Υπήρξαν και πολύ ωραίες εμφανίσεις στο Met Gala που πραγματοποιήθηκε την περασμένη Δευτέρα. Η Ναόμι Γουότς και η Ιζαμπέλ Ιπέρ με Balenciaga, η Κάιλι Tζένερ με μια ιβουάρ τουαλέτα Oscar de la Renta, η Σάρα Πόλσoν με ένα ονειρικό Prada, η Κιάρα Ντελεβίν με ένα σύνολο της Stella McCartney που έφερνε στον νου πανοπλία. Δεν ήταν όμως αυτά τα looks που άνοιξαν πυρ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στα περιοδικά και στις εφημερίδες σχετικά με τη σύνδεση της μόδας με τη σημερινή εποχή.
«Αν αναζητούμε μια παλαιού τύπου κομψότητα δεν θα τη βρούμε εδώ», μας εξηγεί η Ελις Κις, Fashion Features Director της Vogue Greece. «Δεν είναι αυτός ο στόχος. Δεν περιμένουμε από το Met Gala να μας υποδείξει τις τάξεις, να ξέρουμε τι θα φορέσουμε σε έξι μήνες από τώρα. Η διοργάνωση αυτή λειτουργεί περισσότερο σαν ένα εργαστήριο ιδεών, προβάλλει την πιο ονειρική πλευρά της μόδας, μας επιτρέπει να φανταστούμε τους εαυτούς μας διαφορετικά». Στο ίδιο πνεύμα ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Zeus and Dione, Μάριος Σουάμπ, παραδέχεται πως πολλά από τα ρούχα στερούνταν πρακτικότητας και ήταν εξωφρενικά, «όμως αυτό είναι που εξάπτει την περιέργεια και προάγει τη συζήτηση. Ετσι θα έπρεπε να είναι». Ο ίδιος στέκεται περισσότερο στο θέμα της σπατάλης. «Είμαστε η δεύτερη πιο επιβαρυντική βιομηχανία για το περιβάλλον, θα έπρεπε να σκεφτούμε πάνω σε αυτές τις πρακτικές προώθησης ρούχων που δημιουργούνται για να φορεθούν μία και μοναδική φορά σε μια διοργάνωση που φωτίζει θέματα βιωσιμότητας».
Ο Νικόλας Γεωργίου, Creative και Fashion director της ελληνικής Vogue, σχολιάζει ακριβώς το ίδιο. «Το να παίρνεις ένα τόπι ύφασμα και να το σπαταλάς δεν είναι δημιουργικό ούτε σαν κοπή ούτε σαν φόρμα». Επισημαίνει ότι πλέον το event έχει απομακρυνθεί από τα όρια του γκλάμουρ και φλερτάρει με την ιδέα της καρικατούρας. «Το να βλέπεις μια κοπέλα ντυμένη μέσα σε μια θάλασσα από ύφασμα να κάνει 15 λεπτά να διασχίσει ένα μέτρο ή το να βλέπεις να μεταφέρουν την Tάιλα στα χέρια, γιατί θα σκορπούσε το φόρεμά της (ήταν από άμμο και μικροκρυστάλλους), δεν είναι διασκεδαστικό».
Το Met Gala, μια έμπνευση της θρυλικής fashion editor Νταϊάνα Βρίλαντ στις αρχές της δεκαετίας του ’70, οργανώθηκε με σκοπό τη στήριξη του Costume Institute του Μητροπολιτικού Μουσείου. H πρώτη θεματική εκδήλωση πραγματοποιήθηκε το 1973 επ’ ευκαιρία της αναδρομικής έκθεσης του Κριστομπάλ Μπαλενσιάγκα στο μουσείο, ένα χρόνο μετά τον θάνατό του. Πλέον, όμως, το πολυπόθητο εισιτήριο της λαμπερής βραδιάς στοιχίζει $75.000, με την τιμή του να αυξάνεται δραματικά κάθε χρόνο. Ολα είναι ακραία γιατί έτσι πρέπει να είναι, η τιμή, τα ρούχα, οι αντιδράσεις. «Πολλά από αυτά τα υπερβολικά ρούχα ράβονται για τη φωτογραφία, για τα εκατομμύρια likes, για τον θόρυβο. Αν δεν υπήρχαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ίσως τα πράγματα να ήταν πιο μαζεμένα. Με τις δέκα εμφανίσεις κομψών γυναικών, όμως, δεν θα ασχολούνταν κανείς», υποστηρίζει η Ελις Κις.
«Η διοργάνωση αυτή λειτουργεί περισσότερο σαν ένα εργαστήριο ιδεών, προβάλλει την πιο ονειρική πλευρά της μόδας», λέει η Ελις Κις της Vogue Greece.
