Ο κύριος Γκρι μου υπενθυμίζει πως υπάρχει ένα επεισόδιο στα «Friends», όπου σύσσωμη η παρέα των έξι φίλων διατρέχει παλιές ασπρόμαυρες οικογενειακές φωτογραφίες της γιαγιάς του Ρος. Υποτίθεται ότι είναι τραβηγμένες λίγο πριν ή καταμεσής του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. «Εχεις ξαναγράψει πολύ παλιά γι’ αυτή τη σκηνή», λέει ο κύριος Γκρι, «δεν το θυμάσαι;».
Θυμάμαι. Oχι το κείμενο, τη σκηνή. Ή απλώς εμένα να γράφω γι’ αυτή τη σκηνή: Καθισμένοι και οι έξι, όλοι μαζί, σχεδόν ο ένας πάνω στον άλλο, στον μικρό καναπέ του «Σέντραλ Περκ», γελάνε κοιτώντας μέσα από ένα παράθυρο στο χρόνο. Κάποια στιγμή, βλέπουν μια νεανική παρέα να ποζάρει κάπου έξω από ένα καφέ-μπαρ της δεκαετίας του ’40. Εμείς, ως θεατές δεν τη βλέπουμε, αλλά όταν ο Ρος σχολιάζει «πρέπει να ήταν ωραία παρέα», όλοι συμφωνούν γελώντας, αμέσως όμως σοβαρεύουν και σιωπούν. Στην ουσία, αλλάζουν συζήτηση, έπειτα από μια πολύ μικρή παύση, η οποία υποδηλώνει το κύμα τρόμου που τους συνεπήρε ξαφνικά.
Αυτή είναι μια στιγμή όπου ακόμη και σε μια αφήγηση του δροσερού αφρού, όπως ήταν τα «Friends», ανοίγει, έστω και στιγμιαία, επιδερμικά αλλά καίρια, η μαύρη τρύπα της ύπαρξης και του χρόνου: καμία παρέα, όσο ωραία κι αν ήταν στην εποχή της, δεν θα είναι εδώ για πάντα.
Κατά κάποιο τρόπο, με τις άπειρες επαναλήψεις τους στο διηνεκές, τα «Friends», παρότι ως σειρά τελείωσαν πριν από σχεδόν είκοσι χρόνια, έδειχναν ότι θα είναι εδώ για πάντα.
Καμία παρέα, όσο ωραία κι αν ήταν στην εποχή της, δεν θα είναι εδώ για πάντα.
Ξανά· κατά κάποιο τρόπο, θα συνεχίσει να είναι εδώ, διότι οι επαναλήψεις θα συνεχιστούν. Oμως, ποιος θα μπορέσει να τα ξαναδεί όπως τα έβλεπε μετά τον πρόωρο χαμό του Τσάντλερ;
Διότι αυτό συνέβη: δεν πέθανε μονάχα ο Μάθιου Πέρι, ο ηθοποιός που τον υποδυόταν, με τον ταραγμένο βίο και τις άπειρες μαύρες τρύπες στην καρδιά του, πέθανε και ο Τσάντλερ Μπινγκ.
Σε εκείνη την «ωραία παρέα» που χάζευε παλιές φωτογραφίες έχει ήδη ανοίξει ένα κενό. Κάποιος λείπει πια. Κάποιος δεν είναι εδώ. Κάποιος έγινε ήδη μια παλιά φωτογραφία, με την οποία γελάς και κλαις μαζί κοιτώντας την. Ή, έστω, σιωπάς.
Ο κύριος Γκρι σκέφτεται συνεχώς το άδειο διαμέρισμα της τελευταίας σκηνής του τελευταίου εκείνου επεισοδίου του 2004. Δεν είχε καθόλου πλάκα η σκηνή αυτή. Ο Τσάντλερ είχε τον τελευταίο λόγο βγαίνοντας, έδωσε το τελευταίο γέλιο στο κοινό προτού κλείσει η πόρτα πίσω τους για πάντα.
Εκείνη η ερώτησή του, το «πού;» για το μέρος όπου θα πιούνε έναν τελευταίο καφέ (μα στο «Σέντραλ Περκ», φυσικά!) ακουγόταν ήδη από τότε ύποπτα: ότι το αυτονόητο είναι και ζητούμενο. Oπως κάθε αυτονόητο σε τούτη την ωραία, γλυκόπικρη ζωή μας.
