Την ημιτελή Ενατη Συμφωνία του Μπρούκνερ ερμήνευσε ο Θεόδωρος Κουρεντζής στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης» στις 20 και 21 Μαΐου, διευθύνοντας την ορχήστρα Utopia. Οι εντυπώσεις είναι από τη δεύτερη βραδιά.
Κατά κανόνα η εμφάνιση ενός αρχιμουσικού είναι αδιάφορη, καθώς αυτό που ενδιαφέρει είναι η ερμηνεία των έργων. Σε μια συναυλία κρίνει κανείς το ακρόαμα όχι το θέαμα. Αυτή είναι και η λογική πίσω από το ομοιόμορφο, χαμηλών τόνων ντύσιμο των μελών μιας ορχήστρας. Να μην αποσπά την προσοχή του κοινού από το ακρόαμα, καθώς στην αίθουσα συναυλιών ο καθένας γίνεται εξ ορισμού και θεατής, αντίθετα απ’ ό,τι στο καθιστικό του σπιτιού του.
Οι όροι αλλάζουν όταν ο ίδιος ο αρχιμουσικός επιλέγει να τοποθετήσει το θέαμα στο επίκεντρο. Γνωρίζοντας άριστα την προαναφερθείσα σύμβαση, όπως και τους κανόνες της σόου μπιζ, τέσσερις ημέρες πριν από την αθηναϊκή του συναυλία ο Κουρεντζής διηύθυνε το ίδιο έργο στο Βερολίνο φορώντας μαύρο κοστούμι, μαύρη γραβάτα και παραμένοντας κινησιολογικά λιτός, κάτι που επισημάνθηκε από τον τοπικό Τύπο. Σε Αμβούργο και Αθήνα, για την ίδια Συμφωνία που ο βαθιά θρησκευόμενος Μπρούκνερ αφιέρωσε στον «καλό Θεό», ο 52χρονος αρχιμουσικός προτίμησε αμάνικη φανέλα το πρώτο βράδυ και κοντομάνικο πουκάμισο το δεύτερο, σε συνδυασμό με χαρακτηριστικά ζωηρή κινησιολογία. Υποδεικνύοντας σαφώς πού να στραφούν οι προβολείς.
Η αρχή από το «Σκέρτσο» φάνηκε να προσδιορίζει αλλά και να καθηλώνει την ερμηνεία συνολικά.
Η έντονα «σωματική» εμφάνιση ταίριαξε με την αντίστοιχα μυώδη ερμηνεία της μουσικής, στην οποία τον τόνο έδινε δίχως άλλο η αρχή του δεύτερου μέρους της Συμφωνίας («Σκέρτσο»): στην ερμηνεία του Κουρεντζή η υπαρκτή τραχύτητά της απέκτησε αισθητική χέβι μέταλ «with a twist». Παραμένει ερώτημα εάν οι κραυγές απόγνωσης και υπαρξιακής αγωνίας του Μπρούκνερ μπορούν να μεταφραστούν μονοδιάστατα από αυτή την αισθητική. Η σκέψη των σημαντικών μουσουργών είναι πολυδιάστατη και αυτή είναι η γοητεία της.
Η μεγάλη ένταση έμοιαζε να είναι διαρκώς το ζητούμενο και ο αρχιμουσικός επιτύγχανε τον στόχο χάρη στον εξαιρετικό ήχο της πολύ καλά συντονισμένης ορχήστρας του η οποία, όπως και η προηγούμενη, η MusicAeterna, έπαιζε όρθια. Για ακόμα μεγαλύτερη ένταση. Οσοι δεν έχουν ξαναβρεθεί σε συναυλίες του Κουρεντζή αναρωτήθηκαν πόσο ακόμα μπορούσε να κλιμακωθεί η ένταση, που ήδη από τα πρώτα λεπτά του έργου υπήρξε τρομακτική. Οπως φάνηκε, υπάρχει πάντοτε και πιο δυνατά χάρη και στα εξαιρετικά χάλκινα της ορχήστρας.
Περισσότερο προβληματική ήταν ίσως η ερμηνεία στα χαμηλόφωνα εδάφια αλλά και συνολικά στο «αργό και τελετουργικό» –κατά τον Μπούκνερ– τρίτο μέρος της Συμφωνίας. Η έκφραση του υπερβατικού είναι τουλάχιστον το ίδιο κρίσιμη με την υπαρξιακή αγωνία. Τα αργά εδάφια είναι εξίσου σημαντικά με τα ζωηρά. Εχει νόημα να αποδίδονται αργά όπως επίσης να έχουν εκείνο τον βαθμό επεξεργασίας και πλαστικότητας, που θα επιτρέψει να αναδειχτεί ο χαρακτήρας τους. Μεμονωμένοι σολίστες στα ξύλινα πνευστά προσέφεραν το ζητούμενο που, όμως, έμοιαζε να απουσιάζει από το σύνολο των εγχόρδων. Απέμεινε μια πολύ ενστικτώδης ανάγνωση της μουσικής, συναρπαστικής δύναμης, αλλά χωρίς λεπτομέρειες.
