Μυστήριο στη Βενετία ★★½
ΘΡΙΛΕΡ (2023)
Σκηνοθεσία: Κένεθ Μπράνα
Ερμηνείες: Κένεθ Μπράνα, Κάιλ Αλεν, Τίνα Φέι
Ατμοσφαιρική μεταφορά ενός ακόμη μυθιστορήματος της Αγκαθα Κρίστι στη μεγάλη οθόνη.
Συνεχίζοντας τις μεταφορές των έργων της Αγκαθα Κρίστι στη μεγάλη οθόνη, από τη θέση του σκηνοθέτη, του πρωταγωνιστή αλλά και του παραγωγού, ο Κένεθ Μπράνα μας ταξιδεύει αυτή τη φορά στη γραφική Βενετία. Βρισκόμαστε στο 1947 και ο θρυλικός Ηρακλής Πουαρό έχει πια αποσυρθεί από την ενεργό δράση, ώσπου δέχεται την επίσκεψη της Αριάδνης Ολιβερ (Τίνα Φέι), μιας διάσημης συγγραφέα ιστοριών μυστηρίου. Αυτή θα τον παρασύρει να συμμετέχει σε μια πνευματιστική σεάνς, η οποία λαμβάνει χώρα σε κάποιο παλιό παλάτσο, που ανήκει σε μια τραγουδίστρια της όπερας. Οταν ωστόσο ένας από τους συμμετέχοντες θα βρεθεί δολοφονημένος, ο Πουαρό αναλαμβάνει να λύσει το μυστήριο μέσα στην ίδια νύχτα.
Διαθέτοντας λιγότερη λάμψη –από πλευράς καστ– αλλά περισσότερη συνοχή σε σχέση με το πολύ μέτριο «Εγκλημα στον Νείλο», το φιλμ του Κένεθ Μπράνα καταφέρνει να κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι το φινάλε. Οι χιουμοριστικές πινελιές βοηθούν επίσης ένα σενάριο, το οποίο σε μεγάλο βαθμό βασίζεται προφανώς στις σκηνές εντυπωσιασμού που προσφέρει η άφταστη ευφυΐα του Πουαρό.
Φαντάσματα
Από την άλλη, η ατμόσφαιρα του «στοιχειωμένου» παλάτσο έρχεται να παντρευτεί με μια γενικότερη αίσθηση σκοτεινιάς που διαπνέει την ταινία. «Το “Εγκλημα στον Νείλο” διαδραματιζόταν το 1937. Η νέα ταινία διαδραματίζεται δέκα χρόνια μετά. Οπότε έχει μεσολαβήσει ένας τραυματικός παγκόσμιος πόλεμος και ο Πουαρό έχει επίγνωση της σφαγής και της απόγνωσης. Είναι απογοητευμένος που μία ακόμη γενιά έχει μπει σε πόλεμο. Αποφασίζει να ζήσει στη σκιά και να μη συμμετέχει σε αυτό τον βίαιο κόσμο. Οπότε, πηγαίνει σε μία πόλη όπου μπορεί να παραμείνει ανώνυμος», έχει δηλώσει ο Κένεθ Μπράνα.
Προκειμένου βέβαια ο ήρωας να μεταφερθεί στη Βενετία έγιναν αλλαγές σε σχέση με το σχετικό βιβλίο της Αγκαθα Κρίστι, η δράση του οποίου εκτυλίσσεται στην Αγγλία. Κάπως έτσι εδώ έχουμε χαρακτηριστικές βενετσιάνικες μάσκες και πτώματα που εκτοξεύονται στο νερό, συχνά με μια θεατρικότητα κάπως υπερβολική ακόμα και για το συγκεκριμένο σκηνικό.
Επιπλέον, οι πολλοί διαφορετικοί χαρακτήρες προσθέτουν θεωρητικά ποικιλία στη δράση, ωστόσο δραματουργικά δεν λειτουργούν το ίδιο καλά μιας και δεν προλαβαίνουν να εξερευνηθούν στο απαραίτητο βάθος, παραμένοντας σε κάποιες περιπτώσεις μάλλον αδιάφοροι για τον θεατή.
