Στις αρχές του 2022, ο κύριος Γκρι πρότεινε ένα άλμπουμ με μουσικές του Ενιο Μορικόνε, το «Cinema Suits για βιολί και ορχήστρα» (από την εταιρεία Out Here Music): ανθολογία κλασικών κινηματογραφικών συνθέσεων του μεγάλου μαέστρου, διασκευασμένες σε μορφή κοντσερτάντε για σόλο βιολί και συμφωνική ορχήστρα. Ηταν ένας τρόπος να αυτονομηθεί από το στενό πλαίσιο της κινηματογραφικής μουσικής υπόκρουσης η ατμόσφαιρα της μουσικής του Μορικόνε. Βασικός συντελεστής του πρότζεκτ ο βιολονίστας Μάρκο Σερίνο, ο οποίος τότε διηύθυνε την Ορχήστρα Χάιντν.
Τώρα, έρχεται το άτυπο «δεύτερο μέρος», ένα ακόμη άλμπουμ, το «Cinema Rarities», ξανά για βιολί μα τώρα και για ορχηστρικό σύνολο εγχόρδων, πιάνο και ηλεκτρονικά πλήκτρα, πάλι από την ίδια εταιρεία και τον Σερίνο στο βιολί να διευθύνει την Orchestra di Padova e del Veneto.
Αυτή τη φορά, η έμφαση δίνεται, όπως μαρτυρεί και η λέξη «σπάνιο» στον τίτλο, σε κομμάτια του Μορικόνε λιγότερο γνωστά. Το κοινό τα έχει ακούσει, αλλά δεν έχει την ίδια εξοικείωση, αν και το έξοχο «Chi Mai», που ερμηνεύεται πιο απαλά εδώ, είναι από τις πλέον αναγνωρίσιμες συνθέσεις του αλησμόνητου Ιταλού συνθέτη.
Το άλμπουμ ευωδιάζει από Ιταλία, με ωραία εξαίρεση το θέμα από τη «Λολίτα» που ο Αντριαν Λιν γύρισε το 1997.
Και εδώ ακολουθείται η φιλοσοφία της σουίτας, δηλαδή η διαδοχή διαφορετικών ορχηστρικών κινήσεων οι οποίες όμως συνθέτουν όλες μαζί ένα αδιαίρετο σύνολο. Στην περίπτωση του Μορικόνε, η ενότητα συντελείται είτε μέσω συνθέσεων που προέρχονται από την ίδια ταινία ή από διαφορετικές ταινίες αλλά του ίδιου σκηνοθέτη (π.χ., εδώ των αδελφών Ταβιάνι ή του Μάουρο Μπολονίνι).
Γενικά, το πνεύμα εδώ είναι κατεξοχήν ιταλικό: ιταλικές ταινίες με μουσικές που αγαπήθηκαν κυρίως εντός της Ιταλίας (στόχος του Σερίνο ήταν, εξάλλου, με αυτό τον δίσκο να γίνουν γνωστές μελωδίες του Μορικόνε και έξω από τη χώρα του), και παρά το πνεύμα της «σπανιότητας» που διέπει αυτό το μουσικό πρότζεκτ, έχουμε και μερικά πασίγνωστα και αγαπημένα μουσικά θέματα όπως ο «Ανθρωπος με τη φυσαρμόνικα» από το «Κάποτε στη Δύση» του Σέρτζιο Λεόνε.
Είπαμε ότι το άλμπουμ ευωδιάζει από Ιταλία. Υπάρχει όμως και μια ωραία εξαίρεση: το βασικό θέμα από τη μουσική που έγραψε ο Μορικόνε για τη «Λολίτα» που ο Αντριαν Λιν γύρισε το 1997. Αυτό είναι και το κομμάτι (που ο κύριος Γκρι αγαπά ιδιαίτερα) με το οποίο κλείνει το άλμπουμ: ένα αισθαντικό μα και αφόρητα πονεμένο αντάτζιο, από αυτά που μας έχει συνηθίσει ο Μορικόνε. Ορχηστρική μπαλάντα σαν αποχαιρετισμός σε μιαν επιθυμία, ένα πρόσωπο, μιαν εμμονή. Απηχεί τις μεγάλες συνθέσεις του Ιταλού· μικρό μεγάλο έργο που το κατακλύζει το μάταιο του ανεκπλήρωτου πόθου – από αυτούς που οδηγούν στη βέβαιη καταστροφή.
