«Tην τεμπελιά μου στην αντάρα κρέμασα/ και της πεταλούδας το πέταγμα/ μες στις μπαλένες των φαλαινοθηρικών/ βαλσάμωσα/ αντί για τον Θεό/ στις μύτες των βουνών κρεμάστηκα/ κι από το να μοιάσω στους νεκρούς/ στη σάουνα των τροπικών προσχώρησα».
Ο Χάρης Μεγαλυνός (Πύργος 1951 – Αθήνα 2024), φιλολογικό ψευδώνυμο του Χαράλαμπου Κάτση, έφυγε από τη ζωή χθες, σε ηλικία 73 ετών. Νοσηλευόταν στο ογκολογικό νοσοκομείο «Αγιος Σάββας». Από το 1971 κι έπειτα, οπότε και είχε δημοσιευθεί η συλλογή του «Κατ’ όναρ» στην περίφημη «Αντιανθολογία» του Δημήτρη Ιατρόπουλου, είχε την ποίηση ως μέσον κατανόησης εαυτού και αλλήλων.
Εξομολογητικός και τρυφερά προκλητικός έναντι των κοινωνικών αξιών, ήταν ένας ποιητής που έκανε διαρκώς απολογισμούς. «Καταλαβαίνω τη μέρα απ’ το στόμα,/ απ’ το πώς τρέχει το νερό στον νιπτήρα,/ απ’ το πώς συνδυάζεται το κρασί της περασμένης βραδιάς/ με την κολλημένη στον πίσω γομφίο οδοντόπαστα./ Κι όμως δεν ήταν πάντα έτσι ανθρώπινη η μέρα μου».
Εχει εκδώσει συνολικά έξι ποιητικές συλλογές, με τελευταία το «Πενήντα» (εκδ. Ικαρος, 2018). Η ποίηση παρέμενε ώς την τελευταία του στιγμή ο τρόπος να επικοινωνεί. «Κάθε τι που διαφεύγει απ’ το προσωπικό αίσθημα, απ’ την προσωπική μοίρα, απ’ τον εαυτό, είναι ποίηση», έχει πει. Εξάλλου, θεωρούσε ότι «μόνο με την αισθητική της ποίησης μπορώ να τα βγάλω πέρα».
«Τον θυμάμαι, όπως τον συνάντησα το 1986 σ’ ένα διαμέρισμα των Κάτω Πετραλώνων· ήμουν έφηβος κι εκείνος ψηλός, θεόρατος, βλοσυρός, καθισμένος σε μια μάλλον φτενή πολυθρόνα, πλημμύριζε τον χώρο με τη σιωπή του. Θαρρώ πως ποτέ δεν ήταν αληθινά εκεί· ένας κοσμικός τραπεζικός, εστέτ ποιητής, με διαμορφωμένη φωνή και γνωστός ανάμεσα στους ποιητές της εποχής», λέει στην «Κ» ο ποιητής Γιάννης Αντιόχου.
Ο Χάρης Μεγαλυνός, ένας κρίκος στην αλυσίδα που ένωνε Λαπαθιώτη, Χριστιανόπουλο και Ασλάνογλου, ένας «αναρχικός», ομοφυλόφιλος εστέτ, ένας ανατόμος της ελληνικής ταυτότητας στο πέρασμα των δεκαετιών, έχει αφήσει το ίχνος του στις οδούς των Αθηνών που τόσο έχει περπατήσει –από την Ομόνοια ώς το Κολωνάκι–, όπου «οι παγωτατζήδες εκφωνούν την πραμάτεια τους/ τονίζοντας τα θλιμμένα λόγια τους/ κάτω απ’ τον ήχο της βροχής».
