Μετά τη μεγάλη φωτιά, όταν είδε τις ελιές του καμένες, με τις οποίες μεγάλωσε πέντε παιδιά, ήταν σαν να γέρασε απότομα. Αλλον ένα χειμώνα άντεξε στη ζωή. Για τη γενιά του, όσους γεννήθηκαν στην ελληνική επαρχία τα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα και δούλεψαν σκληρά τη γη για να επιβιώσουν, το χτύπημα από τη φωτιά ήταν μοιραίο. Τα κτήματα ήταν όλη τους η ζωή. Τα δέντρα, οι καλλιέργειες που με απίστευτο κόπο φρόντιζαν, η παραγωγή που περίμεναν κάθε χρόνο με αγωνία, το να τα βλέπουν όλα κατεστραμμένα ήταν ένας αβάσταχτος πόνος.
Στην Ελλάδα, οι άνθρωποι που ασχολούνται σήμερα με την παραγωγή είναι σε μεγάλο ποσοστό υπερήλικες: Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία μόλις το 5,2% των αγροτών είναι ηλικίας κάτω των 35 ετών. Το 14,7% των αγροτών είναι από 35 μέχρι 44 χρόνων, το 23,9% είναι από 45 μέχρι 54 ετών, το 24,9% από 55 μέχρι 64 χρόνων και το 31,3% άνω των 65 ετών. Οι νέοι στη δουλειά σπανίζουν, ο αγροτικός πληθυσμός δεν ανανεώνεται. Και παρά τα προγράμματα στήριξης που υλοποιούνται εδώ και πολλά χρόνια, το πρόβλημα είναι γενικευμένο στην Ευρώπη.
Πόσες φορές ένας αγρότης μπορεί να αντέξει μια καταστροφή όπως αυτή στον θεσσαλικό κάμπο; Πόσες φορές μπορεί να πέσει και να σηκωθεί ξανά; Πόσους «Ιανούς» και πόσους «Daniel» να ξεπεράσει; Με τι κουράγιο –και με τι κεφάλαιο– να χτίσει απ’ την αρχή υποδομές, να φτιάξει καλλιέργειες, να περιμένει να αποδώσουν; Στον θεσσαλικό κάμπο είναι αρκετοί όσοι σκέφτονται να τα παρατήσουν. Αγρότες που έχασαν τα πάντα, κτηνοτρόφοι που έμειναν ξανά χωρίς ζώα.
Η στήριξη από την Πολιτεία δεν μπορεί να εξαντληθεί σε μια αποζημίωση όσο γενναιόδωρη και αν είναι.
Προκειμένου οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι της περιοχής να μείνουν στο επάγγελμα, πρέπει να ξέρουν ότι η βοήθεια που θα τους παρέχουν τα αρμόδια υπουργεία, η περιφέρεια, οι δήμοι, θα έχει διάρκεια. Δεν είναι μια εύκολη μάχη. Δεν είναι αγώνας δρόμου. Είναι αγώνας αντοχής.
