Στο παρελθόν κάποιοι σκέφτηκαν ότι το να τρώμε γυμνοί σε μια αίθουσα με άλλα πενήντα άτομα, και αυτά γυμνά, είναι μια καλή επιχειρηματική ιδέα και θα πουλήσει.
Το πρώτο εστιατόριο για γυμνούς άνοιξε πριν από μερικά χρόνια στο Λονδίνο και υποτίθεται ότι είχε μεγάλη λίστα αναμονής. Μπορούσες να φας τσιτσίδι ή ντυμένος, επίσης μπορούσες να ξεκινήσεις χωρίς ρούχα και στην πορεία, στο κύριο πιάτο λ.χ., να ντυθείς ή το αντίστροφο, γενικότερα υπήρχε μια χαλαρότητα και μια ελευθερία, η οποία ήταν και το ζητούμενο.
Εκτοτε, δεν διάβασα κάποιo ρεπορτάζ που να αναφέρεται και σε άλλα εστιατόρια για γυμνούς, άρα μάλλον αυτό το πρώτο εστιατόριο δεν πήγε και τόσο καλά, άλλωστε αν ήταν επιτυχημένο σίγουρα θα είχε έρθει και στην Ελλάδα, που αντιγράφει αμέσως τάσεις του εξωτερικού.
Εναν άλλο διαφορετικό τρόπο να δειπνήσει κανείς σκέφτηκαν οι δημιουργοί του dinner in the sky στο Βέλγιο απ’ όπου ξεκίνησε. Κάθεσαι σε ένα στρογγυλό τραπέζι το οποίο με τη βοήθεια ενός γερανού ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό, περίπου πενήντα μέτρα από το έδαφος, και από εκεί βλέπεις τους φωτισμένους δρόμους της πόλης και απολαμβάνεις το δείπνο σου, αν δεν έχεις πάθει εν τω μεταξύ μια μικρή κρίση υψοφοβίας. Γιατί πρέπει να κάνεις ασκήσεις ηρεμίας για να φας μια μακαρονάδα, δεν το καταλαβαίνω…
Πιο πρόσφατη, αλλόκοτη είδηση είναι ότι όσοι έχουν λεφτά για ξόδεμα θα μπορούν από το 2025 να κάνουν ένα πολυτελές ταξίδι στο Διάστημα· μια εξάωρη εμπειρία που θα περιλαμβάνει γεύμα από τον σεφ Ράσμους Μουνκ, κάτοχο αστεριού Michelin, που από πολλούς θεωρείται ο νέος Φεράν Αντριά.
Η εμπειρία του φαγητού ξεφεύγει σε όλο και πιο περίεργα μέρη ή καταστάσεις.
Δεν αρκεί πλέον μόνο ένα καλομαγειρεμένο, πρωτότυπο, ωραία παρουσιασμένο πιάτο ή η υπογραφή ενός πολυβραβευμένου σεφ. Χρειάζεται και ένα σκηνικό, μια τελετουργία, ένα «σενάριο» που θα υπόσχεται πολύ μεγάλες και σπάνιες συγκινήσεις με αφορμή το φαγητό. Δηλαδή, πιο πολύ κόνσεπτ και λιγότερο φαγητό.
