«Δεν θα έλεγα ότι είμαι μίζερος, αλλά κάποιοι μπορεί να πουν πως μίζερη είναι η ματιά μου για την ανθρωπότητα», λέει στη δημοσιογράφο που του παίρνει συνέντευξη για λογαριασμό ενός τηλεοπτικού καναλιού. Eχει καλοχτενισμένα, ίσια μακριά μαλλιά, στρόγγυλα γυαλιά και ευγενικό λόγο. Οι μεγάλοι γιακάδες του άσπρου του πουκάμισου ξεπηδούν μέσα από το πουλόβερ του σαν το κολάρο ενός ευγενούς διανοούμενου της βικτωριανής Αγγλίας. Οσο για τον λόγο περί μιζέριας, αυτός γίνεται επειδή μόλις έχει αγοράσει μια φάρμα με ένα μεγάλο πέτρινο σπίτι στα σύνορα της Μασαχουσέτης με τη Νέα Υόρκη, σε ένα βουνό που ονομάζεται Mίζερι.
Βρισκόμαστε στο 2005, και ο Κάλεμπ Καρ έχει μόλις πατήσει τα πενήντα, όντας ήδη καταξιωμένος συγγραφέας και ιστορικός. Η συγγραφική και εμπορική επιτυχία είχε έρθει ήδη μια δεκαετία πριν, με το διάσημο «Alienist», μια σκοτεινή υπόθεση με φόντο τη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του 1890, και πρωταγωνιστή έναν παιδοψυχίατρο που προσπαθεί να πιάσει έναν κατά συρροήν δολοφόνο. Παρά το σκοτεινό υλικό των ιστοριών του, όμως, σε εκείνη την τηλεοπτική του εμφάνιση από το 2005, μοιάζει σαν ένα δαιμόνιο παιδί που θέλει να παίξει και να αστειευτεί – όπως θα έγραφε το περιοδικό New York, «θυμίζει μαθητή που έχει ήδη τιμωρηθεί από τον διευθυντή του σχολείου, αλλά ξέρει ότι μπορεί να κάνει μερικές σκανδαλιές ακόμα χωρίς περαιτέρω ποινή».
Οι απαντήσεις που δίνει στη δημοσιογράφο του NBC λάμπουν από σπιρτάδα: «Τι απίστευτη σύμπτωση, να αγοράσω εγώ σπίτι σε περιοχή με τέτοιο όνομα!» αναφωνεί αστειευόμενος, ενώ η δημοσιογράφος συμπληρώνει: «Για τον Καρ, η μιζέρια δεν είναι απλά ένας τρόπος ζωής – είναι το εισόδημά του. Εχει ένα μεγάλο ταλέντο στο να μετατρέπει το χειρότερο που μπορεί να δείξει η ανθρωπότητα σε επιτυχημένα βιβλία».
Πράγματι, κοιτώντας πίσω στο έργο του Αμερικανού συγγραφέα, βλέπουμε ιστορίες γεμάτες σκοτάδι, μυστήριο, βία και πόλεμο. Και είναι βέβαιο πως θα συνέχιζε να τις γράφει, αν δεν έφευγε πρόωρα από τη ζωή πριν από λίγες μέρες, χάνοντας τη μάχη με τον καρκίνο στα 69 του χρόνια.
Γεννήθηκε το 1955 στο Μανχάταν μέσα σε μια καλλιτεχνική οικογένεια. Ο πατέρας του Λούσιεν Καρ ήταν από τις βασικές μορφές της μπίτνικ σκηνής της Νέας Υόρκης της εποχής. Συχνοί επισκέπτες στο σπίτι που μεγάλωσε ήταν οι Αλεν Γκίνσμπεργκ, Τζακ Κέρουακ και Ουίλιαμ Μπάροουζ. Εκτός όμως από άφθονη κουλτούρα, γύρω του υπήρχε και αρκετή βία. Ο πατέρας του, όπως και ο πατριός του αργότερα, ήταν αλκοολικοί και βιαιοπραγούσαν πάνω του.
Ξέφευγε από την «τρέλα» που, όπως θα έλεγε χρόνια μετά, επικρατούσε γύρω του, πηγαίνοντας στον κινηματογράφο. Εκεί ανέπτυξε μια ιδιαίτερη αγάπη για τις πολεμικές ταινίες και έτσι άρχισε να μελετά αφειδώς στρατιωτική ιστορία. Οπως θα έλεγε χρόνια μετά, «είχα την επιθυμία να εντοπίσω τη βία εκεί που κατευθύνεται προς κάποιου είδους συγκεκριμένο στόχο, εκεί που διέπεται από έναν καθορισμένο ηθικό κώδικα».
