Η μικρή ομάδα επισκεπτριών περιδιαβάζει χαλαρά τη ζωγραφική έκθεση, κοιτάζοντας τα πλήθη των μορφών που κατακλύζουν τη φαντασία του Δημήτρη Χαντζόπουλου. Ο χώρος τέχνης Συλλογή Σωτήρη Φέλιου στην οδό Φωκίωνος Νέγρη 16 παρουσιάζει για λίγες ημέρες ακόμη την έκθεση «Selfies» και, συντονισμένο με το θέμα, το κοριτσάκι της παρέας ζητάει από τη μαμά της να τη βγάλει μια σέλφι μπροστά στο έργο «Η συνάντηση».
Παίρνοντας θέση δίπλα στη Μαφάλντα, που μοιράζεται το ίδιο παγκάκι με τον Χόρχε Λουίς Μπόρχες σε αυτή τη συνάντηση του Χαντζόπουλου με τους αγαπημένους του Αργεντινούς –τον σκιτσογράφο Κίνο, «μπαμπά» της Μαφάλντα, και τον σπουδαίο συγγραφέα–, η μαμά ανακαλύπτει μέσα από τον φακό του κινητού πως η Μαφάλντα κρατάει ένα αληθινό μαχαίρι επικολλημένο στα ξύλινα χέρια της. Για μια στιγμή δημιουργείται πανικός, η μικρή απομακρύνεται θορυβημένη κι όλοι αναρωτιούνται γιατί η αθώα Μαφάλντα κρατάει μαχαίρι.
Την ίδια ερώτηση κάνουμε κι εμείς στον Δημήτρη Χαντζόπουλο, σκιτσογράφο της «Κ» που, όπως συμβαίνει με πολλούς καλλιτέχνες, δεν συμπαθεί πολύ τα λόγια. Απαντάει με άλλον ένα γρίφο: «Επειδή το μαχαίρι μπερδεύει τα πράγματα – όπως και πολλά ακόμη αντικείμενα που έχω τοποθετήσει κοντά στις μορφές που παρουσιάζονται. Είναι μια μικρή “παγίδα” για να πιάσω το βλέμμα του θεατή και στη συνέχεια να βγάλει μόνος του το συμπέρασμα, να συμπληρώσει την εικόνα. Εδώ ας πούμε σκέφτεσαι: ποιος από τους δυο Αργεντίνους είναι ο αστείος και ποιος είναι ο σοβαρός, ποιος ο μικρός και ποιος ο μεγάλος;».
Τα εκθέματα, μια σειρά από «γλυπτά» που κοιτάζουν λοξά τη ζωγραφική και τη γελοιογραφία κρατώντας ίσες αποστάσεις και από τις δύο, πετυχαίνουν αυτό ακριβώς που επιδιώκει ο Χαντζόπουλος. Αν θελήσεις να τα πάρεις στα σοβαρά, μοιάζει να σε κοροϊδεύουν. Κι αν θέλεις να γελάσεις μαζί τους, τότε καταλαβαίνεις ότι το χιούμορ μπορεί πραγματικά να κρατάει μαχαίρι – και μάλιστα δίκοπο.
Για παράδειγμα, τι θα συνέβαινε εάν οι «Σαγιονάρες του ήρωα», μια σκωπτική ματιά στην Επανάσταση του 1821, παρουσιάζονταν τη χρονιά της εκατονταετηρίδας ως αντίβαρο στους ενίοτε πομπώδεις εορτασμούς της επετείου; «Τα σύμβολα είναι πολύ σημαντικά για εμένα», λέει ο Χαντζόπουλος. «Κουβαλούν ένα περιεχόμενο άμεσα κατανοητό στον θεατή, που σε γλιτώνει από λέξεις. Τώρα που με την πολιτική ορθότητα όλα αυτά έχουν γίνει πολύ “ευαίσθητα”, χάνουμε το “κέντρισμα”, τη μεταφορά, την ειρωνεία. Ο σκοπός του χιούμορ είναι να αποδομήσει τη σοβαροφάνεια. Οι ήρωες με σκουλαρίκια ή με σαγιονάρες είναι ένα παιχνίδι ώστε το ηρωικό να γίνει χαριτωμένο».
«Οποιους λογαριασμούς κι αν ξεκαθαρίζει ο Δημήτρης Χαντζόπουλος με τα στοιχεία της φαντασίας του, το να τριγυρίζει κανείς ανάμεσά τους προσφέρει μια αλλόκοτα υπέροχη αίσθηση. Σαν να συναναστρέφεται κωμικούς επιγόνους της ιαμβικής ποίησης, ταυτόχρονα με σύγχρονες διασημότητες της stand up comedy – απολύτως ιλαρών στη standing up σιωπή τους», σχολιάζει στο σημείωμά του για τον κατάλογο ο συγγραφέας και καθηγητής Πέτρος Μαρτινίδης.
«Σας ενοχλεί εάν οι θεατές, αντί να στοχάζονται μπροστά στα έργα σας, γελούν;» ρωτάμε τον κ. Χαντζόπουλο. «Οχι, αυτή είναι η χαρά μου», απαντά. «Ηθελα ευθύς εξαρχής να μην ξέρεις εάν αυτά που παρουσιάζω είναι σοβαρά ή αστειεύομαι».
