Στη φωτιά ★★★
ΔΡΑΜΑ (2023)
Σκηνοθεσία: Τραν Αν Χουνγκ
Ερμηνείες: Ζιλιέτ Μπινός, Μπενουά Μαζιμέλ
Ο Γαλλοβιετναμέζος Τραν Αν Χουνγκ κέρδισε το βραβείο σκηνοθεσίας στο τελευταίο Φεστιβάλ Καννών με έναν ύμνο στην υψηλή γαστρονομία, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο αυτή συνδέεται με την αληθινή αγάπη μεταξύ των ανθρώπων. Βρισκόμαστε στο 1885, στο απόγειο της κλασικής γαλλικής κουζίνας. Ο εύπορος και λάτρης της γαστρονομίας Ντοντέν (Μπενουά Μαζιμέλ) δημιουργεί μια σειρά από θεσπέσια πιάτα, σε συνεργασία με την κορυφαία μαγείρισσά του Εζενί (Ζιλιέτ Μπινός), με την οποία ταυτόχρονα διατηρεί ερωτική σχέση, παρόλο που εκείνη αρνείται να τον παντρευτεί. Μέχρι που αυτός θα ετοιμάσει ένα υπέροχο δείπνο αποκλειστικά για χάρη της.
Το κλισέ «ο έρωτας περνάει από το στομάχι» παίρνει εδώ σάρκα και οστά, σε ένα φιλμ ικανό να ανοίξει την όρεξη ακόμη και στον πιο… ακατάδεχτο θεατή. Ισως ποτέ άλλοτε στην ιστορία του σινεμά δεν έχει κανείς κινηματογραφήσει με τόση αγάπη, ακρίβεια και μεράκι τη διαδικασία παρασκευής και απόλαυσης ενός καλού γεύματος. Η μακρά εναρκτήρια σκηνή της ταινίας λειτουργεί σαν το τέλειο ορεκτικό: σε μια φωτισμένη από τον ήλιο κουζίνα, οι δύο συνεργάτες, με κινήσεις σχεδόν χορογραφικά συντονισμένες, δημιουργούν μια σειρά από λαχταριστά εδέσματα. Οι ομιλίες τους είναι ελάχιστες, η μουσική απολύτως ανύπαρκτη, ώστε ο θεατής να απορροφήσει τους ήχους των κατσαρολικών που μπαίνουν στη φωτιά, των ζωμών που σιγοβράζουν, των υλικών που ανακατεύονται. Ενας από τους κορυφαίους σεφ του κόσμου, ο Πιερ Γκαρνιέρ, έχει αναλάβει τη γαστρονομική επιμέλεια του φιλμ.
Ισως ποτέ άλλοτε στην ιστορία του σινεμά δεν έχει κινηματογραφηθεί με τόση ακρίβεια και μεράκι η διαδικασία παρασκευής και απόλαυσης ενός γεύματος.
Ολα αυτά μέσα από αρμονικές κυκλικές κινήσεις της κάμερας, η οποία περιφέρεται ανάμεσα στους πρωταγωνιστές, ζουμάροντας πότε στο φαγητό και πότε στα πρόσωπά τους, μοτίβο που θα επαναληφθεί και αργότερα στο τραπέζι. Εκεί οι καλοφαγάδες συνδαιτυμόνες συνοδεύουν το δείπνο με ιστορικές αναφορές, φιλοσοφικές παρατηρήσεις και τα κατάλληλα επιφωνήματα ευχαρίστησης. Το φαγητό ολοφάνερα τους συνδέει τόσο πρακτικά (συναντιούνται για να φάνε) όσο και πνευματικά. Οπως καταλαβαίνει κανείς, η πλοκή εδώ, που επικεντρώνεται βασικά στη σχέση των δύο (εξαιρετικών) πρωταγωνιστών, είναι απλά υποτυπώδης, καθρεφτίζοντας και την αξία της συντροφικότητας σε μια πιο ώριμη ηλικία, όπως παρατηρεί ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Οι ήρωές του αγαπιούνται με έναν τρόπο ήρεμο και ευγενικό, ακριβώς όπως και το φαγητό που ετοιμάζουν, σεβόμενοι τα υλικά, αφιερώνοντας τον απαραίτητο χρόνο και, τελικά, απολαμβάνοντας το αποτέλεσμα δίχως να το παίρνουν για δεδομένο.
