Η Νανά Ρούσσου γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Είναι μαθηματικός και οι «Συμμαθήτριες» (εκδόσεις Αλεξάνδρεια) είναι το πρώτο της μυθιστόρημα. Το δούλευε στο μυαλό της αρκετό καιρό και όταν ξανασυναντήθηκε πολλά χρόνια μετά με τις φίλες της από το Αρσάκειο, γεννήθηκε και στο χαρτί.
– Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
«Οι δρόμοι του μεταξιού» του Πίτερ Φράνκοπαν, «Το χρήμα» του Πολ Σούλιτζερ και ένα τετράδιο σπιράλ με ένα στυλό για την άμεση καταγραφή των νυχτερινών μου φαεινών ιδεών.
– Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Ξαναδιαβάζοντας τη «Σταχτοπούτα» των αδελφών Γκριμ συνειδητοποίησα πόσο σημαντικές είναι για τη ζωή μας δύο πολύ απλές έννοιες: η καλοσύνη και το θάρρος. Και για να μιλήσω ως μαθηματικός, πιστεύω τελικά ότι «η καλοσύνη και το θάρρος» είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη για μια ευτυχισμένη ζωή.
– Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Tην «Αισθηματική αγωγή» του Φλομπέρ. Tο είχα χρόνια στη βιβλιοθήκη μου, το ξεσκόνιζα, και το έβαζα πάλι στη θέση του. Eνθουσιάστηκα. Μα γιατί δεν το ξεκινούσα τόσο καιρό;
– Περιγράψτε την ιδανική αναγνωστική συνθήκη.
Στο λεωφορείο με πολύ κόσμο και φασαρία. Γύρω μου γίνεται χαμός, αλλά δεν με νοιάζει. Είμαι αφοσιωμένη στον υπέροχο κόσμο του βιβλίου μου. Αυτή η σκηνή μού θυμίζει την εποχή που πήγαινα φροντιστήριο και διάβαζα στο λεωφορείο, γιατί ο χρόνος τότε ήταν λιγοστός.
– Υπάρχουν βιβλία για τα οποία να νιώθετε ενοχές που σας άρεσαν;
Υπάρχουν βιβλία που μου αρέσουν και που νομίζω ότι δεν είναι ιδιαίτερα αποδεκτά. Oπως το «Sex and the city» της Κάντας Μπούσνελ ας πούμε. Αλλά εμένα μου αρέσουν, οπότε δεν νιώθω ενοχές.
– Τι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο σε ένα βιβλίο;
O,τι με συγκινεί και αναζητώ στους ανθρώπους γύρω μου και στη ζωή μου. Η καλοσύνη, η τρυφερότητα, η σεμνότητα, η αισιοδοξία, η έκπληξη και ο τζόγος.
– Ποιο είναι το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσετε;
Ωχ, έχω μεγάλη λίστα. Θέλω να διαβάσω την «Ιδιωτική ζωή ενός κατασκόπου» του Τζον Λε Καρέ, τον «Πρίγκιπα της παλίρροιας» του Πατ Κονρόι (που δεν το βρίσκω γιατί έχει εξαντληθεί), τα «Oνειρα» του Βάλτερ Μπένγιαμιν, το «Τελευταίο στοιχείο» της Eλενας Χατζηαλεξάνδρου, τον «Ειδεχθή χιονάνθρωπο» του Νίκολας Μπλέικ.
– Οι «Συμμαθήτριες» πώς προέκυψαν;
Είχα γράψει κάποια κομμάτια του βιβλίου ασύνδετα κάπως μεταξύ τους με στόχο να πω την κεντρική ιδέα που με απασχολούσε, και τη λέω στο τέλος του βιβλίου. Oταν όμως ξαναβρέθηκα με τις συμμαθήτριές μου, 45 χρόνια μετά, και αρχίσαμε να ξανακάνουμε παρέα, το βιβλίο πήρε φόρα και άρχισε να δημιουργείται. Πήρε σάρκα και οστά και όλα έδεσαν.
– Η οικειότητα και η σύμπνοια των σχολικών σχέσεων μένουν ζωντανές όσα χρόνια και αν περάσουν;
Ναι. Η οικειότητα, η σύμπνοια, η συνενοχή, η αγάπη των σχολικών μας χρόνων έχουν χαραχτεί στην καρδιά μας ανεξίτηλα και για πάντα. Είναι εκεί, και με την κάθε ευκαιρία φανερώνονται και φωτίζουν το παρόν και το μέλλον μας.
