Είναι μια ευτυχής διαπίστωση όταν κάποιος αντιλαμβάνεται ότι πίσω από ένα ωραίο βιβλίο κρύβεται ένας ωραίος άνθρωπος. Αυτή ήταν η γενικότερη εντύπωση που μοιραστήκαμε όσοι βρεθήκαμε στην εκδήλωση που οργάνωσαν οι εκδόσεις Gutenberg για τον Σέχαν Καρουνατίλακα, τον συγγραφέα από τη Σρι Λάνκα που τιμήθηκε πέρυσι με το βραβείο Booker για «Τα εφτά φεγγάρια του Μάαλι Αλμέιντα». Πρόκειται ταυτόχρονα για ένα αστυνομικό θρίλερ, μια ιστορία φαντασμάτων, ένα ιστορικό μυθιστόρημα και μια πολιτική σάτιρα, το οποίο η επιμελήτρια της σειράς Aldina, Ζωή Μπέλλα-Αρμάου, σημείωσε ότι απευθύνεται σε αναγνώστες «που μπορούν να παρακολουθήσουν τη ρεαλιστική ωμή αφήγηση με ψυχραιμία και συγχρόνως να χαρούν το χιούμορ και τους ανάλαφρους διαλόγους».
Αυτή η συνύπαρξη σοβαρότητας και χιούμορ χαρακτήρισε και τη συζήτηση που ακολούθησε ανάμεσα στον Καρουνατίλακα και στον συγγραφέα Χρήστο Αστερίου. Αλλωστε, όπως εξήγησε ο Καρουνατίλακα, «οι άνθρωποι στη χώρα μου χαμογελούν πολύ και αυτός είναι ο τρόπος μας να επιβιώνουμε, το χιούμορ είναι ο τρόπος που έχουμε στη Σρι Λάνκα να διαχειριζόμαστε το τραύμα» και οι πληγές του εμφυλίου πολέμου, που αποτελεί το σκηνικό στο οποίο εκτυλίσσεται η ιστορία του βιβλίου, υπήρξαν πολλές. Η πλοκή βασίστηκε κατά 20% σε αληθινές ιστορίες, αλλά το 80% είναι μυθοπλασία, διευκρίνισε. «Κάθε φάντασμα στο βιβλίο είναι βασισμένο σε κάποια άλυτη υπόθεση φόνου, σε κάποια δολοφονία ή απαγωγή. Οταν τελείωσε ο πόλεμος, ακολούθησαν πικρές διαφωνίες για το ποιος έφταιγε, δεν μάθαμε ποτέ πόσοι σκοτώθηκαν ή απήχθησαν, και σκέφτηκα ότι αφού οι ζωντανοί δεν έχουν απαντήσεις να δώσουμε τον λόγο στους νεκρούς». Μία από τις αξιοσημείωτες ιδιαιτερότητες του βιβλίου είναι ότι είναι γραμμένο στο δεύτερο ενικό πρόσωπο, το οποίο ο συγγραφέας απέδωσε στην ανάγκη του να δώσει λύσεις σε ζητήματα όπως «πώς είναι η μεταθανάτια ζωή ή τι κάνει όλη μέρα ένα φάντασμα όταν δεν στοιχειώνει ανθρώπους. Επειδή δεν μπορούσα να μάθω ρωτώντας ένα φάντασμα, σκέφτηκα ότι, αν κάτι μπορεί να επιβιώσει μετά τον θάνατο, ίσως είναι η φωνή μέσα στο κεφάλι μας. Εμένα, λοιπόν, αυτή η φωνή μού μιλάει στο δεύτερο πρόσωπο, σαν κάποιος να μου λέει τις σκέψεις μου, και σκέφτηκα ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί και στον Μάαλι, οπότε άρχισα να γράφω στο δεύτερο πρόσωπο».
Η βράβευσή του γιορτάστηκε στη χώρα του κάπως σαν να κέρδισε η Εθνική στο κρίκετ, λέει, του έφερε πολλούς καινούργιους αναγνώστες, αλλά και «hatters», οι οποίοι τον κατηγόρησαν ότι έγραψε άσχημα πράγματα για τη χώρα του για να κερδίσει βραβεία στη Δύση. Στο τέλος της συζήτησης, έδωσε και μια γεύση για τα επόμενα συγγραφικά του σχέδια, με μια μάλλον περιπαικτική διάθεση: «Ρώτησα το ChatGPT τι βιβλίο θα μπορούσα να γράψω έπειτα αυτό που κέρδισε το Booker και μου έδωσε μερικές καλές ιδέες. Αν δεν μου πάρει πάλι επτά χρόνια, αλλά, με τη βοήθεια του ChatGPT, μόνο ένα, ίσως του χρόνου να είμαι πάλι εδώ για να το παρουσιάσω».
