Adagio ★★★
ΘΡΙΛΕΡ (2023), 127΄
Σκηνοθεσία: Στέφανο Σολίμα
Ερμηνείες: Πιερφρανσέσκο Φαβίνο, Τόνι Σερβίλο
Ο Ιταλός σκηνοθέτης Στέφανο Σολίμα ενορχηστρώνει ένα πυρετώδες μαφιόζικο θρίλερ, το οποίο είναι πλέον διαθέσιμο στην πλατφόρμα του Netflix. Στη σύγχρονη Ρώμη, ο νεαρός Μανουέλ, ο οποίος προσέχει τον άρρωστο πατέρα του, θα βρεθεί μπλεγμένος σε μια σκοτεινή υπόθεση εκβιασμού, οργανωμένη σε μεγάλο βαθμό από διεφθαρμένους αστυνομικούς. Σύντομα στο κόλπο θα μπουν και τρεις πρώην εγκληματίες, γνωστοί του πατέρα του, καθένας από τους οποίους αναζητεί με διαφορετικούς τρόπους τη λύτρωση. Ταυτόχρονα, μια τεράστια δασική πυρκαγιά πλησιάζει την Αιώνια Πόλη.
Εχοντας στη διάθεσή τους τρεις κορυφαίους σύγχρονους Ιταλούς ηθοποιούς (Τόνι Σερβίλο, Πιερφρανσέσκο Φαβίνο, Βαλέριο Μασταντρέα), ο Σολίμα ποντάρει στην ερμηνευτική τους δεινότητα, σε συνδυασμό με τις ατμοσφαιρικές εικόνες, οι οποίες μας μεταφέρουν στον μυστηριώδη, απειλητικό κόσμο της μαφίας. Οπτικά σκληρό και με «στεγνό» χιούμορ, το φιλμ υιοθετεί σταδιακά τους όρους της αρχαίας τραγωδίας, με τους ήρωές του –ιδίως τους τρεις βετεράνους– να βαδίζουν προς τη μοίρα τους το ίδιο αναπόφευκτα και ανελέητα όπως η φωτιά που πλησιάζει τη Ρώμη. Το συγκεκριμένο φόντο, άλλωστε, κάνει και την ιστορία του Μανουέλ να μοιάζει με κατάβαση στην κόλαση, ένα τρομακτικό όσο και απαραίτητο ταξίδι, προκειμένου να αναμετρηθεί με τους δαίμονες που του κληροδοτεί η προηγούμενη γενιά.
Μην περιμένετε και πολλά από το τέλος του κόσμου ★★★½
ΣΑΤΙΡΑ (2023), 163΄
Σκηνοθεσία: Ράντου Ζούντε
Ερμηνείες: Ιλίνκε Μανολάκε, Οβίντιου Πίρσαν
Η χειμαρρώδης σάτιρα του Ρουμάνου Ράντου Ζούντε, που κυκλοφόρησε πριν από κάποιους μήνες στις αίθουσες, έρχεται στην πλατφόρμα του Cinobo. Ηρωίδα εδώ είναι η Αντζελα, μια νεαρή κοπέλα, καταπονημένη και κακοπληρωμένη, η οποία οργώνει με το αυτοκίνητο το Βουκουρέστι προκειμένου να πάρει συνεντεύξεις από θύματα εργατικών ατυχημάτων για λογαριασμό μιας πολυεθνικής εταιρείας. Παράλληλα, παρακολουθούμε το alter ego της, μια οδηγό ταξί που αγωνίζεται να βγάλει τα προς το ζην στους ίδιους δρόμους την εποχή του Τσαουσέσκου. Μέχρι που οι δύο γυναίκες θα συναντηθούν.
Αναμειγνύοντας την (υποτυπώδη) μυθοπλασία με την ντοκιμαντερίστικη παρατήρηση, ο Ζούντε συνεχίζει να κάνει το ακατάτακτο σινεμά του, δίχως να ενδιαφέρεται για την υποκριτική πλευρά της πολιτικής ορθότητας ή τις συμβατικές κινηματογραφικές νόρμες. Η γλώσσα του είναι κοφτερή, όπως και ο σχολιασμός του πάνω στα κακώς κείμενα, ειδικά εκείνα που αφορούν τα σόσιαλ μίντια και το σύγχρονο εργασιακό περιβάλλον. Η δε ηρωίδα του, από τη γενιά των χαρισματικών αλλά ελαφρώς παραιτημένων τριαντάρηδων, προσπαθεί απλώς να «βγάλει τη μέρα» σε έναν κυνικό κόσμο, έχοντας το χιούμορ για παρηγοριά και τελευταίο καταφύγιο.
