Σε ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ όπως η Μπερλινάλε σπάνια είσαι απολύτως σίγουρος για το τι θα παρακολουθήσεις όταν τα φώτα σβήσουν. Ενας φρικτά παραμορφωμένος άνδρας μπορεί να μεταμορφωθεί σε γοητευτικό «πρίγκιπα», αλλά έτσι να χάσει τη γυναίκα των ονείρων του, όπως συμβαίνει στο «A Different Man» του Αρον Σίμπεργκ, σε μια αντιστροφή του μύθου της «Πεντάμορφης και του Τέρατος»· αλλού οι ιπποπόταμοι της Αφρικής μεταναστεύουν στην Κολομβία, για να αφηγηθούν επεισόδια από την εγκληματική δραστηριότητα του Πάμπλο Εσκομπάρ («Pepe»). Το σίγουρο είναι ότι οι διοργανωτές έχουν… χιούμορ και επίσης φροντίζουν ώστε στο πρόγραμμα να εκπροσωπείται μια ευρεία γκάμα κινηματογραφικών τάσεων, δίχως να παραλείπουν και κάποιες εύστοχες επιλογές και από την ντόπια γερμανική παραγωγή.
Μια τέτοια είναι σίγουρα το «From Hilde, with Love» του Αντρέας Ντρέσεν, η πιο αξιόλογη ίσως από τις σχεδόν 20 ταινίες που προλάβαμε να δούμε στο πενθήμερο της παραμονής μας στο Βερολίνο. Στη Γερμανία του 1940, μια ομάδα νέων ανθρώπων, αριστερών φρονημάτων, αντιστέκεται στη χιτλερική προπαγάνδα, προσπαθώντας ταυτόχρονα να στείλει μηνύματα συμπαράστασης στη Σοβιετική Ενωση. Η ταινία επικεντρώνεται στην ιστορία της Χίλντε, η οποία τελικά θα συλληφθεί μαζί με τον σύζυγό της και θα οδηγηθεί έγκυος στις φυλακές της Γκεστάπο. Ο ηρωισμός εκείνων που επέλεξαν να μην κλείσουν τα μάτια στη ναζιστική θηριωδία μέσα στην ίδια τη χώρα τους, παρουσιάζεται εδώ σε ένα χαμηλότονο φιλμ, που δεν αγιογραφεί, αλλά βασικά αφηγείται μια ιστορία αγάπης, την οποία παρακολουθούμε σε διαδοχικά φλας μπακ, ενώ στο κινηματογραφικό παρόν ο καρπός της γεννιέται μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες. Πέραν των υπολοίπων, με την άνοδο των ακροδεξιών/νεοναζιστικών δυνάμεων τόσο στη Γερμανία όσο και στην Ευρώπη γενικότερα να αποτελεί ζοφερή πραγματικότητα, οι αξίες του ανθρωπισμού και της αληθινής αγάπης μοιάζουν σήμερα πολύτιμες όσο ποτέ.
Ερωτα πάντως και μάλιστα κεραυνοβόλο έχουμε και στο ταραντινικής αισθητικής «Love Lies Bleeding» της Ρόουζ Γκλας, η οποία απλώς πατάει τέρμα το γκάζι και… όποιον πάρει ο χάρος. Λούισβιλ του Κεντάκι, τέλη των ’80s. Η νεαρή Λου (Κρίστεν Στιούαρτ) γνωρίζει την επίδοξη bodybuilder Τζάκι (Κέιτι Ο’ Μπράιαν), στο γυμναστήριο όπου εργάζεται και η μεταξύ τους έλξη είναι ηλεκτρική. Σύντομα, ωστόσο, οι δυο τους θα μπλέξουν σε μια αιματηρή περιπέτεια κόντρα στον αρχιμαφιόζο της περιοχής (τον υποδύεται ένας απερίγραπτος Εντ Χάρις), που συμβαίνει να είναι και πατέρας της Λου. Με ροκ διάθεση, μπόλικο σπλάτερ, ιδρώτα και σουρεαλιστικές πινελιές, η Γκλας μας πρόσφερε ένα από τα πιο διασκεδαστικά φιλμ της διοργάνωσης, το οποίο πυροβολεί τα στερεότυπα και αγκαλιάζει με πάθος την καρικατούρα.
Ακόμη λιγότερο χρόνο για συμβάσεις και περιορισμούς έχει το «Sasquatch Sunset» των Ντέιβιντ και Νέιθαν Ζέλνερ, το οποίο είχε πρόσφατα εκπλήξει και στο Σάντανς. Εκεί ακολουθούμε μια οικογένεια «Μεγαλοπόδαρων» –κάτι σαν πρωτοάνθρωποι– καθώς περιπλανιούνται μέσα σε απέραντα δάση κωνοφόρων. Τους βλέπουμε να αναζητούν τροφή, να ερωτοτροπούν, να επικοινωνούν (με γρυλίσματα), να αντιμετωπίζουν κινδύνους, ακόμη και να… μετρούν τα άστρα κοιτώντας τον νυχτερινό ουρανό. Κωμικές και δραματικές στιγμές μάς οδηγούν τελικά στην –meta– ανατροπή του φινάλε, προορισμένη πιθανότατα να παίξει περισσότερο με το μυαλό του θεατή, αλλά και να κάνει εντονότερα τα οικολογικά και υπαρξιακά – φιλοσοφικά μηνύματα της ταινίας.
