Μάιος, ο μήνας των νέων δυνάμεων στο θέατρο. Η μικρή σεζόν ανάμεσα στον χειμώνα και το καλοκαίρι δίνει χώρο στους νέους δημιουργούς, ηθοποιούς και σκηνοθέτες και επιπλέον χρόνο σε παραστάσεις που συνεχίζουν ή μετακινούνται σε άλλες σκηνές. Δίνει επίσης βήμα σε νέους συγγραφείς να δοκιμαστούν και στο κοινό την ευκαιρία να παρακολουθήσει δείγματα της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας.
Στο θέατρο «Πορεία» ανεβαίνει σήμερα το έργο «Τι θα πει η μάνα σου όταν δει το πτώμα σου», της Αργυρώς Βώβου, και αύριο στο «Θέατρο Νους» το «Ενα μηδέν τέσσερα» της Παρασκευής Ανεβλαβή. Σουρεαλιστικό έργο με κωμικά στοιχεία και ένα γκραν γκινιόλ «πτώμα» το πρώτο, με πολλά αστυνομικά στοιχεία και γραφή θρίλερ το δεύτερο, μας δίνουν την ευκαιρία να γνωρίσουμε τις δημιουργούς τους. Δύο κορίτσια που ζουν η μία στον Ωρωπό και η άλλη στη Νάξο, βιοπορίζονται διαφορετικά, αλλά ονειρεύονται το θέατρο.
Το πτώμα
Η υπόθεση της ιστορίας «Τι θα πει η μάνα σου όταν δει το πτώμα σου» αναφέρεται σε μια απεργία του Θανάτου. Φανταστείτε: η ανθρωπότητα έχει γεμίσει ανθρώπους που θα έπρεπε να έχουν πεθάνει, αλλά περιφέρονται ο καθένας με τις πληγές και τις αρρώστιες του. «Οσο οξύμωρο κι αν φαίνεται, το έργο έχει μαύρο χιούμορ», λέει η Αργυρώ Βώβου για το πρώτο της έργο, που σήμερα ανεβαίνει στο θέατρο «Πορεία» σε σκηνοθεσία της νεαρής σκηνοθέτριας Δέσποινας – Ντορίνας Ρεμεδιάκη.
Ηρωίδα της είναι η Σάνα, η οποία ψάχνει έναν τρόπο να πεθάνει παρότι γνωρίζει ότι είναι ανέφικτο. Η απεργία δεν έχει λήξει. Τότε μαθαίνει για μια χωροχρονική πύλη. Θα μπει σ’ αυτή την τρύπα για να αποτρέψει τη σύλληψή της και να εκμηδενίσει την ύπαρξή της ή θα την προλάβει η λήξη της απεργίας;
Το έργο γράφτηκε την άνοιξη του 2022 όσο η συγγραφέας παρακολουθούσε τη σχολή πυροδότησης θεατρικής γραφής του «Πορεία». Επηρεάστηκε από τις εικόνες με τους χιλιάδες νεκρούς του κορωνοϊού, που θάβονταν σε ομαδικούς τάφους; «Δεν είχα στο μυαλό μου κάτι τέτοιο, δεν μου αρέσει να είμαι επίκαιρη. Βέβαια ήταν πολύ νωπό το τραύμα και ίσως ασυνείδητα να υπήρχαν στοιχεία συνδεδεμένα με εκείνη την περίοδο. Η ηρωίδα μου είναι ένα κορίτσι τού σήμερα, η οποία όλο τρέχει να προλάβει με αποτέλεσμα να μην καταφέρνει να ζήσει. Μοιάζει να ζει σε έναν κόσμο που διαμορφώθηκε από σφάλματα που έγιναν πριν γεννηθεί. Το έργο αντιπροσωπεύει δικά μου άγχη και το συλλογικό τραύμα της γενιάς μου, με νέους που έχουν τις ίδιες ανησυχίες και ταυτίζονται με έναν άνθρωπο γεμάτο από αόρατες πληγές. Ζουν σε μια λούπα», λέει στην «Κ» η Αργυρώ Βώβου.
