Αν την προηγούμενη ημέρα είχατε βρεθεί σε μια υπαίθρια και οικονομικά προσιτή συναυλία, ανοιχτή σε όλα τα όμορφα πράγματα που συμβαίνουν σε αυτές τις περιπτώσεις, αν τα προηγούμενα χρόνια είχατε δει τον Νικ Κέιβ να τραγουδάει ανάμεσα στο κοινό του ή και υπό βροχήν, πόσο μάλλον να χτυπιέται και να εκστασιάζεται στο γήπεδο του Σπόρτιγκ ή να τριγυρνάει στα μπαρ των Εξαρχείων, τότε το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, που ο «σκοτεινός πρίγκιπας» πραγματοποίησε την πρώτη από τις τρεις εμφανίσεις του στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, μπορεί να είχατε μερικές επιφυλάξεις για το ύφος της συναυλίας ή να εκφράζατε τα συνήθη παράπονα των κτητικών μουσικόφιλων για την κατάληξη των εφηβικών τους ειδώλων.
Στην πραγματικότητα, το βράδυ του Σαββάτου (αλλά και της Κυριακής και της Δευτέρας) η μεγάλη αίθουσα της Στέγης ήταν σχεδόν γεμάτη. Οχι μόνον από πρεσβύτερους εκπροσώπους των millennials, αλλά κυρίως από λίγο μεγαλύτερης ηλικίας θαυμαστές και θαυμάστριες, οι οποίοι μνημόνευαν στην παρέα τους ότι κάποτε είχαν δει τον Νικ Κέιβ «με 1.200 δραχμές», αναγνώριζαν όμως ότι οι εποχές έχουν αλλάξει. Το επιβεβαίωσε από νωρίς και ο πρωταγωνιστής της βραδιάς, όχι τόσο όταν βγήκε στη σκηνή με το καθιερωμένο κοστούμι και το κορακίσιο μαλλί του, όσο όταν αρνήθηκε ευγενικά και ελαφρώς πειρακτικά μια παραγγελία από το ήδη ενθουσιασμένο κοινό, η οποία θα μας γυρνούσε στα άγρια χρόνια των Birthday Party. Καθισμένος σε ένα μεγάλο πιάνο, συνοδευόμενος από ένα διακριτικό ηλεκτρικό μπάσο, που ωστόσο έπαιζε ο Κόλιν Γκρίνγουντ των Radiohead, ο Νικ Κέιβ είχε άλλες διαθέσεις: να παίξει τραγούδια (κυρίως από την περίοδο των Bad Seeds), «στην πιο ανεπεξέργαστη, αγνή μορφή τους».
Τα κατάφερε; Στα «Girl In Amber», «Jesus of the Moon», «I Need You», «The Ship Song», «Push The Sky Away», «Love Letter» κ.ά., ο Νικ Κέιβ εξέπεμπε όσο συναίσθημα μπορεί να εκπέμψει ένας άνθρωπος καθισμένος σε ένα πιάνο – δηλαδή πολύ. Τα «Weeping Song» και «Mercy Seat» δεν μας έκαναν πολύ πλουσιότερους ως ακροατές, είχε όμως τη σημασία του που ο Κέιβ δεν λυπόταν το κλαβιέ στη διάρκειά τους. Μιλώντας για σουξέ, στο «Into My Arms» αρκούσε ένα σήκωμα των φρυδιών του για να αναλάβει ερμηνευτικά καθήκοντα το κοινό. Και όσο για τον Κόλιν Γκρίνγουντ, πότε αρκούσε μια νότα του για να θεμελιώσει μελωδικά μια ολόκληρη μουσική φράση και πότε υπογράμμιζε διακριτικά και ευφυώς το σύνολο, γνωρίζοντας ως καλός μπασίστας κάθε δομικό στοιχείο των τραγουδιών, ακόμη και όσα οι υπόλοιποι δεν φανταζόμαστε καν ότι υπάρχουν.
Οι εξάρσεις δεν έλειπαν («Higgs Boson Blues», «Papa Won’t Leave You», «Henry» κ.ά.), όμως η βραδιά χαρακτηριζόταν κυρίως από μια «σιωπηλή ένταση», όπως μεταδίδουν και διεθνή Μέσα που κάλυψαν αυτή τη σειρά συναυλιών του Κέιβ σε αντίστοιχες αίθουσες του εξωτερικού. Και αν ενίοτε υπήρχε μια τόση δα επιτηδευμένη ιεροπρέπεια και δραματοποίηση, τουλάχιστον προερχόταν από κάποιον που στην πραγματικότητα δεν τις χρειάζεται, κυρίως γιατί τόσες δεκαετίες μετά έχει επιλέξει σε ποια τραγούδια του πιστεύει ακόμη. Τα υπόλοιπα είναι θέμα αποδοχής, ειδικά ενός καλλιτέχνη που αναφέρθηκε πάνω από μία φορά στα παιδιά του και στην προστασία τους, και που όταν στο «Mercy Seat» τραγουδούσε τον στίχο «I’m not afraid to die» έμοιαζε ελαφρώς σαν να μειδιούσε.
