Eνας ογκώδης, μαύρος κύβος χωρίζεται σε τέσσερις μικρότερους. Στην τομή του κύβου σχηματίζεται ένας μεγάλος σταυρός από φως. Ταφικό μνημείο; Τόπος γέννησης και θανάτου; Ο Γκοντό ως Θεός; Οποιο συμβολισμό κι αν επιλέξει κανείς, η «ομιλούσα» αυτή εγκατάσταση, όπως την περιέγραψε ο σκηνοθέτης Θεόδωρος Τερζόπουλος σε συνέντευξή του στην «Κ», είναι απολύτως λειτουργική, μια και καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης έχει ένα ρόλο, είναι ένας επιπλέον χαρακτήρας.
Ο κύβος ανοίγει αποκαλύπτοντας δύο υποβλητικά φωτισμένα ηλικιωμένα, ανδρικά σώματα, ξαπλωμένα σε πολύ κοντινή απόσταση. Αγγίζονται, αγκαλιάζονται, μιλούν και γελούν με μια τρυφερότητα που θυμίζει τη συντροφικότητα εκείνων που έχουν ζήσει πολλά μαζί, έχουν μοιραστεί αμέτρητα βάσανα και χαρές. Είναι ο Εστραγκόν και ο Βλαδίμηρος, οι πιο διάσημοι μπεκετικοί ήρωες, οι δύο κλοσάρ που «Περιμένουν τον Γκοντό», ο οποίος όμως ποτέ δεν έρχεται. Οι Ιταλοί ηθοποιοί Στέφανο Ράντισι και Eντζο Βετράνο, που εργάζονται ως θεατρικό δίδυμο εδώ και περίπου μισό αιώνα, χειρίζονται υποδειγματικά τους κεντρικούς ήρωες, στη βάση του σωματικού θεάτρου υπό την καθοδήγηση του Θεόδωρου Τερζόπουλου, που φημίζεται για τη μέθοδό του. Κάθε μεταξύ τους αλληλεπίδραση είναι συγκινητική, μοιάζει ο ένας να αναπνέει την ανάσα του άλλου, τόσο απόλυτα ταιριαστοί και καλοκουρδισμένοι, σαν να παίζουν αυτό το έργο μια ζωή.
Η υποβλητική ατμόσφαιρα υπογραμμίζεται από τον ηχητικό σχεδιασμό του Παναγιώτη Βελιανίτη, που περιλαμβάνει ορχηστρικές συνθέσεις αλλά και ήχους πολέμου. Τα αιματοβαμμένα μαχαίρια και τα βιβλία του σκηνικού αλλά και ο ανατριχιαστικός τρόπος εκφοράς της φράσης από τους κεντρικούς ήρωες «μήπως κοιμόμουν όταν οι άλλοι υπέφεραν;» αναδεικνύουν την πολιτική ματιά του σκηνοθέτη.
Αλλωστε, ο Ιρλανδός Σάμιουελ Μπέκετ έγραψε το έργο μεταξύ 1948 και 1949 στα γαλλικά, σε έναν κόσμο που μόλις λίγα χρόνια νωρίτερα είχε ζήσει τη φρίκη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, καταθέτοντας ένα κείμενο – σταθμό για την παγκόσμια δραματουργία, που καταπιάνεται με τα βαθιά υπαρξιακά ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης. «Μια τραγικωμωδία σε δύο πράξεις», είναι ο χαρακτηριστικός υπότιτλος που χρησιμοποιεί ο Μπέκετ στην αγγλική έκδοση του έργου, κι έτσι φαίνεται πως χειρίστηκε το υλικό του και ο Θεόδωρος Τερζόπουλος. Αποτυπώνοντας τόσο τη φαρσοκωμωδία της ζωής, στο πρώτο μέρος της παράστασης, όσο και τη διαρκή αγωνία της, στο δεύτερο μισό.
Η δύναμη της παράστασης στην πρειμιέρα της Τετάρτης ήταν τέτοια, που το τέλος της μας βρήκε καθηλωμένους στις θέσεις μας, προσπαθώντας να συνέλθουμε από τη φορτισμένη ατμόσφαιρα. Δικαίως το κοινό αποθέωσε τους συντελεστές κατά την υπόκλιση, ενώ επιφύλασσε το πιο δυνατό του χειροκρότημα για τον ίδιο τον Θεόδωρο Τερζόπουλο όταν εμφανίστηκε στη σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση· ένα χειροκρότημα που δεν μπορούσε να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο και μετέδιδε την ευγνωμοσύνη όλων για τα όσα σπουδαία εξακολουθεί να μας χαρίζει ένας από τους σημαντικότερους εν ζωή Ελληνες σκηνοθέτες.
Η παράσταση «Περιμένοντας τον Γκοντό» συνεχίζεται έως τις 19 Μαΐου, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση.
