Η επιστολή στην «Κ» (δημοσιεύθηκε στο χθεσινό φύλλο) των τεσσάρων «“υπερηλίκων” Αρσακειάδων», όπως αυτοαποκαλούνται, γουστόζικη, σπαρταριστή. «Παραμένουμε –ευτυχώς– ακμαίες και αποφασισμένες να αξιοποιούμε και να απολαμβάνουμε κάθε λεπτό του χρόνου μας» λένε, και ενημερώνουν πως «ένα από τα ενδιαφέροντά μας είναι το θέατρο και φροντίζουμε να βλέπουμε ανελλιπώς όλες τις σημαντικές και ενδιαφέρουσες παραγωγές της χρονιάς». Αυτό είναι σπουδαίο, φυσικά. Αλλά… «Πρόσφατα πήγαμε στο υπέροχα ανακαινισμένο Δημοτικό Θέατρο Πειραιώς. Χρειαστήκαμε πολλές ασκήσεις θάρρους για να ανέβουμε και να κατέβουμε τα ψηλά, μαρμάρινα σκαλοπάτια χωρίς να μπορούμε να κρατηθούμε από κάπου και χωρίς να κινδυνεύουμε να γκρεμοτσακιστούμε», τονίζουν οι θεατρόφιλες.
Η παράθεση του κειμένου των τεσσάρων δεν γίνεται μόνο για να καταγραφεί το αίτημα προς τη διοίκηση του θεάτρου και τον δήμαρχο Πειραιώς να τοποθετηθούν κιγκλιδώματα τουλάχιστον στις δύο άκρες της σκάλας. Η μεγάλη εικόνα των θεατρικών σκηνών της πρωτεύουσας είναι χειρότερη. Φυσικά και υπάρχουν εξαιρέσεις, ωστόσο, στην πλειονότητα των θεατρικών σκηνών δεν υπάρχουν ούτε τα απαραίτητα για να υποδεχθούν θεατές. Απουσιάζουν οι μπάρες για άτομα με κινητικά προβλήματα, οι διάδρομοι είναι στενοί, πολλές φορές τα σκαλοπάτια είναι κακοσυντηρημένα ή και ανισοϋψή, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν οι θεατές να χάσουν την ισορροπία τους. Το συναντάμε ακόμη και σε ιστορικούς θεατρικούς χώρους. Ας μην αναλογιστούμε τι πρόκειται να συμβεί σε περίπτωση πυρκαγιάς.
Η κατάσταση, βέβαια, επιβαρύνθηκε τα τελευταία χρόνια, με το άνοιγμα πολλών, μικρότερων σκηνών σε πατάρια και σε υπόγειους χώρους. Λίγοι είναι οι ευσυνείδητοι, μερακλήδες παραγωγοί, που έχουν φροντίσει οι θεατρικοί χώροι τους να πληρούν τουλάχιστον τους στοιχειώδους όρους λειτουργίας και ασφάλειας.
Παρέμβαση Καμίνη
Προ δεκαετίας, ο τότε δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης είχε καταρτίσει επιτροπή για να ελέγξει την ασφάλεια των θεάτρων της Αθήνας. Το πόρισμα απεφάνθη πως πρέπει να σταματήσουν να λειτουργούν συνολικά 34 θεατρικές σκηνές από ένα σύνολο περίπου 100, μέχρι να αποκτήσουν τις απαραίτητες υποδομές. Το ζήτημα δεν ήταν καινούργιο, αλλά ο Καμίνης θέλησε να το ανακινήσει στο πλαίσιο της θητείας του, που αποδείχθηκε τελικά χαμηλών τόνων και ουσιαστική.
Οπως φαντάζεστε οι μη γνώστες, προκλήθηκε σάλος από τον καλλιτεχνικό χώρο, και τελικά η αναστολή λειτουργίας των 34 θεατρικών σκηνών δεν εφαρμόστηκε. Εάν, βέβαια, οι παραγωγοί και οι καλλιτέχνες είχαν ένα δίκαιο υποστηρίζοντας ότι η απόφαση ελήφθη εν μέσω παραστάσεων και όχι στη λήξη της θεατρικής σεζόν (προκειμένου να μην υποστούν ζημία οι επιχειρήσεις), το μείζον είναι ότι το πρόβλημα των ακατάλληλων υποδομών και εντέλει της ασφάλειας παραμένει. Δέκα χρόνια μετά το 2013, οι θεατρικοί χώροι στην Αττική έχουν πολλαπλασιαστεί και εάν τυχόν γίνει ένας έλεγχος, είναι πιθανό όχι μόνο το 1/3 αλλά πολύ περισσότεροι να βγουν «εκτός».
Η ευθύνη βαρύνει τον Δήμο Αθηναίων και το υπουργείο Πολιτισμού, που αφήνουν την κατάσταση ανεξέλεγκτη. Ωστόσο, οι θεατρικοί παραγωγοί δεν ενδιαφέρονται για τους θεατές; Μήπως «χρειάζεται» ένα δυστύχημα για να κατανοήσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους προσκεκλημένους-πελάτες τους;
