Αθήνα, μια χειμωνιάτικη ημέρα του Φεβρουαρίου, 10.30 το πρωί. Ο στρατηγικός διάλογος ΗΠΑ – Ελλάδας έχει ολοκληρωθεί, οι Ρώσοι συνεχίζουν τον πόλεμο στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή η κρίση μαίνεται. Η «υπηρεσία» μού έχει αναθέσει να ερευνήσω ένα μυστηριώδες «escape room», ένα δωμάτιο απόδρασης δηλαδή, από εκείνα που προσελκύουν παρέες με όρεξη να λύνουν γρίφους ή να βιώνουν λίγο σασπένς, προκειμένου να διασκεδάσουν. Απέναντί μου, σε ένα ισόγειο στην οδό Λαμπελέτ 16 στον Κολωνό, κάθεται ο Στέφανος Λώλος, ηθοποιός, με εμπειρία στις «αποδράσεις», αλλά και λάτρης των αυτοσχέδιων κατασκευών. «Η Αθήνα θεωρείται η Μέκκα των escape rooms», λέει. «Εχει τόσο πολλά, που έρχεται κόσμος από την Ευρώπη και την Αμερική για να παίξει».
Οι παίκτες καλούνται να λύσουν γρίφους που σχετίζονται με τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, το σκανδάλο Γουότεργκεϊτ, την άνοδο του Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία.
Μπαίνω ακόμη πιο βαθιά στον ρόλο μου και αναρωτιέμαι αν μπορώ να τον εμπιστευθώ – ένας δημοσιογράφος πρέπει πάντοτε να επαγρυπνεί. Ο Στέφανος Λώλος άλλωστε, μαζί με τον συνεργάτη του, Χρήστο Καρασαββίδη, ιδρυτές της εταιρείας παραγωγής «Kar.Lo Company», δημιούργησαν ένα ολόκληρο escape room, το οποίο αναπαριστά ένα παλιό κρησφύγετο της CIA στην Αθήνα, εγκαταλελειμμένο υποτίθεται από το 1985.
Αξιοποιώντας μεταξύ άλλων οικογενειακά έπιπλα εποχής, στρατιωτικούς ασυρμάτους και κιβώτια που βρήκαν σε παζάρια και παλαιοπωλεία, πρωτοσέλιδα εφημερίδων με θέμα τον Ψυχρό Πόλεμο, την εξέγερση του Πολυτεχνείου και την περίοδο της Μεταπολίτευσης, καθώς και ένα χρηματοκιβώτιο του 19ου αιώνα, οι δύο συνεργάτες έστησαν το δωμάτιο απόδρασης και το ονόμασαν «Το κρησφύγετο».
Μάλιστα, ποιος ξέρει με τι είδους κόλπα, το έκαναν δύσκολο ακόμη και για κάποιον έμπειρο: οι παίκτες πρέπει να σπάσουν μυστικούς κώδικες, να συμβουλευθούν παλιούς πράκτορες και να συνδέσουν πραγματικά ιστορικά γεγονότα, ώστε μέσα σε δύο ώρες να απενεργοποιήσουν έναν πανίσχυρο οπλικό μηχανισμό που έχει μόλις ενεργοποιηθεί. «Σκεφτήκαμε ότι ένα από τα στοιχεία που λείπουν από τα escape rooms είναι η αληθοφάνεια», τονίζει ο Στέφανος, προσθέτοντας: «Και τι πιο αληθοφανές από το να χρησιμοποιείς πραγματικές ιστορίες;».
«Ο κίνδυνος να μπλέξεις», θα του απαντούσα, αλλά συγκρατιέμαι. Φαίνεται, εξάλλου, να έχει κάνει καλή δουλειά. Για παράδειγμα, οι γρίφοι που καλούνται να λύσουν οι παίκτες διακρίνονται από μια αρκετά συνεκτική λογική και συνδέονται με γεγονότα όπως η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη το 1963, η παραίτηση του Ρίτσαρντ Νίξον το 1974 λόγω του σκανδάλου Γουότεργκεϊτ, η δολοφονία του σταθμάρχη της CIA Ρίτσαρντ Γουέλς από τη «17 Νοέμβρη» το 1975, η απειλή του Ανδρέα Παπανδρέου να βγάλει την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ και να απομακρύνει τις αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις από τη χώρα κ.ά.
Οι ομάδες πρέπει να «ξεκλειδώσουν» πέντε δωμάτια μέχρι να φτάσουν στο τελευταίο και να απενεργοποιήσουν μια βόμβα (κόβοντας, φυσικά, το σωστό καλώδιο) και στη διάρκεια της δοκιμασίας τους υποτίθεται ότι αξιοποιούν αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της CIA, τηλέφωνα με συνθηματικά μηνύματα, βιβλιοθήκες που δεν είναι μόνο βιβλιοθήκες, κρυφά τούνελ και πολλά ακόμη, που το πιο συνετό είναι να μην αποκαλυφθούν. Συμμετέχει επίσης ένας ηθοποιός, που υποδύεται έναν πράκτορα κάπως… περιορισμένης ευφυΐας και ο οποίος, αν χρειαστεί, βοηθάει τους παίκτες διακριτικά, με τις γκάφες του. «Είναι κάτι σαν επιθεωρητής Κλουζό», εξηγεί ο Στέφανος, αφήνοντας κάποιον αδιόρατο υπαινιγμό.
Από 10 έως 70 ετών
Τέλος πάντων, φαίνεται πως το χιουμοριστικό στοιχείο υπάρχει και για να κρατάει ζωηρό το ενδιαφέρον εκείνων που «δεν το έχουν» και πολύ με την Ιστορία. Οχι ότι πρέπει να είναι κάποιος ιστοριοδίφης για να παίξει στο «Κρησφύγετο». Στα τρία χρόνια που λειτουργεί, έχουν έρθει παίκτες και παίκτριες από 10 μέχρι και 70 χρόνων. «Η πλειονότητα κυμαίνεται μεταξύ 25-45 και όσοι είναι περίπου άνω από 40, εντυπωσιάζονται πολύ από το ιστορικό κομμάτι. Ειδικά όταν βλέπουν κάτι που το έχουν ζήσει κιόλας, ταυτίζονται», λέει ο Στέφανος.
Το εξίσου ενδιαφέρον είναι ότι το συγκεκριμένο δωμάτιο, με όλους τους κρυφούς και φανερούς μηχανισμούς του, στήθηκε στη διάρκεια της καραντίνας εξ ολοκλήρου από τον Στέφανο Λώλο και τον Χρήστο Καρασαββίδη, οι οποίοι, αξιοποιώντας τις κατασκευαστικές γνώσεις τους, δημιούργησαν τα πάντα σχεδόν από το μηδέν. Ναι, αλλά πώς κατάφεραν και έκαναν, ας πούμε, τα έγγραφα της εποχής να μοιάζουν όντως σαν παλιά; «Είναι πολύ απλό», σημειώνει ο Στέφανος και εξηγεί μια μέθοδο που δεν έχω λόγο να αμφισβητήσω: «Παίρνεις το χαρτί και το βουτάς σε ένα μικρό ταψί με λίγο ελληνικό καφέ. Επειτα το ψήνεις για λίγο στον φούρνο και όταν στεγνώσει, είναι έτοιμο».
