Μια έκθεση αρχιτεκτονικής δεν θα μπορούσε να μην περιλαμβάνει σχεδιαστήρια. Και σχέδια, σκίτσα, μακέτες, ακόμη κι αν πρόκειται για το αφιέρωμα στον αρχιτέκτονα Μάνο Περράκη, έναν άνθρωπο της τέχνης που το έργο του μπολιάστηκε από εκλεκτές παρέες με εικαστικούς, με τον κόσμο του θεάτρου και της μουσικής. Με μια εξαιρετική καριέρα που καθορίστηκε στο ξεκίνημά της από τη γνωριμία με τον Ιωάννη Δεσποτόπουλο, τον διεθνούς φήμης αρχιτέκτονα, πολεοδόμο και καθηγητή στο ΕΜΠ, ο Περράκης έχει καταγραφεί στην ιστορία του νεοελληνικού πολιτισμού ως ο αρχιτέκτονας των θεάτρων και των μουσείων, με χρυσό βραβείο στη Διεθνή Εκθεση Θεατρικού Ντιζάιν και Αρχιτεκτονικής της Πράγας.
Τα παραπάνω αποτελούν έναν επιπλέον λόγο για τον οποίο η δουλειά του μπορεί να μιλήσει στο ευρύ κοινό. Η έκθεση «Ars Theatralis», που από σήμερα ανοίγει στον μεγάλο χώρο περιοδικών εκθέσεων του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου, υπογραμμίζει την προσφορά του στο πολιτιστικό γίγνεσθαι της χώρας, ταυτόχρονα όμως «μας δίνει τα εργαλεία για να καταλάβουμε πώς αναλύεται το έργο του», σχολιάζει στην «Κ» η αρχιτέκτων – μουσειολόγος Ερατώ Κουτσουδάκη, η οποία έχει κάνει την επιμέλεια και τον σχεδιασμό. «Δεν πρόκειται για μια αυτοαναφορική παρουσίαση που απευθύνεται σε ειδικούς, αλλά μιλάει σε όλους όσοι θέλουν να ανακαλύψουν τα απαραίτητα συστατικά για να “διαβάσουν” τα αρχιτεκτονήματα του Περράκη», προσθέτει η ίδια.
Και δεν είναι λίγα αυτά τα αρχιτεκτονήματα. Ο Περράκης μάς έχει παραδώσει την πρωτοποριακή Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν της οδού Φρυνίχου, το Σχολείο της Ειρήνης Παπά, το Θέατρο Γης στη Θεσσαλονίκη, το Περιστρεφόμενο Θέατρο της Ρώμης και πολλά ακόμη. Είναι επίσης ο αρχιτέκτων της επέκτασης και ανάπλασης του Βυζαντινού Μουσείου με την προσθήκη χώρων 12.000 τ.μ. στο αρχικό κτίσμα, ενταγμένων εξαιρετικά στην ιστορική έπαυλη «Ιλίσσια» της Δούκισσας της Πλακεντίας. Γι’ αυτό ο χώρος όπου φιλοξενείται η συγκεκριμένη έκθεση –σε συνδιοργάνωση με το Μουσείο Μπενάκη– υπήρξε προσωπική επιλογή του αρχιτέκτονα, ένα αντίδωρο στο μουσείο που τον τίμησε με την ανάθεση του σχεδιασμού του.
Η έκθεση χωρίζεται σε έξι υποενότητες, ξεκινώντας από την «Κίνηση ως τελετουργία», όπου αναλύεται ο τρόπος του αρχιτέκτονα να «σκηνογραφεί» τη ζωή μέσα στους χώρους που δημιουργεί, και καταλήγοντας στο «Λεπτολογώντας λεπτομέρειες» και το «Επιμέρους όλον» που είναι αφιερωμένο στο ίδιο το μουσείο. Ανάμεσα στα εκθέματα ξεχωρίζει το εικονογραφημένο χρονολόγιο των έργων του Περράκη σε πρώτο πρόσωπο, προγράμματα θεατρικών παραστάσεων, μετάλλια και πλακέτες βράβευσης, το χρυσό κόσμημα σχεδιασμένο από τον οίκο Φανουράκη που απεικονίζει το θέατρο Σαγούντο στη Βαλένθια της Ισπανίας το οποίο εκείνος δημιούργησε, το κινούμενο πορτρέτο του από τη σειρά της ζωντανής ζωγραφικής του Κώστα Τσόκλη που εκτέθηκε το 1986 στην Μπιενάλε της Βενετίας, καθώς και αρχιτεκτονικές μακέτες θεάτρων –έργα τέχνης–, η μία μάλιστα φιλοτεχνημένη από τον εικαστικό Νίκο Αλεξίου.
Τα 26 θέατρα του Περράκη παρουσιάζονται σε έναν υποβλητικό θεατρικό χώρο, «επί των σχεδιαστηρίων», με πρωτότυπο υλικό, ενώ στην αίθουσα με τίτλο «Στο σύμπαν χαρισματικών συνομιλητών» εκτίθενται έργα και συλλεκτικά αντικείμενα από το γραφείο του αρχιτέκτονα που αποκαλύπτουν τις επιρροές του και τις σχέσεις του με τους ανθρώπους γύρω από τα έργα του. Οι φίλοι του –Μερκούρη και Ντασσέν, Ειρήνη Παπά, Μίκης Θεοδωράκης, Κάρολος Κουν, Λευτέρης Παπαδόπουλος και πολλοί άλλοι–, που «τον έπλασαν και τους έπλασε», όπως είπε ο ίδιος, έχουν «έρθει» στην έκθεση από το σπίτι του αρχιτέκτονα μαζί με τη σερβάντα που φέρει τις φωτογραφίες τους, όπως επίσης παρουσιάζονται μερικά από τα έργα τέχνης της συλλογής του με τις υπογραφές των Παρθένη, Παπαλουκά, Τσόκλη, Αλεξίου, Ιβ Κλάιν.
«Ars Theatralis», έως τις 28 Ιανουαρίου.