Γεννήθηκε στη Νέα Κηφισιά, όπου έζησε μέχρι τα 12 της χρόνια και εν συνεχεία εγκαταστάθηκε με την οικογένειά της στον Ωρωπό. Σπούδασε στο τμήμα Θεατρολογίας στο ΕΚΠΑ και από παιδί έγραφε και κυρίως παρακολουθούσε θέατρο. «Ηξερα πάντα ότι δεν θέλω να γίνω ηθοποιός, αλλά κάτι που να συνδυάζει τη γραφή και το παραστατικό κομμάτι. Η συνύπαρξη θεατρικού κειμένου και σκηνοθεσίας, ο τρόπος που το ένα δίνει ζωή στο άλλο, μου άρεσε. Αποφοίτησα πάνω που ήρθε στη ζωή μας η πανδημία κι ενώ μέχρι τότε όλο έτρεχα να προλάβω και δεν είχα ποτέ χρόνο, ξαφνικά ο χρόνος σαν να σταμάτησε. Στη σχολή του θεάτρου “Πορεία” βρήκα το σπίτι μου, ένα γόνιμο μέρος που μπορούσα να εκφραστώ όπως ήθελα, με καθηγητές μου τους Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, Θανάση Τριαρίδη, Μάνο Κουνουγάκη, Ανθή Τζιρούκη».
«Η ηρωίδα μου είναι ένα κορίτσι που μοιάζει να ζει σε έναν κόσμο που διαμορφώθηκε από σφάλματα που έγιναν πριν γεννηθεί», λέει η Αργυρώ Βώβου.
Της αρέσουν οι χαρακτήρες που είναι αδικημένοι, που φαίνονται αντιπαθείς, ενοχλητικοί ή που κάποιος υποτιμά την παρουσία τους. Την εφηβεία της τάραξε η «Κυρία Μαργαρίτα» του Ρομπέρτο Ατάιντε, που βρήκε στη σχολική βιβλιοθήκη και «ξύπνησε ένα κομμάτι του εαυτού μου. Συχνά το τελικό αποτέλεσμα δεν έχει καμιά σχέση με την αρχική σκέψη. Καλύτερα ένα αινιγματικό τέλος, παρά να δώσω κάτι γρήγορα και να μείνει μέσα μου ανολοκλήρωτο».
Ο πατέρας μηχανικός αεροσκαφών και η μητέρα της ιδιωτική υπάλληλος, δεν είχαν επαφή με την τέχνη. Ομως, στο σπίτι της Νέας Κηφισιάς υπήρχε ένα δωμάτιο που ανήκε στον παππού της, ο οποίος έφυγε από τη ζωή λίγους μήνες πριν γεννηθεί η Αργυρώ. «Ηταν γεμάτο με γραπτά του, που δεν είχε δείξει ποτέ σε κανέναν. Ο καλλιγραφικός επιμελημένος χαρακτήρας και η καθαρεύουσα δεν μου επέτρεπαν όταν ήμουν παιδί να αποκρυπτογραφήσω τα χειρόγραφά του, αλλά αργότερα διαπίστωσα ότι ήταν μικρές ιστορίες ή στιγμές από πράγματα που παρατηρούσε. Ισως και η γιαγιά μου να αγνοούσε την ύπαρξή τους».
Σήμερα, στα 29 της, η Αργυρώ γνωρίζει ότι δύσκολα βιοπορίζεται κάποιος από τη συγγραφή και το θέατρο. Εργάζεται σε λογιστικό γραφείο, ζει στον Ωρωπό, σ’ αυτή τη φάση της ζωής της δεν της λείπει το κέντρο της Αθήνας που αγάπησε τα χρόνια του πανεπιστημίου, προτιμά την εξοχή.
104 μαχαιριές
Το «Ενα μηδέν τέσσερα» της Παρασκευής Ανεβλαβή, ένα έργο με πολλά στοιχεία αστυνομικού θρίλερ, που ξεκινάει αύριο στο «Θέατρο Νους» σε σκηνοθεσία Γιώργου Τριανταφύλλου, βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία γυναικοκτονίας που έγινε το 1997 στη Λάρισα. «Ολο το έργο είναι μια ανάκριση για να βρεθεί ποιος τη σκότωσε. Εχω χρησιμοποιήσει στοιχεία της αληθινής ιστορίας, έχω παραποιήσει αρκετά για λόγους σεβασμού στη νεκρή και στους συγγενείς, αλλά και για να πλάσω όπως θα ήθελα τους χαρακτήρες».
Ηταν μια από τις ιστορίες που βρήκε πέρυσι κατά την προετοιμασία μιας παράστασης στο «τΖΕΝεράλε Acting Studio» του Μιχάλη Συριόπουλου. «Δύο υποθέσεις με είχαν συγκλονίσει: η ιστορία αποκεφαλισμού μιας γυναίκας στη Σαντορίνη και αυτή της Λάρισας με τις 104 μαχαιριές στην οποία στάθηκα. Δύο φρικτά εγκλήματα. Διάλεξα την υπόθεση της Λάρισας γιατί σ’ αυτή την περίπτωση δεν τιμωρήθηκε ποτέ ο ένοχος», όπως λέει στην «Κ».
