Ενας καθολικός ιερέας φθάνει στο νοσοκομείο για να δώσει την τελευταία μετάληψη σε ένα 14χρονο κορίτσι, την Εμιλι Ρόναν, που πεθαίνει από σηψαιμία ύστερα από μια αποτυχημένη έκτρωση. Την έκανε η ίδια χωρίς να το πει σε κάποιον – προφανώς ζώντας σε ένα συντηρητικό οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον. Τώρα η ασθενής βρίσκεται σε κατάσταση παραληρημα‑τικής ανάτασης. Ομως, η Εβραία γιατρός Ρουθ Βολφ αρνείται την πρόσβαση του ιερέα στο παιδί, καθώς πιστεύει ότι το κορίτσι θα εκλάβει την παρουσία του ως προάγγελο θανάτου, με αποτέλεσμα οι τελευταίες της στιγμές να είναι ταραγμένες. Η γιατρός θεωρεί καθήκον της να φροντίσει η ασθενής να φύγει από τη ζωή με ηρεμία.
Το αποστειρωμένο, ψυχρό νοσοκομειακό περιβάλλον στο οποίο εκτυλίσσεται η παράσταση «The doctor» του Ρόμπερτ Ικε, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου, στο Αμφι-θέατρο, σε υποβάλλει σε χαμηλούς, γκρίζους τόνους. Ωστόσο η σύγκρουση της Εβραίας γιατρού με τον καθολικό ιερέα λειτουργεί σαν ντόμινο υποδαυλίζοντας πάθη: μπροστά μας μια κοινωνία χαοτική, στα… κάγκελα, αναζητάει λόγους να αλληλοσφαγιασθεί. Τα στρατόπεδα των πολιτών, που προσδιορίζονται με βάση μια ταυτότητα (θρησκευτική, ιδεολογική, πολιτική, φυλετική, ταξική), βρίσκουν εύκολο πεδίο αντιπαράθεσης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η διαδικτυακή εκστρατεία εναντίον της γιατρού αποκτά όλο και μεγαλύτερη ένταση, μέσα από άκρατη τοξικότητα. Κάποιοι ανερυθρίαστα ξεκινούν εκστρατείες ακύρωσης προσωπικότητας του «αντιπάλου», χύνουν δηλητήριο, φορούν την τήβεννο του δικαστή.
Αλήθεια, πόσο δεν έχει αλλάξει το μεδούλι των κοινωνιών! Και το λέω αυτό διότι ο 38χρονος Ικε για το «The doctor» (έργο του 2019) βασίστηκε στο «Professor Bernhardi» που γράφτηκε το 1912 από τον Αυστριακό Αρθουρ Σνίτσλερ. Το «Professor Bernhardi» πραγματεύεται ουσιαστικά το ζήτημα του αντισημιτισμού, και είναι εμφανής η συνάφειά του με την πολιτική κατάσταση στη Γερμανία της δεκαετίας του ’30 και ό,τι ακολούθησε. Βέβαια, ο Ικε διευρύνει τα θέματα της υπόθεσης με όσα διλήμματα και αντιθέσεις έχουν δημιουργήσει η σύγχρονη ηθική και η επιστημονική ανάπτυξη.
Η Κατερίνα Ευαγγελάτου κάνοντας τη μετάφραση του «The doctor» ανέδειξε με καθαρότητα τα διλήμματα που θέτει το έργο, την ίδια στιγμή που υιοθετώντας καταιγιστικό ρυθμό στη σκηνοθεσία δημιούργησε μια συνθήκη δυστοπικού θρίλερ. Συναρπαστική δουλειά, με τη Στεφανία Γουλιώτη να παρουσιάζει με ακρίβεια τον χαρακτήρα της Ρουθ. «Αισθάνομαι ότι τα πράγματα βαίνουν προς ένα τέλος. Οι μεταπολεμικοί θεσμοί, τα ιδανικά, όλα έχουν αρχίσει και ραγίζουν», λέει η γιατρός στον ιερέα. Ποια είναι τα νέα ιδανικά; Πόσο έχουμε διδαχθεί από την ιντερνετική δυστοπία; Αναλογιζόμαστε πώς μπορεί να μετεξελιχθούν οι «πόλεμοι» του Διαδικτύου;
Το «Καληνύχτα Κεμάλ» είναι συχνή επωδός όσο, με συνθηματολογία και απλούστευση στο Twitter και στο Facebook, θέλουν να εκφράσουν την απογοήτευσή τους επειδή αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ, θα παραμείνει σκληρός και βίαιος. Είναι όντως έτσι; Το τέλος της παράστασης προσφέρει μια απάντηση.
«Καλημέρα» σε έναν κόσμο που συνεχίζει ανά τους αιώνες να προχωράει με τις αντιφάσεις του, τους κινδύνους, τις φοβίες, τη σκληρότητα, την ομορφιά του, τη γοητεία του.
