Με την «Ταφή» του Δημήτρη Μητρόπουλου ξεκίνησε την 1η Απριλίου η συναυλία της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης». Το συμφωνικό αυτό έργο, που ο Μητρόπουλος ολοκλήρωσε το 1915 στα 19 του χρόνια, μαθητής του Ωδείου Αθηνών ακόμη, διηύθυνε ο Μιχάλης Οικονόμου.
Γραμμένο στον απόηχο του ευσεβισμού, ο οποίος ήταν κυρίαρχος στην Ευρώπη από τα τέλη του 19ου αιώνα, το έργο είναι –κατά τον συνθέτη– ένας θρήνος «για Kείνον που υπέφερε για μας, για Kείνον που όλοι πρέπει να αγαπούν και να λατρεύουν» και βασίζεται σε δύο εδάφια από το τρίτο μέρος («Ο Εσταυρωμένος») του δεύτερου βιβλίου τού ημιτελούς ποιήματος «Το τέλος του Σατανά» του Βίκτωρος Ουγκώ. Οπως σημείωνε ο πρόσφατα εκλιπών μουσικολόγος Χάρης Ξανθουδάκης, «η “Ταφή” ακολουθεί πιστά το πρότυπο της “σχολικής φούγκας”, όπως περιγράφεται στο γαλλικό εγχειρίδιο του Ζεντάλζ, την ωδειακή αυτή “βίβλο” των μαθητών της φούγκας στη μεσοπολεμική και μεταπολεμική Ελλάδα […] Επίτευγμα αποτελεί το γεγονός ότι ο νεαρός Μητρόπουλος κατορθώνει να εμψυχώσει μουσικά μια τόσο άκαμπτη και πολύπλοκη μορφή και να δημιουργήσει μουσική συγκίνηση». Ο Μιχάλης Οικονόμου και η Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ πέτυχαν να μεταδώσουν αυτή τη μουσική συγκίνηση μέσα από την επιτυχημένη κλιμάκωση και αποφόρτιση της μουσικής, διατηρώντας παράλληλα τη διαύγεια του ήχου της επιβλητικής ενορχήστρωσης, ακόμη και στην κορύφωση του έργου.
Ακολούθησε η καντάτα «Η επιστροφή του Οδυσσέα», έργο που ο Μιχάλης Οικονόμου, με την ιδιότητα του συνθέτη, ολοκλήρωσε το 2006. Γραμμένο για βαθύφωνο, υψίφωνο, χορωδία, ορχήστρα και ηχητικά εφέ, έρχεται ως συνέχεια ανάλογων έργων όπως ο «Επιζών από τη Βαρσοβία» του Σένμπεργκ (1947) ή τα «Κατά Λουκάν Πάθη» (1966) του Πεντερέτσκι. Η ανδρική φωνή κινείται ανάμεσα στην απαγγελία και το τραγούδι και η ορχήστρα υπογραμμίζει τα πάθη και την αγωνία του κεντρικού χαρακτήρα με ανάλογα εξπρεσιονιστικό τρόπο μέχρι την τελική λύτρωση, την οποία προσφέρει η διαυγής φωνή μιας υψιφώνου. Σολίστ ήταν ο βαθύφωνος Τάσος Αποστόλου και η υψίφωνος Αννυ Φασσέα, ενώ συμμετείχε πλειάδα χορωδιών (ΕΜΠ, Παντείου, Ορφείου ωδείου, Περιφέρειας Αττικής, Filii notas, Chorus Vivendi).
Στο δεύτερο μέρος της βραδιάς ακολούθησε η Τέταρτη Συμφωνία του Μάλερ. Πρόκειται για έργο που ο Οικονόμου γνωρίζει καλά και έχει αποδώσει επίσης στο παρελθόν με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών (2016) όσο και με την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης (2021). Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η μουσική του διεύθυνση έδωσε παλμό στη μουσική και μέσα από τις πυκνώσεις και αραιώσεις ταχυτήτων και δυναμικής αναπλήρωσε το έλλειμμα ποιότητας ήχου των εγχόρδων, ιδιαίτερα εμφανές στο υπέροχο αργό τρίτο μέρος της Συμφωνίας. Παραβλέποντας θέματα αισθητικής του ήχου, ο ακροατής μπορούσε παρ’ όλα αυτά να παρακολουθήσει τη δραματουργία της μουσικής, δηλαδή όσα απασχολούσαν τον συνθέτη και όσα εξέφραζε μέσα από τη μουσική. Ο Οικονόμου είχε με το μέρος του τα πολύ καλά ξύλινα πνευστά της ορχήστρας. Θετική ήταν επίσης η συμβολή της υψιφώνου Αννυς Φασσέα στο τελευταίο μέρος του έργου.