Η 25χρονη Παρασκευή γράφει πολύ. Γεμάτο το συρτάρι της από έργα. «Θέλω να δώσω ζωή μέσα από τα δικά μου μάτια σε ό,τι μου τραβάει την περιέργεια. Ξεκίνησα στα 15 μου». Στην αρχή επιχείρησε ένα μυθιστόρημα, έπειτα κάποιες νουβέλες και μια φίλη θεατρική συγγραφέας την παρότρυνε να δοκιμάσει θεατρικά κείμενα και να παρακολουθήσει τη Σχολή πυροδότησης θεατρικής γραφής του «Πορεία».
Ζει στη Νάξο σε ένα σπίτι ανάμεσα στα βουνά, μια όμορφη ζωή τύπου φάρμα, με ζώα και φύση. «Ο πατέρας ζωγραφίζει ερασιτεχνικά και επαγγελματικά ασχολείται με πέτρινες κατασκευές, η μητέρα επέλεξε να αφοσιωθεί στα παιδιά. Είμαι μοναχικός άνθρωπος όμως δεν ένιωσα ποτέ τη μοναξιά, γιατί είμαστε δεμένοι με τον αδερφό μου. Στο σχολείο ήμουν καλά, δεν είχα ιδιαίτερα πολλούς φίλους, δεν ήμουν ποτέ –ούτε και ήθελα να είμαι– δημοφιλές παιδί. Ακουγα “Νέο κύμα” και με κορόιδευαν. Τα καλοκαίρια βλέπαμε παραστάσεις ή συναυλίες με σχήματα που έρχονταν στο νησί ή βιντεοσκοπημένα. Μου αρέσει ο παλιός κινηματογράφος, δεν μπορώ τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας, σίγουρα δεν αντέχω τα θρίλερ».
Το παράδοξο είναι ότι τα περισσότερα θεατρικά της κείμενα είναι θρίλερ. Γελάει και εξηγεί ότι γράφει ρεαλιστικά – «δεν θέλω οτιδήποτε επιτηδευμένο». Της αρέσει πολύ το θέατρο, ενημερώνεται και όταν πηγαίνει στην Αθήνα βλέπει κάθε βράδυ από μια παράσταση. Την ενδιαφέρει και η υποκριτική, αλλά «είμαι αγχώδης και το άγχος αποκαλύπτεται στη σκηνή. Συνειδητοποιώ ότι μου αρέσει περισσότερο η πίσω πλευρά του θεάτρου. Προτιμώ την έκθεση μόνο σε τίτλο».
Περιμένει με ανυπομονησία να δει αύριο το πρώτο δικό της έργο στη σκηνή, αλλά εξηγεί ότι η κύρια δουλειά της είναι η αρχιτεκτονική διακόσμηση. «Και οι δυο δουλειές είναι δημιουργικές και χρειάζονται έμπνευση. Αν μου έρθει μια ιδέα για ένα σκηνικό ανέβασμα θα σηκωθώ στις τρεις το πρωί να σημειώσω διαλόγους και ατάκες ή αντίστοιχα να σημειώσω κάποιες αλλαγές στα έπιπλα ενός χώρου».
Οταν τελειώσει το κείμενο, βάζει κάποιον να το διαβάσει για να το ακούσει, συνήθως φίλους ηθοποιούς. «Μου αρέσουν κυρίως οι ανδρικοί ρόλοι και λιγότερο οι γυναικείοι. Ισως γιατί θέλω να δω πώς θα αντιδρούσε ένας άνδρας στις καταστάσεις που γράφω. Γενικά μου αρέσουν οι αυθόρμητοι ρόλοι, όπως είναι στην παράσταση ο ρόλος του Παύλου, του αγαπημένου φίλου της νεκρής. Ισως εξαιτίας της ωμότητας που εκφράζεται. Αυτός ο χαρακτήρας νομίζω ότι είναι κομμάτι του εαυτού μου».
Το έργο είναι χωρίς χρόνο και τόπο, θα μπορούσε να συμβεί οπουδήποτε. «Επίσης μπορεί κάποιος να ταυτιστεί με όλους τους ρόλους. Αλλωστε όλοι κρύβουμε μέσα μας και τον θύτη και το θύμα. Με επηρεάζει η καθημερινότητα, οι ιστορίες που ακούω –παλιές ή καινούργιες– και όταν νιώσω στο μυαλό μου ένα μικρό μπαμ καταλαβαίνω ότι πρέπει να ασχοληθώ μαζί τους».
