«Δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτή είναι η πραγματική μου ζωή!». Τη συγκεκριμένη φράση έχει επαναλάβει αμέτρητες φορές η Ρέι (Raye) τα τελευταία δύο χρόνια, όσα της χρειάστηκαν για να αναγνωριστεί ως το πιο μεγάλο αστέρι της σύγχρονης ποπ βρετανικής μουσικής σκηνής.
Αποκορύφωμα της ευτυχίας της υπήρξε σίγουρα το βράδυ της Κυριακής, και η απονομή των Brit Awards. Εκεί, η Ρέιτσελ Αγκαθα Κιν, όπως είναι το πραγματικό όνομά της, έγραψε ιστορία κερδίζοντας έξι από τα επτά βραβεία για τα οποία ήταν υποψήφια – ξεπερνώντας τις τέσσερις νίκες των Blur, της Αντέλ και του Χάρι Στάιλς σε μία τελετή.
Είναι επίσης η πρώτη γυναίκα που κέρδισε τον τίτλο «Τραγουδοποιός της χρονιάς». Για την απονομή, ανέβηκε στη σκηνή ξυπόλυτη και δήλωσε: «Η καλλιτέχνις που υπήρξα πριν από τρία χρόνια δεν θα πίστευε ότι πλέον έχω η ίδια τον έλεγχο της δουλειάς μου, ότι είμαι το αφεντικό του εαυτού μου». Τολμηρή υπήρξε και στη σκηνή του Royal Albert Hall πριν από περίπου έξι μήνες, όταν έβγαλε τα ρούχα της και έμεινε με τα απλά εσώρουχά της, θέλοντας να τονίσει ότι οι γυναίκες, και ακόμη περισσότερο όσες εργάζονται στη show biz, βασανίζονται από τη σωματική τους εικόνα, που οφείλει να είναι τέλεια και σέξι. Στη συνέχεια ερμήνευσε το τραγούδι της «Ice Cream Man», ένα κομμάτι που αναφέρεται στη σεξουαλική επίθεση, την οποία η ίδια παραδέχτηκε ότι υπέστη από μουσικό παραγωγό όταν ακόμη ήταν ανήλικη.
Σήμερα, στα 26 της χρόνια, η Ρέι έχει καταφέρει όχι μόνο να αποκτήσει τη δική της καλλιτεχνική ταυτότητα, αλλά ταυτόχρονα να αποκαλύψει πολλά από τα στραβά της σύγχρονης μουσικής βιομηχανίας: τον σεξισμό, την εκμετάλλευση και τη χειραγώγηση από τις εταιρείες παραγωγής, τον μισογυνισμό και την προσπάθεια εξάλειψης κάθε ιδιαιτερότητας του δημιουργού στο όνομα των πωλήσεων. Μεγαλωμένη στο λαϊκό νότιο Λονδίνο, η Ρέι υπήρξε παιδί μιας μουσικής οικογένειας. Ο Βρετανός πατέρας της ήταν μουσικός διευθυντής σε μια τοπική εκκλησία, ενώ η μητέρα της, με καταγωγή από την Γκάνα και τη Σουηδία, και η ίδια τραγουδούσαν σε χορωδία γκόσπελ. Από την εφηβεία της δυσκολεύτηκε με το σχολείο, το οποίο κάποια στιγμή εγκατέλειψε. Μουσικοί είναι και οι δύο αδελφές της, η μία μάλιστα τραγουδοποιός για τη Ριάνα, την Αριάνα Γκράντε και τη Σελένα Γκομέζ. «Λόγω καταγωγής, μεγάλωσα με πολλές διαφορετικές κουλτούρες. Γκόσπελ, σόουλ, τζαζ και R&B ήταν τα είδη με τα οποία ένιωθα από την αρχή συνδεδεμένη καλλιτεχνικά», έχει δηλώσει.
Η αρχική ανακάλυψη της τραγουδίστριας έγινε μόλις κυκλοφόρησε ένα ντεμπούτο EP στα 16 της. Στη συνέχεια έκλεισε μια λαμπρή συμφωνία για τέσσερα άλμπουμ με την εταιρεία Polydor το 2014, και πέρασε τα επόμενα επτά χρόνια παλεύοντας να της επιτρέπεται να κυκλοφορεί τη μουσική που επιθυμούσε.
«Ημουν ένα προϊόν που έπρεπε να πουληθεί», έχει αναφέρει σε συνέντευξή της. Ωστόσο, καταγγέλλοντας τη δισκογραφική εταιρεία, η οποία καθήλωνε την καριέρα της, κατάφερε να απαλλαγεί από το συμβόλαιο. Οταν απελευθερώθηκε, μπόρεσε επιτέλους να κυκλοφορήσει το πολύ επιτυχημένο «My 21st Century Blues» (2023), έπειτα από πολύ καιρό στα αζήτητα της δισκογραφίας. Σε αυτό αποκάλυψε μερικές δύσκολες εμπειρίες της: από την κατάχρηση της μουσικής βιομηχανίας μέχρι το μούδιασμα του πόνου με ουσίες και αλκοόλ.
