Ηρεμία, σιγουριά, ικανοποίηση. Αυτή ήταν η αύρα που απέπνεε ο Γιώργος Λάνθιμος το πρωί της Κυριακής, όταν μας «μάζεψε» στη «Μεγάλη Βρεταννία» για να μας μιλήσει για την καινούργια του ταινία. Στο «Poor Things», που αναμένεται στις αίθουσες την πρώτη ημέρα του νέου έτους, η Εμα Στόουν υποδύεται την Μπέλα Μπάξτερ, μια νέα γυναίκα, η οποία θα επιστρέψει από τους νεκρούς χάρη στην παρέμβαση ενός ιδιόρρυθμου χειρουργού, ξεκινώντας να μαθαίνει τον κόσμο από την αρχή. Η συνέντευξη Τύπου κράτησε περίπου μισή ώρα, στη διάρκεια της οποίας ο Ελληνας κινηματογραφιστής πρόλαβε να μιλήσει για μια σειρά από επιλογές, τόσο σχετικά με το συγκεκριμένο φιλμ όσο και με την καριέρα του γενικότερα.
Επιλογή πρώτη, να μην ερμηνεύει ο ίδιος τις ταινίες του. «Η δική μου είναι η μία όψη, οι άλλοι μπορεί να δουν πολύ περισσότερα και αυτό είναι το ενδιαφέρον. Υπάρχουν πράγματα που είναι πιο προφανή, άλλα για λιγότερους ανθρώπους να τα καταλάβουν ή να τα προβάλουν. Επίσης, έχουν υπάρξει περιπτώσεις όπου νιώθω ότι είναι πολύ απίθανο αυτό που σκέφτεται κάποιος να υπάρχει στην ταινία, αλλά αυτή είναι η δική του προβολή και λέει περισσότερα για τον εκάστοτε άνθρωπο, παρά για την ταινία».
Για πρώτη φορά στην καριέρα του, ο Λάνθιμος επέλεξε στο «Poor Things» να χρησιμοποιήσει πρωτότυπη μουσική. «Πάντα προσπαθούσα να το κάνω, αλλά ψάχνω πάρα πολύ τη μουσική στη διάρκεια του μοντάζ: βρίσκω κομμάτια και μοντάρω με αυτά, και ήταν πάρα πολύ συγκεκριμένη η ισορροπία του τόνου και σχεδόν αδύνατο να έρθει ένας συνθέτης να κάνει κάτι άλλο και να λειτουργήσει με τον ίδιο τρόπο. Ακουσα το πρώτο άλμπουμ του Τζέρσκιν Φέντριξ κι ενστικτωδώς σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να λειτουργήσει το πώς κάνει μουσική με το πώς κάνω ταινίες, χωρίς αυτό να έχει βάση. Αποφασίσαμε να αρχίσει να γράφει μουσική πριν καν αρχίσουμε το γύρισμα, ώστε στο μοντάζ να έχω ήδη έτοιμη μουσική να χρησιμοποιήσω, όπως έκανα και παλιά».
Πολλά επίσης βασίζονται στις ερμηνείες των πρωταγωνιστών. «Ο τρόπος με τον οποίο δουλεύουμε με τους ηθοποιούς είναι πολύ πρακτικός και σωματικός. Μπαίνουμε σε μια διαδικασία κατά την οποία κάνουμε διάφορες ασκήσεις, θεατρικές, σωματικές, όπου αν οι ηθοποιοί δεν γνωρίζονται ήδη, έρχονται κοντά κι αισθάνονται πολύ άνετα ο ένας με τον άλλον. Κάνουμε πρόβες χωρίς να προσπαθούμε να συγκεκριμενοποιήσουμε το πώς θα είναι η ερμηνεία τους τη στιγμή που θα κινηματογραφήσουμε. Χρησιμοποιούμε το κείμενο στη διάρκεια των παιχνιδιών και γίνεται δεύτερη φύση τους, αλλά όχι με ορθολογικό τρόπο. Οπότε υπάρχει μια μνήμη που δημιουργείται σε σχέση με το κείμενο και τα σώματα του ενός με του άλλου».
Μια τρίτη (αδιαπραγμάτευτη) επιλογή για την οποία μας μίλησε ο Γιώργος Λάνθιμος είναι αυτή του «final cut», του δικαιώματος, δηλαδή, το τελικό μοντάζ της ταινίας να είναι αποκλειστικά δικό του, δίχως παρεμβάσεις. «Το final cut και η δημιουργική ελευθερία για μένα είναι “κλειδί” σε όλα αυτά. Δηλαδή, δεν νομίζω ότι θα έκανα ταινίες αν μου έλεγε κάποιος “μπορείς να την κάνεις αλλά δεν μπορείς να έχεις το final cut, θα το συζητήσουμε μετά”. Και ήδη έχω αρνηθεί πολλές φορές να κάνω τέτοιου είδους ταινίες ή τις δικές μου με χρηματοδότηση, η οποία δεν μου εξασφαλίζει το final cut. Προτιμώ να περιμένω, προτιμώ να κάνω κάτι άλλο. Ή κάποιο άλλο επάγγελμα».