Αφού πήρε πτυχίο Ιστορίας από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης το 1977, άρχισε να κερδίζει τα προς το ζην δουλεύοντας ως εξωτερικός συνεργάτης σε εφημερίδες και περιοδικά. Το βράδυ δούλευε ως σκηνοθέτης με μια θεατρική ομάδα και έπαιζε κιθάρα σε ένα ροκ συγκρότημα, τους Hell and High Water. Το 1980 δημοσίευσε ανεπιτυχώς ένα μυθιστόρημα ενηλικίωσης, το «Casing the Promised Land», και το 1991 έγραψε το σενάριο για το «Bad Attitudes», μια ταινία της Fox TV για μια ομάδα τρομοκρατών που αιχμαλωτίζουν ένα αεροπλάνο με εφήβους που παραθερίζουν. Ο ίδιος είχε χαρακτηρίσει την ταινία ως «μια απόλυτη καταστροφή». Ενα χρόνο μετά, η γοητεία που του ασκούσε η ιστορία του πολέμου βρήκε έκφραση στο «The Devil Soldier», μια βιογραφία του Αμερικανού μισθοφόρου του 19ου αιώνα, Φρέντερικ Τάουνσεντ Γουόρντ.
Η σαρωτική επιτυχία του «The Alienist» που κυκλοφόρησε το 1994, έκαναν τους New York Times να μιλούν για ένα βιβλίο που διαβάζοντάς το, «μπορείς να μυρίσεις τον φόβο στον αέρα», ενώ το Vanity Fair έγραφε πως «πρόκειται για ένα μεγάλο, εμπορικό μείγμα συμπαγούς δεξιοτεχνίας και γοτθικού τρόμου». Τα δικαιώματα της ιστορίας αγοράστηκαν έναντι μισού εκατομμυρίου δολαρίων από τον παραγωγό του Χόλιγουντ Σκοτ Ρούντιν, o οποίος με τη σειρά του τα πούλησε στο δίκτυο TNT, που πρόβαλε μια επίσης επιτυχημένη τηλεοπτική εκδοχή το 2018, σε μια σειρά με τον ίδιο τίτλο. Το «Angel of Darkness», η συνέχεια του «Αlienist», ήρθε το 1997 για να πουλήσει ακόμα περισσότερα αντίτυπα και να πάρει ακόμα πιο εγκωμιαστικές κριτικές.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’90 δούλεψε πάνω στο λιμπρέτο της όπερας «Μέρλιν», μιας επανερμηνείας των θρύλων του βασιλιά Αρθούρου. Μια παράσταση της πρώτης σκηνής παρουσιάστηκε με τη συνοδεία πλήρους ορχήστρας στην Οπερα του Παρισιού το 1999, αλλά το έργο παρέμεινε ημιτελές.
Για την πολεμική ιστορία έδειξε μεγάλη αγάπη. Το 1988 κυκλοφόρησε το βιβλίο του «America Invulnerable: The Quest for Absolute Security from 1812 to Star Wars», πραγματεία πάνω στην ιμπεριαλιστική ιστορία της Αμερικής που συνυπέγραψε με τον μελετητή Τζέιμς Τσέις.
Δίδαξε στρατιωτική ιστορία στο Bard College και αρθρογράφησε σε περιοδικά του χώρου όπως το Quarterly Journal of Military History. Το 2002 κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Τhe Lessons of Terror», που γράφτηκε ως απάντηση στα τρομοκρατικά χτυπήματα στους Δίδυμους Πύργους τον προηγούμενο χρόνο. Εγραψε μέχρι και ένα «νέο επεισόδιο» για τις περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς, το «Italian Secretary» του 2005.
Μεγαλωμένος σε ένα πνιγηρό περιβάλλον ενδοοικογενειακής βίας, ο Κάλεμπ Καρ βρήκε θεραπεία για το παιδικό τραύμα μέσα από την αγάπη του για συγγραφή, την ιστορία, αλλά και τα ζώα. «Ολα τα ζώα που είχαμε τότε στο σπίτι που μεγάλωνα, μας έμαθαν για την αγάπη, με έναν τρόπο που την καταλάβαμε έξω από κάθε ανθρώπινο ορισμό», θα έλεγε σε μία από τις τελευταίες του συνεντεύξεις.
Το στερνό του βιβλίο («Το αγαπημένο μου τέρας») ήταν αφιερωμένο στον Μίσα, τον ημίαιμο γάτο Σιβηρίας που βρήκε σε ένα καταφύγιο αδέσποτων ζώων του όρους Μίζερι το 2005, και για τα επόμενα δεκαεπτά χρόνια έγινε γι’ αυτόν ισότιμος σύντροφος ζωής. Οπως έλεγε, «δεν έσωσα εγώ τον Μίσα – αυτός έσωσε εμένα».
