Ράδιο Μετρονόμ ★★★
ΔΡΑΜΑ (2022)
Σκηνοθεσία: Αλεξάντρου Μπελκ
Ερμηνείες: Μάρα Μπουγκάριν, Σερμπάν Λαζαρόβιτσι
Η ταινία που απέσπασε το βραβείο σκηνοθεσίας στο τμήμα «Ενα Κάποιο Βλέμμα» του Φεστιβάλ Καννών μάς έρχεται από τη Ρουμανία. Στο ντεμπούτο του στις μεγάλου μήκους, ο Αλεξάντρου Μπελκ μάς ταξιδεύει στη σχετικά πρόσφατη ιστορία της πατρίδας του και συγκεκριμένα στις αρχές της δεκαετίας του 1970, όπου η νεολαία της χώρας μεγαλώνει στη σκιά του αυταρχικού καθεστώτος Τσαουσέσκου.
Μια παρέα εφήβων διοργανώνει ένα πάρτι, σχεδιάζοντας παράλληλα να στείλει κρυφά γράμμα στο «Μετρονόμ», τη μουσική εκπομπή του Radio Free Europe που μεταδίδεται παράνομα στη Ρουμανία. Ανάμεσά τους βρίσκεται η Αννα, η οποία ανακαλύπτει επίσης πως το αγόρι της ετοιμάζεται να φύγει σύντομα από τη χώρα και απελπίζεται. Κάπου εκεί, ωστόσο, κάνει έφοδο η μυστική αστυνομία και τα πάντα ανατρέπονται.
Μήπως ο πιο εύκολος τρόπος για να ελέγξεις τις πράξεις των ανθρώπων δεν είναι η τιμωρία, αλλά ο τρόμος της επιβολής της;
Τρυφερό όπως τα νιάτα των πρωταγωνιστών του και ταυτόχρονα σκληρό σαν τις συνθήκες ανελευθερίας που εκείνοι αντιμετωπίζουν, το φιλμ του Ρουμάνου κινηματογραφιστή μάς βάζει από την αρχή στην ατμόσφαιρα μέσω της κεντρικής του ηρωίδας.
Ονειρα κι ελπίδες
Η Αννα, γεμάτη ζωντάνια και επιθυμία να γνωρίσει τον κόσμο, έρχεται σε σύγκρουση με τους φοβικούς γονείς της, οι οποίοι τη θέλουν ήσυχη και με το μυαλό μόνο στα διαβάσματά της. Το πάρτι που διοργανώνει η φίλη της στέκεται αφορμή για μια απελευθερωτική έκρηξη, η οποία ωστόσο θα διακοπεί βίαια με την επέμβαση των Αρχών. Τελικά τα παιδιά θα βρεθούν μπροστά στους ανακριτές, αντιμετωπίζοντας βαριές κατηγορίες και απειλές σχετικά με ένα μέλλον που δεν έχουν προλάβει ακόμη να ονειρευτούν.
Οι συγκεκριμένες σκηνές της τρομοκράτησης των νέων μέσα στις αίθουσες της Ασφάλειας είναι πραγματικά εξαιρετικά σκηνοθετημένες, με μια ψυχρότητα ανάμεικτη με ένταση, που συναντά κανείς στα καλύτερα ψυχολογικά θρίλερ.
Από την άλλη, εδώ σε μεγάλο βαθμό έχουμε να κάνουμε με μια ιστορία αγάπης.
Η ερωτευμένη Αννα νιώθει προδομένη και αντιδρά, όμως, γρήγορα συνειδητοποιεί ότι ο κόσμος δεν είναι χωρισμένος ανάμεσα σε καλούς και κακούς, γενναίους και προδότες. Αυτή η λεπτή ισορροπία είναι ένα από τα θέματα που θα μπορούσε ίσως να εξερευνήσει σε ακόμη μεγαλύτερο βάθος ένα πολύ εύστοχο κατά τα άλλα φιλμ.
Και έπειτα έρχεται το αινιγματικό φινάλε. Τελικά ήταν τα πάντα μια μεγάλη μπλόφα; Μήπως ο πιο εύκολος τρόπος για να ελέγξεις τις πράξεις των ανθρώπων δεν είναι η ίδια η τιμωρία, αλλά και μόνο ο τρόμος της επιβολής της;
