Στους φωτογραφικούς κύκλους ήταν γνωστός ως ο «Γούντι Αλεν της φωτογραφίας». Ο φωτογράφος που ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για την ανθρώπινη συνθήκη και που κατόρθωνε στις συχνά χιουμοριστικές συνθέσεις του να ισορροπεί την ειρωνεία με την ενσυναίσθηση, την ελαφράδα με τη βαθύτητα της σκέψης, άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 95 χρόνων στο σπίτι του στο Μανχάταν, την Τετάρτη 29 Νοεμβρίου. «Το να καταφέρνεις να είσαι αστείος είναι πολύ πιο σοβαρό από το να είσαι σοβαρός», δήλωνε σε συνεντεύξεις του.
Ο Ελιοτ Εργουιτ, γιος Ρώσων μεταναστών, γεννήθηκε στο Παρίσι το 1928 και εννέα χρόνια αργότερα μετακόμισε με την οικογένειά του στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στα 16 του πιάνει την πρώτη του δουλειά σε έναν σκοτεινό θάλαμο στο Λος Αντζελες, όμως είναι στη Νέα Υόρκη που ξεκινάει την καριέρα του ως φωτογράφος – μέχρι βέβαια να τη διακόψει ο πόλεμος.
«Ακόμη και εκεί στάθηκα τυχερός. Οι μισοί πήγαν στην Κορέα και πολλοί πέθαναν. Εμένα με έστειλαν στην Ευρώπη». Επιστρέφοντας κάνει συνεργασίες με μεγάλα έντυπα, όπως το Look ή το Life, και το 1953 ο Ρόμπερτ Κάπα τον προσκαλεί να εγγραφεί στο πρακτορείο Μagnum – διετέλεσε μάλιστα και πρόεδρος για τρία χρόνια στα τέλη της δεκαετίας του ’60.
Οι σκύλοι
Ο Εργουιτ έχει καταχωριστεί στη συνείδηση του κόσμου για τις φωτογραφίες του με τους σκύλους, όμως το φωτογραφικό του έργο καλύπτει κάθε είδος: αρχιτεκτονική, προσωπογραφίες, φωτογραφία δρόμου, μόδα, διαφήμιση. Τους σκύλους βέβαια τους αγαπούσε και διέκρινε ανθρώπινες συμπεριφορές σε εκείνους, κάποιες φορές πολύ περισσότερο από ό,τι στους ιδιοκτήτες τους. «Για εμένα οι σκύλοι είναι άνθρωποι με περισσότερα μαλλιά. Είναι απίθανοι, χαριτωμένοι και δεν ζητούν εκτυπώσεις».
Ακόμη και σε αυτές τις φωτογραφίες το άγριο χιούμορ του είναι το πρώτο που παρατηρείς. Στις περισσότερες περιπτώσεις φωτογραφίζει τον σκύλο μαζί με τον ιδιοκτήτη του ή δύο σκυλιά μαζί, η έννοια του ζεύγους τον απασχολεί σε όλη τη διάρκεια της εβδομηντάχρονης διαδρομής του.
Τα ζευγάρια
Με μια γρήγορη αναζήτηση στο Διαδίκτυο θα διαπιστώσετε ότι υπάρχουν εκατοντάδες φωτογραφίες του που θέτουν μπροστά στα μάτια μας αυτό το «αίνιγμα» της ένωσης δύο ανθρώπων. «Οταν ένας άνδρας και μια γυναίκα είναι μαζί, η παραμικρή υπόνοια κίνησης υφαίνει ένα χαλί από προεκτάσεις», έλεγε. Εχει απαθανατίσει ζευγάρια σε κάθε πτυχή της ζωής, στη θάλασσα, στον δρόμο, σε μια σκοτεινή κουζίνα να χορεύουν ταγκό, μπροστά από ένα σιντριβάνι, και βέβαια είναι δικό του αυτό το περίφημο «κλικ» με το ζευγάρι που γελάει κοιτάζοντας το είδωλό του στον καθρέφτη ενός αυτοκινήτου. Ζευγάρι αφορούσε και η λήψη που έστρεψε το ενδιαφέρον των τεχνοκριτικών στην πολιτική του φωτογραφία. Το 1959 βρίσκεται στη Μόσχα για να καλύψει μια προωθητική καμπάνια για ψυγεία. Κατορθώνει και τρυπώνει στο γκρουπ των δημοσιογράφων που θα κάλυπταν την πρώτη επίσκεψη του Νίξον στη σημερινή ρωσική πρωτεύουσα. «Πιάνει» την έντονη αντιπαράθεσή του Αμερικανού αντιπροέδρου με τον Νικίτα Χρουστσόφ, τότε γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ενωσης, έξω από ένα εργοστάσιο.
«Οι περισσότερες φωτογραφίες μου πληρώνουν τους λογαριασμούς. Μερικές όμως τις τραβάω για διασκέδαση και κάποιες φορές συμβαίνει το δεύτερο να ικανοποιεί το πρώτο», έλεγε επίσης.
