Αν και ήταν Σάββατο και η ώρα μεσημεριανή –η παράσταση ξεκίνησε στις 2.30 μ.μ.– η Κεντρική Σκηνή της Στέγης γέμισε προχθές με ένα νεαρό στην πλειονότητά του κοινό, ενημερωμένο, όπως αποδείχθηκε από τις συνομιλίες των διπλανών μου, για τη δουλειά του Σάιμον ΜακΜπέρνι. Μάλιστα αυτές οι μεσημεριανές θεατρικές παραστάσεις θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια εναλλακτική λύση για όλους όσοι προτιμάμε να μη συνωστιζόμαστε τα Σαββατόβραδα στους δρόμους με εκείνους που επιλέγουν το Σαββατοκύριακο για τη βραδινή τους έξοδο. Αλλωστε πλέον τα περισσότερα έργα υπερβαίνουν σε διάρκεια τα 90 λεπτά.
Ο Σάιμον ΜακΜπέρνι και οι παραγωγές των Complicité, μας είναι γνωστές από το 2016, όταν και πάλι στη Στέγη παρουσιάστηκε το «The Encounter», μια θεατρική μεταφορά του βιβλίου του Πέτρου Ποπέσκου. Αυτή τη φορά, το «Οδήγησε το αλέτρι σου πάνω από τα οστά των νεκρών» βασίζεται στο μυθιστόρημα της Πολωνής νομπελίστριας Ολγκα Τοκάρτσουκ. Η Τοκάρτσουκ δεν γράφει εύκολα, είναι όμως λογοτέχνις έως και το τελευταίο της κόμμα. Ανάμεσα σε άλλα, της οφείλουμε τη σύλληψη μιας εξαιρετικής ηρωίδας, που φέρνει στον νου μια άλλη θαυμάσια δημιουργία, την Ολιβ Κίτριτζ, της συγγραφέως Ελίζαμπεθ Στράουτ. Είναι και οι δύο ηλικιωμένες γυναίκες, συνήθως αθέατες και «βουβές» λόγω φύλου, ηλικίας αλλά και του εκκεντρικού τους χαρακτήρα. Αλλά η Γιαννίνα, σε αντίθεση με την πραγματίστρια Αμερικανίδα Ολιβ είναι Ευρωπαία και μάλιστα φέρει στην ψυχή της το βάρος του σλαβικού πολιτισμού –σύμβολα, μύθοι, μεταφυσική κι ένα άγριο, σκληρό χιούμορ– και της πολωνικής ιστορίας. Ευτυχώς και ο ΜακΜπέρνι γοητεύθηκε αφάνταστα από εκείνη και της παραχώρησε τη θεατρική σκηνή την οποία δεν εγκαταλείπει επί περίπου 150 λεπτά – όσα διαρκεί η παράσταση.
Το οικολογικό στοιχείο είναι επίσης έντονο – οι ηθοποιοί μεταμορφώνονται σε ζώα χάρη στις μάσκες τους, έρχονται στο προσκήνιο και στη συνέχεια χάνονται στο σκοτάδι του δάσους. Τονισμένη και η αντίδραση απέναντι στην ανδροκρατούμενη κοινωνία όπου ζει η Γιαννίνα. Οι σκηνοθετικές λύσεις που δόθηκαν ώστε να έρθουν στη σκηνή και τα υπόλοιπα πρόσωπα είχαν οικονομία και ευρήματα που βοηθούσαν να γίνει κατανοητή η δράση ενός έργου που διαθέτει αστυνομική πλοκή, ενώ στην ουσία του αποτελεί μια πολιτική αλληγορία για την εξουσία. Η παράσταση ήταν καλοκουρδισμένη, οι φωτισμοί, η μουσική, οι βίντεο προβολές, ακόμη και η επιλεκτική χρήση του μικροφώνου εξυπηρέτησαν τη δραματουργία και βοήθησαν την αφήγηση.
Σε μια εποχή στην οποία το θέατρο βρίσκεται σε μεταβατική φάση συμπράττοντας με πολλές μορφές τέχνης, ο ΜακΜπέρνι έκανε μια σύγχρονη παράσταση σεβόμενος απολύτως το υλικό του. Το χειροκρότημα που έλαβε στο τέλος ο θίασος ήταν ενθουσιώδες και δικαίως τους έφερε όλους πολλές φορές στη σκηνή.
