Ιστορίες καλοσύνης ★★★ ½
ΔΡΑΜΑ (2024), 164΄
Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος
Ερμηνείες: Εμα Στόουν, Τζέσι Πλίμονς, Γουίλεμ Νταφόε
Λίγους μήνες έπειτα από τον θρίαμβο του «Poor Things», ο Γιώργος Λάνθιμος επιστρέφει με μία ακόμη από τις «αλλόκοτες» κινηματογραφικές αφηγήσεις του, η οποία έκανε πρεμιέρα στο πρόσφατο Φεστιβάλ Καννών. Εδώ βέβαια δεν έχουμε μία, αλλά τρεις διαφορετικές ιστορίες, με τον Ευθύμη Φιλίππου να επανέρχεται, επτά χρόνια μετά τον «Θάνατο του ιερού ελαφιού», για να συνυπογράψει το σενάριο.
Ενας άβουλος άνδρας, ο οποίος ακολουθεί πιστά τις επιθυμίες του αφεντικού (και πεθερού) του, προσπαθεί να ανακτήσει κάποιο έλεγχο στη ζωή του. Ενας αστυνομικός βλέπει τη γυναίκα του, επί μήνες εξαφανισμένη στη θάλασσα, να επιστρέφει, μοιάζοντας όμως με ένα εντελώς διαφορετικό άτομο. Ενα ζευγάρι προσπαθεί με ζήλο να εντοπίσει έναν χαρισματικό άνθρωπο, προορισμένο να γίνει ο επόμενος… Μεσσίας.
Σύγχρονα παραμύθια
Οπως είναι φανερό εξαρχής, εδώ έχουμε να κάνουμε με αλληγορίες ή σύγχρονα παραμύθια, τα οποία έχουν στόχο να μιλήσουν για τον έλεγχο/εξουσία, θέμα που διαπερνά και τις τρεις ιστορίες, κι ακόμα για τη συναισθηματική εξάρτηση, την αγάπη, την απώλεια και τη θρησκεία. Βέβαια όταν μιλάμε για συναισθήματα στον Λάνθιμο (και στον Φιλίππου) η κατάσταση περιπλέκεται, όπως περίπλοκη και «δύσκολη» είναι ολόκληρη η σχεδόν τρίωρη ταινία τους.
Οι ακραίες εικόνες βίας, σεξ ή παλιού καλού σουρεαλισμού είναι όλες εκεί για να προκαλέσουν τις αντιδράσεις και να τεστάρουν τις αντοχές του θεατή.
Οι ακραίες εικόνες βίας, σεξ ή παλιού καλού σουρεαλισμού είναι όλες εκεί για να προκαλέσουν τις αντιδράσεις και να τεστάρουν τις αντοχές του θεατή, σε μια επιλογή προφανώς απολύτως συνειδητή, όπως όλα τα πράγματα που συμβαίνουν στο λανθιμικό σύμπαν. Κι αν είναι σχεδόν αδύνατο να μη διακρίνεις σε όλο αυτό μια κάποια επιτήδευση, αυτή «καταπίνεται» πιο εύκολα με μερικές δόσεις μαύρου χιούμορ, το οποίο εμποτίζει παραδοσιακά κάθε ταινία του Ελληνα κινηματογραφιστή. Ο τελευταίος επιλέγει πάντως εδώ μια αρκετά «ήσυχη» σκηνοθεσία, δίχως τα πολλά ευρυγώνια πλάνα ή την πιο δραστήρια κίνηση της κάμερας, που υπήρχε στις τελευταίες ταινίες του.
Μαγικό μοντάζ
Ειδική μνεία αξίζουν, τέλος, δύο ακόμα στοιχεία: το εξαιρετικό μοντάζ του Γιώργου Μαυροψαρίδη, με σύντομα φλας μπακ, σαν μικρά deja vu, που με έναν σχεδόν παράδοξο τρόπο συνέχουν καθεμιά από τις ιστορίες, δίνοντας επιπλέον «υφή» στο σενάριο. Το δεύτερο είναι, φυσικά, οι άψογες ερμηνείες των πρωταγωνιστών: της Εμα Στόουν και του Τζέσι Πλίμονς (βραβεύθηκε στις Κάννες) αλλά και των Γουίλεμ Νταφόε, Μάργκαρετ Κουάλι, οι οποίες στέκονται επάξια δίπλα τους.
