Εμφύλιος πόλεμος ★★★
ΘΡΙΛΕΡ (2024)
Σκηνοθεσία: Αλεξ Γκάρλαντ
Ερμηνείες: Κίρστεν Ντανστ, Βάγκνερ Μόουρα, Κέιλι Σπένι
Eρχεται αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες μία από τις πολυαναμενόμενες ταινίες της τρέχουσας κινηματογραφικής σεζόν. Ο Αλεξ Γκάρλαντ («Ex Machina») ενορχηστρώνει σκηνοθετικά ένα δικής του επινόησης σενάριο, σύμφωνα με το οποίο η Αμερική βρίσκεται για τα καλά στη δίνη του εμφυλίου πολέμου. Με τις πολιτείες του Τέξας και της Καλιφόρνιας να έχουν εξεγερθεί ενάντια στον πρόεδρο, μια ομάδα δημοσιογράφων και φωτορεπόρτερ ταξιδεύει από τη Νέα Υόρκη στην Ουάσιγκτον προκειμένου να καλύψει από κοντά τη σύγκρουση. Για να το καταφέρει θα χρειαστεί να διασχίσει μια δυστοπία, όπου το χάος, η παράνοια και οι θανάσιμοι κίνδυνοι παραμονεύουν σε κάθε στροφή.
Η Κίρστεν Ντανστ αναλαμβάνει τον κεντρικό ρόλο της έμπειρης φωτορεπόρτερ, έχοντας στο πλευρό της τον δημοσιογράφο του Βάγκνερ Μόουρα («Narcos») και τη νεαρή φωτογράφο της Κέιλι Σπένι («Πρισίλα»). Ηδη από την πολεμική σκηνή της έναρξης, ο Γκάρλαντ φροντίζει να σοκάρει τον θεατή, «ρίχνοντάς» τον επί της ουσίας σε μια αδιανόητη πραγματικότητα, δίχως πολλές εξηγήσεις και αναδρομές στο πώς φτάσαμε έως εδώ. Σε γενικές γραμμές, η εντύπωση που μένει είναι πως τον Λευκό Οίκο κατοικεί ένας αυταρχικός πρόεδρος (βρίσκεται στην… τρίτη του θητεία, έχει διαλύσει το FBI), μάλλον ευθεία αναφορά στον Ντόναλντ Τραμπ, ενώ οι επαναστατημένες Δυτικές Δυνάμεις βρίσκονται κοντά στην τελική επικράτηση.
«Ρίχνω στον τύπο που με πυροβολεί από απέναντι», λέει ένας από τους εμπολέμους. Μια ειρωνική αναφορά και στη σημερινή σύγχυση που επικρατεί στην Αμερική.
Αυτό που θα συναντήσει, ωστόσο, στον δρόμο η ομάδα των ηρώων δεν είναι τακτικές μάχες, αλλά μια χαοτική αλυσίδα συγκρούσεων ανάμεσα σε αντάρτες, οργανωμένες στρατιωτικές δυνάμεις και απλούς πολίτες, οι οποίοι κυκλοφορούν οπλισμένοι σαν αστακοί πράττοντας κατά το δοκούν. Αρκετοί από αυτούς δεν ξέρουν καν ακριβώς ποιον μάχονται –«ρίχνω στον τύπο που με πυροβολεί από απέναντι», λέει ένας τους– γεγονός που αποτελεί ειρωνική αναφορά και στη σημερινή σύγχυση που επικρατεί στις ΗΠΑ.
Στις καλές στιγμές της, η ταινία του Γκάρλαντ και της A24 είναι ακριβώς αυτό: μια τραβηγμένη στα άκρα μεγέθυνση αληθινών προβλημάτων με εύστοχες παρατηρήσεις, πάνω σε μια ξεκάθαρα διχασμένη χώρα, η οποία ετοιμάζεται για άλλον ένα γύρο καθοριστικών εκλογών. Από την άλλη, συχνά οι συμβολισμοί γίνονται υπερβολικά χοντροκομμένοι και οι καταστάσεις σχηματικές, ενώ η ανάγκη-επιλογή για περισσότερη καθαρή δράση, ειδικά προς το τέλος, στερεί στην πραγματικότητα κάτι από τη δραματική κορύφωση και την αληθοφάνεια των τεκταινόμενων.
