Κάποια μέρα θα πούμε τα πάντα ο ένας στον άλλο ★★★
ΕΡΩΤΙΚΟ ΔΡΑΜΑ (2023)
Σκηνοθεσία: Εμιλί Ατέφ
Ερμηνείες: Μαρλένε Μπάροου, Φέλιξ Κράμερ
Ο έρωτας μπλέκεται με τα γρανάζια της Ιστορίας, σε ένα αξιόλογο φιλμ, το οποίο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο διαγωνιστικό τμήμα της Μπερλινάλε 2023. Βρισκόμαστε στο 1990, στο κατώφλι της ένωσης Ανατολικής και Δυτικής Γερμανίας.
Σε ένα αγρόκτημα της ανατολικής πλευράς, η 19χρονη Μαρία ζει με τον αρραβωνιαστικό της, Γιοχάνες, και την οικογένειά του, κάνοντας όνειρα για το μέλλον. Αυτά μέχρι που θα γνωρίσει τον Χένερ, έναν αινιγματικό, μοναχικό γείτονα με τα διπλά της χρόνια, για τον οποίο νιώθει μια ακαταμάχητη έλξη. Οι δυο τους θα γίνουν τελικά εραστές, την ώρα που η οικογένεια του Γιοχάνες ετοιμάζεται να υποδεχθεί τους από χρόνια χαμένους συγγενείς της από τη Δυτική Γερμανία.
Το φιλμ της Εμιλί Ατέφ («Πιο πολύ από ποτέ») είναι πολύπλευρα ενδιαφέρον, ξεκινώντας φυσικά από την ίδια την εποχή και τον τόπο όπου διαδραματίζεται.
Δύο κόσμοι
Η στιγμή της ένωσης των δύο Γερμανιών, πέραν της γεωπολιτικής σημασίας της, είναι σπουδαία και σε ανθρώπινο επίπεδο. Δυο διαφορετικοί –αλλά στην πραγματικότητα αδελφικοί– κόσμοι έρχονται ξανά σε επαφή έπειτα από δεκαετίες, έχοντας πια ως σκοπό όχι απλώς να συνυπάρξουν, αλλά να οικοδομήσουν ένα καινούργιο μέλλον πάνω σε πληγές που είναι ακόμη ανοιχτές.
Η παθιασμένη σχέση του Χένερ και της Μαρία καθρεφτίζει κάτι από αυτόν τον συγκερασμό: εκείνη βρίσκεται διχασμένη ανάμεσα στον νεαρό, ενθουσιώδη Γιοχάνες, έτοιμο να ανοίξει τα φτερά του προς τη Δύση για να σπουδάσει φωτογραφία, την οποία λατρεύει· και από την άλλη τον «ημιάγριο» Χένερ, έναν άνθρωπο του παλιού κόσμου και της φύσης, ο οποίος παραμένει ωστόσο τρομερά γοητευτικός με την ευθύτητα και (παρά) τη μηδενιστική φιλοσοφία του.
Μια νεαρή γυναίκα απέναντι σε ηθικούς και κοινωνικούς φραγμούς, ενώ όλα γύρω της –κανόνες, συστήματα, ιδεολογίες, αντιλήψεις δεκαετιών– καταρρέουν.
Για τη σκηνοθέτιδα, η ιστορία είναι επίσης «η απεικόνιση της επιθυμίας μιας νεαρής γυναίκας σε όλες τις πτυχές της, όπως και η περιέργεια της Μαρία να δοκιμάσει τα όριά της, να κατανοήσει τον εαυτό της και τη ζωή, χωρίς να φοβάται ότι θα υπερβεί τα ηθικά ή κοινωνικά όρια».
Πράγματι, το συγκεκριμένο δίπτυχο περιορισμού – απελευθέρωσης ακολουθείται σε όλη την ταινία αφορώντας και άλλους χαρακτήρες. Από την άλλη, θα ήταν ευπρόσδεκτη λίγο περισσότερη προσήλωση στο κοινωνικοπολιτικό πρόσημο του φιλμ, το οποίο από ένα σημείο κι έπειτα χάνει κάπως έδαφος σε σχέση με την αφήγηση της ερωτικής ιστορίας.