Η φετινή διοργάνωση με τίτλο «The Garden of Time», δάνειο από την ομότιτλη νουβέλα του Τζ. Γκ. Μπάλαρντ και σε σύνδεση με την έκθεση «Sleeping Beauties: Reawakening Fashion», έδωσε την τροφή σε σχεδιαστές να ανατρέξουν σε φορέματα αρχείου, να τα επεξεργαστούν με διαφορετικά, πρωτοποριακά υλικά, αλλά να πάνε και την έννοια της υπερβολής σε άλλο επίπεδο.
Το Ιnstagram
Το πρώτο που σκέφτεσαι, βέβαια, είναι ότι δεν ανταποκρίνονται όλοι και όλες στο dress code του Gala. Υπήρξαν αστραφτερές εμφανίσεις, ασύνδετες όμως με το θέμα των αναγεννησιακών και βικτωριανών κήπων, με τα κρινολίνα και τους κορσέδες. «Δεν έχει καμία σημασία το θέμα, συχνά ούτε η φιλοσοφία ενός οίκου. Φτιάχνουν ρούχα ειδικά για την περίσταση, υπακούοντας στα γούστα των σελέμπριτι του Ιnstagram», τονίζει ο σχεδιαστής Αγγελος Μπράτης, φέρνοντας ως παράδειγμα το φόρεμα που φορούσε η Πενέλοπε Κρουζ από τη Chanel. «Ολο αυτό έχει να κάνει με το celebrity culture της Αμερικής. Η ίδια διοργάνωση, αν διεξαγόταν στο Παρίσι, θα είχε πολύ διαφορετική εικόνα. Το ζήτημα είναι πόσες φορές θα ακουστεί στο κόκκινο χαλί το όνομα του κάθε οίκου και πόσα βλέμματα θα τραβήξει κάθε εμφάνιση. Το πρότυπο είναι η Καρντάσιαν, αυτά τα παράλογα σώματα, με μέση 50 εκατοστά και περιφέρεια 150. Εκεί όμως μιλάς για παραμόρφωση, δεν έχει να κάνει με καμπύλες. Εδώ και χρόνια, η αισθητική του Met Gala είναι το Tζέσικα Ράμπιτ look: στράπλες, τονισμένη μέση, γοφοί και κάτω τελείωμα γοργόνας. Είναι όλες ίδιες κάθε χρονιά».
Ο σχεδιαστής Χρήστος Κωσταρέλλος επισημαίνει ευγενικά πώς δεν μπορείς να κρίνεις την καλλιτεχνική μόδα, τη μόδα που παρουσιάζεται στο πλαίσιο μιας μουσειακή έκθεσης, με καθημερινούς όρους. «Στόχος της καλλιτεχνικής μόδας είναι να δίνει έμφαση σε αντισυμβατικά σχέδια, πρωτοποριακές έννοιες και μοναδική αισθητική, τα οποία αμφισβητούν τους παραδοσιακούς κανόνες και πυροδοτούν τη δημιουργικότητα και την έμπνευση. Τα ρούχα αυτά είναι συνεπή με τον εξελισσόμενο ορισμό της μόδας στη σημερινή κοινωνία».
Ο σχεδιαστής Αγγελος Φρέντζος στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ακούγεται έξαλλος. «Απόλυτα συμβαδίζει το Met Gala με τη σημερινή εποχή και τις προτεραιότητες της μόδας, με την επιστροφή στην υψηλή ραπτική και στα λεπτά υφάσματα», μου λέει χωρίς να με αφήνει καν να ολοκληρώσω τη σκέψη μου. Διαφωνεί έντονα με τη συζήτηση για τη «φορεσιμότητα» των ρούχων. «Την τελευταία φορά που η μόδα υπήρξε πρακτική ήταν όταν η Σανέλ αποφάσισε να φορέσει παντελόνια στις γυναίκες». Κάνει, επίσης, μια σωστή παρατήρηση για όλους αυτούς που κρίνουν εξ αποστάσεως. «Αυτά τα ρούχα δεν μπορείς να τα εκτιμήσεις με μια φωτογραφία, δεν φαίνεται η δουλειά». Μου εξηγεί ότι το φόρεμα του Balenciaga του ’50 που φορούσε η Υeoh Lee ήταν όλο μεταγραμμένο επάνω σε αλουμινόχαρτο, ενώ η τουαλέτα που φορούσε η Ζεντάγια του Galliano ήταν φοδραρισμένη με κουβέρτα επιβίωσης για να φαίνεται λαμπερή. «Αυτή η διοργάνωση γίνεται εύκολος στόχος και επιχείρημα στο στόμα του καθενός για να πει, δεν τους μπορώ αυτούς της μόδας, κοίτα τι κάνουν», σχολιάζει η Ελις Κις. «Δεν είναι όμως έτσι, δεν κρίνεται από αυτό η μόδα».
