο τον οποίο συνειδητά προσπάθησε να αποφύγει, παρότι αναφέρεται ότι ορισμένες φορές και ο ίδιος είχε αποκαλέσει τη «Θάλασσά» του έτσι. Τα τρία μέρη – «σχεδιάσματα», με τίτλους «Από την αυγή έως το μεσημέρι στη θάλασσα», «Παιχνίδι των κυμάτων» και «Διάλογος του αέρα και της θάλασσας», είναι κυρίως εμπνευσμένα από έργα τέχνης και όχι από το ίδιο το υδάτινο στοιχείο. Οχι τυχαία την αρχική έκδοση της παρτιτούρας κοσμεί το «Μεγάλο κύμα της Καναγκάβα» του Χοκουσάι: ο «ιαπωνισμός» είναι μία από τις αισθητικές που εξέφρασε με τη μουσική του ο Ντεμπισί, πλάι στον ιμπρεσιονισμό και τον συμβολισμό.
Παρά την καλή μουσική διεύθυνση του Μιχάλη Οικονόμου, η «Σεχραζάντ» δεν κατόρθωσε να γοητεύσει.
Στο πρώτο από τα «σχεδιάσματα» ο Μιχάλης Οικονόμου άφησε το φως να αναδυθεί από το σκοτάδι και να λάμψει εκτυφλωτικά στην τελική κλιμάκωση του μέρους. Αντίστοιχα, το «Παιχνίδι των κυμάτων» διέθετε τις απαραίτητες εναλλαγές και την ανάλαφρη, φευγαλέα ατμόσφαιρα. Το τελευταίο «σχεδίασμα» ξεκίνησε με την απειλητική βουή του ανέμου και συνέχισε συναρπαστικά μέχρι το τέλος. Ο Οικονόμου είχε τα έγχορδα σταθερά υπό τον έλεγχό του: οι κλιμακώσεις δεν έχαναν τη διαύγειά τους και ο παλμός τον οποίο έδινε ο αρχιμουσικός στις φράσεις συμπύκνωναν τον πλούτο του ήχου. Ταυτόχρονα, τα ξύλινα πνευστά συνεισέφεραν με επιτυχία στην «ιμπρεσιονιστική» ατμόσφαιρα της μουσικής και τα χάλκινα προσέθεταν την ένταση και το δραματικό στοιχείο όπου αυτό προβλέπεται.
Η ορχήστρα αντιμετώπισε με επιτυχία την τρικυμία του Ντεμπισί αλλά χάθηκε μαζί με το καράβι του Σιμπάντ στη φουρτουνιασμένη θάλασσα του Ρίμσκι-Κόρσακοφ. Η δημοφιλέστατη συμφωνική σουίτα «Σεχραζάντ» βασίζεται αποφασιστικά σε σολιστικές συνεισφορές πολλών μουσικών, οι οποίοι επωμίζονται σημαντικό φορτίο καθώς καλούνται να αποδώσουν τον αισθησιασμό των σκηνών από τις «Χίλιες και μία νύχτες» που αφηγείται η μουσική και να σαγηνεύσουν τον ακροατή. Προφανώς η τονική ακρίβεια και η ποιότητα του ήχου είναι απαραίτητες αρετές, αφού τα σολιστικά αυτά όργανα δεν αναλαμβάνουν μονάχα φευγαλέες φράσεις μέσα σε έναν συμφωνικό ιστό, αλλά αποτελούν κρίσιμες σταθερές παρουσίες, που λειτουργούν συνεκτικά.
Συνολικά ξεχώρισαν κυρίως τα ξύλινα πνευστά, τα φλάουτα της Μελίνας Μακρή και του Κωνσταντίνου Μάργαρη, το όμποε του Σπύρου Κοντού, το κλαρινέτο του Μάριο Αντρόβερ Πάρδο, το φαγκότο του Θεόδωρου Καλογερόπουλου, το κόρνο του Αντώνη Λαγού, όπως και η άρπα της Γωγώς Ξαγαρά, μουσικού της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών. Ομως, η ποιότητά τους και η καλή μουσική διεύθυνση του Οικονόμου δεν άρκεσαν ώστε να αναπληρώσουν την ατυχή συνεισφορά των σολιστικών εγχόρδων.
