Καθ’ οδόν από το Affordable Art Fair στο Battersea, στο Λονδίνο, ο Mάξιμ, ο frontman των Prodigy, σταμάτησε σε ένα κατάστημα, ξόδεψε 50 λίρες για πινέλα και χρώματα και άλλες 60 για καμβάδες. Τους άπλωσε στο μεσοπάτωμα του σπιτιού του και άρχισε να ζωγραφίζει. «Δεν υπήρχε περίπτωση να δώσω 70.000 λίρες για κάτι που μπορούσα να κάνω μόνος μου», εξηγεί. Είναι η τέχνη υπερεκτιμημένη τον ρωτάω κρατώντας τον κατάλογο με τα έργα του (υπογράφει ως ΜΜ) μεικτής τεχνικής που εκτίθενται στην The Blender Gallery. «Το γούστο στην τέχνη είναι κατευθυνόμενο, υπακούει σε μόδες. Κανείς δεν θα σου πει τι μουσική να ακούσεις, όμως ένας επιχειρηματίας ή ένας μεγάλος συλλέκτης μπορεί να αλλάξει το παιχνίδι, να δώσει αξία σε κάτι που δεν θα κοιτούσες υπό άλλες συνθήκες. Πρέπει να αγοράζεις κάτι που μιλάει σε σένα. Οταν στέκεσαι μπροστά σε ένα έργο πρέπει να λειτουργεί σαν καθρέπτης, να βλέπεις αυτά που συνδέονται με τη δική σου ζωή και με τα δικά σου βιώματα».
Αναφέρει πως το πρώτο του έργο είχε παράλληλες στρώσεις διαφορετικών χρωμάτων και έναν ήλιο στη μέση. Επιρροές από τον Ρόθκο, ρωτάω; «Ναι, μόνο που εγώ δεν είχα ιδέα ποιος ήταν ο Ρόθκο. Στο σχολείο ήμουν καλός στο σχέδιο, αντέγραφα πιστά το θέμα μου και πίστευα πως αυτό ήταν η τέχνη, η παραστατική ζωγραφική. Νόμιζα πως όλα σταματούσαν στον Τέρνερ». Συνέχισε να γεμίζει τους τοίχους του σπιτιού με δικά του ζωγραφικά έργα και το 2003 μια φίλη, επιμελήτρια, τον γύρισε σε γκαλερί της Νέας Υόρκης. «Ανακάλυψα τον Πόλοκ, τον Χιρστ, τους εννοιολογικούς καλλιτέχνες και συνειδητοποίησα πως τέχνη μπορεί να είναι οτιδήποτε, ένα κολάζ, μια φωτογραφία. Αυτό απελευθέρωσε τη δημιουργικότητά μου». Συμπληρώνει ότι μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον όπου η τέχνη δεν είχε καμία θέση. «Στο σχολείο δεν ενθάρρυναν τη δημιουργικότητα για παιδιά σαν εμένα, δεν υπήρχαν πολλές επιλογές. Τι θα κάνεις όταν αποφοιτήσεις; Θα δουλέψεις σε μαγαζί ή σε εργοστάσιο; Αυτό ήταν το δίλημμα. Δεν ήμουν προνομιούχος, όμως το ότι έπρεπε να βρω τον δρόμο μόνος μου τόσο στη μουσική όσο και στα εικαστικά, το θεωρώ δώρο. Απέφυγα τους περιορισμούς μιας πανεπιστημιακής σχολής, το να πρέπει, δηλαδή, να κινηθώ μονότονα στη σωστή κατεύθυνση».
Παρατηρώ πως όλα τα έργα παραπέμπουν σε κάτι που ήδη ξέρω, οι συνθέσεις του έχουν αναφορές στο space fiction, στην κουλτούρα των video games, στο κίνημα του σουρεαλισμού (σκελετοί με φτερά πεταλούδας), στην πρίμιτιβ τέχνη και στον Πικάσο, στον Χιρστ, στην μπαλαρίνα του Ντεγκά. «Αυτές οι επιρροές, αν υπάρχουν, είναι υποσυνείδητες. Η “Balaclava Βallerina”, για παράδειγμα, προέκυψε όταν είδα μια φωτογραφία της Αμερικανίδας νοσοκόμας Λέσια Εβανς που διαμαρτυρόταν ήσυχα στο Μπατόν Ρουζ στη Λουιζιάνα για τη δολοφονία του Αλτον Στέρλινγκ, το 2016. Ηταν ακίνητη και τα σώματα ασφαλείας, με τις ασπίδες τους υψωμένες, ήταν σε θέση άμυνας. Δεν ήξερα καν το όνομα της γυναίκας, το γκούγκλαρα. Μου φάνηκε μια πολύ δυνατή εικόνα και έτσι θέλησα να φτιάξω μια χορεύτρια που κρατάει δύο αυτόματα.
Η δύναμη προέρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις. Σχολιάζουν ότι προωθώ τη βία και τα όπλα μέσα από τα έργα μου. Είναι μια γάτα οπλισμένη, ρε φίλε, δεν βλέπεις το ειρωνικό του πράγματος;» Προσθέτει ότι αυτή είναι μια συνηθισμένη παρανόηση όσον αφορά την εικόνα του.
Στο σχολείο δεν ενθάρρυναν τη δημιουργικότητα για παιδιά σαν εμένα, δεν υπήρχαν πολλές επιλογές. Τι θα κάνεις όταν αποφοιτήσεις; Θα δουλέψεις σε μαγαζί ή σε εργοστάσιο; Αυτό ήταν το δίλημμα.
«Η ενέργεια και η αδρεναλίνη που βλέπετε, διοχετεύεται πάνω στη σκηνή, εκτονώνεται και όταν κατεβαίνω, αυτή η προσωπικότητα μπαίνει στο κουτί και ζω τη ζωή μου. Δεν είμαι έτσι. Τη σχέση που έχουμε με το κοινό των Prodigy τη φροντίζουμε, τη θρέφουμε, την αντιμετωπίζουμε σαν θησαυρό όλα τα μέλη του γκρουπ. Οταν, όμως, κάνω τέχνη βουτάω μέσα μου, ανακαλύπτω πράγματα για μένα που δεν ήξερα καν πως υπήρχαν».
Στην Ελλάδα, βρέθηκε για δύο μόνο ημέρες, για τα εγκαίνια της νέας του έκθεσης, «Infininte Drama Athens».
Πρόλαβε και ανέβηκε στο Ιερό Βράχο και επισκέφθηκε το Μουσείο της Ακρόπολης. Εβγαλε το κινητό και μου έδειχνε κάποια ειδώλια από χαλκό που αναπαριστούσαν ζώα. «Πήρα ιδέες», λέει ενθουσιασμένος. Πώς αξιοποιεί ωστόσο την έμπνευση; «Τόσο στη μουσική όσο και στη ζωγραφική, έχω καταλάβει ότι όταν μια ιδέα σε απασχολεί, επανέρχεται σε παίρνει από τα μούτρα. Δεν έχει νόημα να στοιβάζεις ιδέες στο συρτάρι. Δεν το ανοίγεις ποτέ αυτό το συρτάρι. Κάν’ το ή κάψ’ το».
«Infininte Drama Athens», έως τις 4 Νοεμβρίου, The Blender Gallery.
