Βασιλιάδες του κόσμου ★★★★
ΔΡΑΜΑ (2022), 110΄
Σκηνοθεσία: Λάουρα Μόρα
Ερμηνείες: Κάρλος Αντρές Καστανέδα, Ντάβιντσον Αντρές Φλόρες
Ενα από τα πιο όμορφα και ταυτόχρονα απροσδόκητα κινηματογραφικά «δώρα» των τελευταίων μηνών έρχεται πάνω στην ώρα για το άνοιγμα των θερινών σινεμά. Η Κολομβιανή Λάουρα Μόρα μας στέλνει αρχικά στις φτωχογειτονιές του Μεντεγίν, εκεί όπου ο Ρα, ένας ορφανός έφηβος, λαμβάνει μια επιστολή, σύμφωνα με την οποία είναι πλέον δικαιούχος ενός κτήματος στη γη των προγόνων του.
Ενθουσιασμένος με την προοπτική ενός σπιτικού, μαζεύει τέσσερις ακόμη φίλους του, όλοι χαμίνια του δρόμου, και μαζί ξεκινούν ένα επικό ταξίδι στην άλλη άκρη της χώρας, προκειμένου να ακολουθήσουν τα όνειρά τους.
Η Μόρα καταφέρνει να δώσει έξτρα βάθος και να κάνει συναρπαστικό ένα κατά τα άλλα μάλλον τυπικό road movie ενηλικίωσης, χάρη στις πλούσιες κινηματογραφικές ιδέες της και στην προσοχή στη λεπτομέρεια.
Με αυτά τα προτερήματα και με τη βοήθεια των υπέροχων, άγριων τοπίων της κολομβιανής επαρχίας, δημιουργεί μερικές σκηνές πραγματικής ανθολογίας, κάποιες διαποτισμένες και από τη λατινοαμερικανική αισθητική του μαγικού ρεαλισμού. Οι περιπέτειες, βέβαια, και ο κόσμος με τον οποίο έχουν να αναμετρηθούν οι νεαροί έφηβοι είναι σκληρά ρεαλιστικός και συχνά ανελέητα άδικος. Η παιδική ξεγνοιασιά και η φιλία τους αποτελούν τα αντίδοτα, σε ένα φιλμ που, πέραν όλων των άλλων, χειρίζεται σχεδόν άψογα και το συναισθηματικό του αποτύπωμα, εκπέμποντας γνήσια συγκίνηση (ή και χιούμορ) δίχως να ξεπέφτει στο μελόδραμα.
Πολύδροσο ★★★
ΔΡΑΜΑ (2023), 84΄
Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Βούλγαρης
Ερμηνείες: Σοφία Κόκκαλη, Βίκυ Καγιά
Η έβδομη κατά σειρά μεγάλου μήκους ταινία του Αλέξανδρου Βούλγαρη (The Boy) είναι από τις πιο συγκινητικές του, παρουσιάζοντας μια ιστορία μητέρας – κόρης, με πρωταγωνίστριες αντίστοιχα τη Βίκυ Καγιά και τη Σοφία Κόκκαλη. Η Σοφία (κόρη) επιστρέφει στη γειτονιά του Πολύδροσου, προκειμένου να φροντίσει τη Σοφία (μαμά), η οποία ξεκινά χημειοθεραπείες.
Οι δυο τους θα έρθουν και πάλι κοντά, καθώς θυμούνται όσα τις ενώνουν τόσο με τον τόπο όσο και μεταξύ τους. Ο Βούλγαρης επιλέγει ξανά τη γνωστή του συνειρμική αφήγηση, προκειμένου να περιγράψει μια σχέση αγάπης – μίσους, μέσα από τον παντοδύναμο μηχανισμό της μνήμης. Οι δύο γυναίκες θυμούνται και μέσω των αναμνήσεων που τις ενώνουν, από τα πιο μεγάλα μέχρι τα μικρά και ασήμαντα, επιβεβαιώνουν τον άρρηκτο δεσμό αγάπης, βάζοντάς τον να σταθεί απέναντι στα όποια φαντάσματα του παρελθόντος. Ολα αυτά τυλιγμένα σε βίντατζ κάδρο (κάποια στιγμή χρησιμοποιείται και animation), ονειρικές μουσικές από τη Δεσποινίδα Τρίχρωμη και αρκετές σήμα κατατεθέν… ατάκες («Οταν πεθάνω, τι ωραία που θα ‘ναι να γίνω φάντασμα») τις οποίες οι δύο πρωταγωνίστριες αποδίδουν με μια ανθρώπινη, γλυκόπικρη χροιά. Ειδικά η Βίκυ Καγιά ερμηνεύει άρτια την πρώην μπαλαρίνα, λίγο σνομπ μητέρα, η οποία μπροστά στον φόβο του τέλους βλέπει πλέον πιο καθαρά όσα έχουν πραγματική σημασία στη ζωή της.
Η πόλη της ασφάλτου ★★
ΘΡΙΛΕΡ (2023), 125΄
Σκηνοθεσία: Ζαν Στεφάν Σοβέρ
Ερμηνείες: Σον Πεν, Τάι Σέρινταν
Ο Σον Πεν πρωταγωνιστεί σε ένα νεονουάρ θρίλερ, που πατάει εξαρχής το γκάζι στο τέρμα. Ενας νεαρός διασώστης (Τάι Σέρινταν) δουλεύει στη νυχτερινή βάρδια του ασθενοφόρου που τρέχει στους δρόμους του Μπρούκλιν, ενώ την ημέρα μελετά για να μπει στην Ιατρική. Δίπλα του στέκεται μέντορας ένας έμπειρος συνάδελφος (Πεν), ο οποίος θα αναλάβει να τον διδάξει στην πράξη πώς να αντιμετωπίζει τους τρόμους της νύχτας και τον ανθρώπινο σπαραγμό. Ο Σον Πεν φέρνει περισσότερο σε βετεράνο πολεμιστή, ο οποίος διασχίζει τη ζούγκλα της μεγαλούπολης σε μια κόντρα ενάντια στον θάνατο. Οι εικόνες εδώ είναι σκληρές, η ένταση χτυπάει συχνά κόκκινο και το σκοτάδι απειλεί να καλύψει τις ψυχές. Σε γενικές γραμμές, θα μπορούσαμε να μιλάμε για ένα επιτυχημένο, αγωνιώδες φιλμ, αν σχεδόν όλα δεν έμοιαζαν κάπως επιτηδευμένα και υπερβολικά, σχεδιασμένα να εκμαιεύσουν το συναίσθημα του θεατή παρά να το αφήσουν να πηγάσει με φυσικότητα.
