Τέλη Απριλίου 1963. Η δεκατριάχρονη Ντέμπρα Σούπνικ ψωνίζει με τη μητέρα της σε ένα σούπερ μάρκετ στο Νιου Τζέρσι, όταν βλέπει τη μητέρα μιας συμμαθήτριάς της να κινείται προς το μέρος τους απειλητικά. «Δεν θέλω η κόρη μου να κάνει παρέα μαζί σου», της λέει. «Προσπαθείς να την παρασύρεις με αυτή τη μουσική. Οι γονείς σου θα έπρεπε να ντρέπονται και μόνο που σε αφήνουν να ακούς τέτοια πράγματα».
Δύο μέρες νωρίτερα η έφηβη είχε λάβει από έναν οικογενειακό φίλο το «Please Please me» των Beatles, ως αναμνηστικό δώρο από την Αγγλία. Προσκαλεί όλα τα παιδιά της τάξης της στο σπίτι να ακούσουν τον δίσκο. Δεν ενθουσιάζεται κανείς, την παρατάνε και πάνε για πίτσα. Εκείνη πάλι αγαπάει τους Beatles κάθε μέρα και περισσότερο. Στις 9 Φεβρουαρίου 1964 βρίσκεται ανάμεσα στους 728 τυχερούς που παρακολουθούν ζωντανά από το στούντιο την ψυχαγωγική εκπομπή του Εντ Σάλιβαν, στην οποία οι μουσικοί από το Λίβερπουλ θα εμφανίζονταν για πρώτη φορά. Εβδομήντα τρία εκατομμύρια Αμερικανοί θεατές δεν ξεκόλλησαν από τους δέκτες τους εκείνο το βράδυ.
Είναι, λοιπόν, η δική της φωνή που ακούγεται με αυτή του Πολ Μακάρτνεϊ στον οδηγό που προσφέρεται στους επισκέπτες της έκθεσης «Paul McCartney 1963-64: Εyes of the Storm» στο Μουσείο του Μπρούκλιν με περισσότερες από 250 φωτογραφίες του διάσημου «σκαθαριού». Η έκθεση, η οποία εγκαινιάστηκε τον Ιούνιο του 2023 στη National Portrait Gallery του Λονδίνου, ακολουθεί την «πορεία» της βρετανικής μπάντας από τη χώρα της στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και την υψηλότερη θέση των αμερικανικών τσαρτ. H πρώτη φωτογραφία μάς γυρνάει στο Odeon Cinema στο Τσέλτενχαμ τον Νοέμβριο του 1963, όπου η μπάντα περιόδευε. Ο όρος «Βeatlemania» που είχε επινοηθεί από τον βρετανικό Τύπο για να περιγράψει την παράκρουση του κοινού σε κάθε τους εμφάνιση, θα αρχίσει σύντομα να υιοθετείται και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Οι περισσότερες λήψεις αποτυπώνουν σκηνές από τα παρασκήνια, τις συναυλίες τους, τη φρενίτιδα των κοριτσιών στα αεροδρόμια.
Ο Μακάρτνεϊ ασχολείται με τη φωτογραφία ήδη από την παιδική του ηλικία, αφού πειραματίζεται συχνά με την κάμερα της οικογένειας, μια Kodak Brownie, όμως οι φωτογραφίες που τράβηξε στο διάστημα αυτών των τεσσάρων μηνών από τον Νοέμβριο του 1963 έως τον Φεβρουάριο του 1964 και την εμφάνισή τους στο Μαϊάμι, είναι όλες με μια Pentax 35mm. Οι περισσότερες λήψεις –ασπρόμαυρες– αποτυπώνουν σκηνές από τα παρασκήνια, τα γκρουπ που άνοιγαν τις συναυλίες τους, τη φρενίτιδα των κοριτσιών που τους υποδέχονταν στο αεροδρόμιο ή τουρτούριζαν έξω από το Plaza Hotel για να τους δουν να περνάνε την είσοδο του ξενοδοχείου.
«Δεν είμαι master της φωτογραφίας, παρότι θεωρώ πως αυτές οι εικόνες είναι πολύ καλές. Θα έλεγα πως είμαι κάποιος που φωτογράφιζε περιστασιακά και έτυχε να βρίσκομαι στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή», εξηγεί το ιδρυτικό μέλος των Fab Four. Την ύπαρξη αυτών των φωτογραφιών θυμήθηκε τυχαία, όταν πάνω σε μια συζήτηση με την επιμελήτρια Σάρα Μπράουν, η οποία αρχειοθετούσε το έργο της πρώτης του γυναίκας και φωτογράφου Λίντα Ιστμαν, της είπε πως είχε τραβήξει και εκείνος κάποιες φωτογραφίες στα 60s. «To ξέρω», του απάντησε, ενημερώνοντάς τον πως είχε ανακαλύψει στη βιβλιοθήκη του περισσότερα από 1.000 αρνητικά και εκτυπώσεις.
Περίεργοι τίτλοι
Μέσα από τις λήψεις του μαθαίνουμε ότι η μπάντα βρισκόταν στο Παρίσι όταν έλαβε ένα τηλεγράφημα που έγραφε πως το «I want to hold your hand» είχε σκαρφαλώσει στο Νο1 των Ηνωμένων Πολιτειών. Βλέπουμε τη σχέση του με τους άλλους Beatles, με τους γονείς του Τζορτζ Χάρισον, με την τότε σχέση του, την Τζέιν Ασερ, ανακαλύπτουμε ότι ο Ρίνγκο Σταρ χρησιμοποιούσε παράξενες εκφράσεις και σκαρφιζόταν τους πιο περίεργους τίτλους, όπως το «Tomorrow never Knows» ή το «A Hard Day’s Night». «Τι θα πει αυτό;» αναρωτιέται ο Πολ. «Μάλλον πως είχε μια κουραστική μέρα, δεν έχει σημασία, έπιασε».
Παρατηρούμε μέσα από τα μάτια του πώς έβλεπε το αμερικανικό όνειρο, τα ψηλά κτίρια, τα αχανή πάρκα, την αίσθηση της πολυτέλειας, την υψηλή τεχνολογία. «Ημασταν τέσσερα παιδιά από το Λίβερπουλ, υπήρχαν πολλές πιθανότητες να μην τα καταφέρουμε, αλλά πετύχαμε», ακούγεται να λέει.
Η επιμελήτρια της έκθεσης, Ρόσι Μπρόντλεϊ, τον ρωτάει πώς αισθάνθηκε που είδε ξανά αυτές τις εικόνες. «Οπως όλοι, όταν βλέπω εικόνες από το παρελθόν, με πλημμύρισαν ένα σωρό συναισθήματα. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν, «φίλε, καλός δεν ήμουν; Ημασταν πολύ όμορφοι όλοι μας και τόσο νέοι».
Εως 18.08, Μουσείο του Μπρούκλιν, Νέα Υόρκη.
