Μια πολυκατοικία εποχής, θα λέγαμε, ένα κτίριο για διαμερίσματα μεσοαστών, στέκεται από τα χρόνια του ’30 στη γωνία Σόλωνος και Λυκαβηττού 10. Σήμερα ξεχωρίζει ακόμη καθώς βρίσκεται σε θέση γωνιακή και επιπλέον γιατί έχει αυτόν τον αέρα κομψότητας και αστικής αυτοσυνειδησίας, σε βαθμό ώστε περνώντας από εκεί να ξέρεις ότι κάποτε σε αυτό εδώ το σημείο της Αθήνας νέα διαμερίσματα με όλα τα κομφόρ ήταν διαθέσιμα. Ανελκυστήρας δεν υπήρχε, αλλά αυτή η πολυκατοικία ήταν μικρή, «οικογενειακή».
Δεν έμοιαζε με τη σχεδόν συνομήλική της αντικρινή πολυκατοικία του 1934, χτισμένη στην άλλη γωνία της Λυκαβηττού 5 και Σόλωνος, σχεδιασμένη από τον αρχιτέκτονα Κώστα Σγούτα (1897-1983). Τις βλέπει ο διαβάτης σήμερα στις δυο γωνίες και αντιλαμβάνεται δύο εκδοχές του μοντέρνου ρυθμού του ’30, την εποχή που η Αθήνα άλλαζε και η αλλαγή αυτή, 90 χρόνια πίσω, ενθουσίαζε, προβλημάτιζε… Ο Θεοτοκάς, ο Σεφέρης, ο Τερζάκης περιδιαβάζουν την Αθήνα που αλλάζει πρόσωπο.
Από απέναντι, η μικρή πολυκατοικία της Λυκαβηττού 10 και Σόλωνος φανερώνει την αρ ντεκό διάθεση στην αισθητική της, τις σφραγίδες με τα προσωπεία, τα συγκρατημένα έρκερ, αυτές τις πρισματικές προεξοχές που έδιναν χάρη και στην πρόσοψη και στο εσωτερικό. Στο πλάι, στην είσοδο της Λυκαβηττού 10, διαβάζουμε στην ωραία αρ ντεκό γραμματοσειρά ότι η μικρή αυτή πολυκατοικία έχει δύο αρχιτέκτονες, τον Λεωνίδα Μπόνη (1896-1963) και τον Henri Ducoux (1903-1990).
Στην Αθήνα του Μεσοπολέμου βρέθηκαν και οι δύο από διαφορετικούς δρόμους, αλλά η ζωή θα τους ένωνε καθώς ο Ducoux παντρεύτηκε την αδελφή του Μπόνη, Βιργινία. Υπήρξαν όμως συμφοιτητές στο Παρίσι, μαζί και με τον έτερο της συντροφιάς, τον Βασίλειο Κασσάνδρα και αργότερα βρέθηκαν όλοι στην Αθήνα. Ο Μπόνης είχε μεγαλώσει στην κοσμοπολίτικη Κωνσταντινούπολη. Ο Ducoux είχε αρχίσει να εργάζεται στη Γαλλική Σχολή Αθηνών το 1929 (παρέμεινε έως το 1942 αναλαμβάνοντας πλήθος έργων στις αρχαιολογικές αποστολές των Γάλλων στη Δήλο, στους Δελφούς και αλλού). Αυτή η συνεργασία και φιλία, ένας ελληνογαλλικός σύνδεσμος που φανερώνει και όλα εκείνα τα ιδεολογικά ρεύματα του Μεσοπολέμου, αντανακλάται ήρεμα, διακριτικά και με συγκρατημένο ύφος στη γωνία Σόλωνος και Λυκαβηττού 10.
Πόσες ιστορίες αναβλύζουν από τα σπίτια της Αθήνας… και πόσες αναμνήσεις διασώζονται γι’ αυτά τα διαμερίσματα που φιλοξένησαν οικογενειακές ζωές εκείνα τα χρόνια του ’40 και του ’50. Οι μεγάλες ψηλές πόρτες ανάμεσα στα σαλόνια και τις τραπεζαρίες, κρεβατοκάμαρες, λουτρά, μικροσκοπικά δωμάτια υπηρεσίας… Πλυσταριό στο υπόγειο, χειροκίνητο ασανσέρ να ανεβαίνουν τα ρούχα στην ταράτσα για άπλωμα. Και κυμάτιζαν οι μπουγάδες της Αθήνας σε εκείνες τις μοντέρνες ταράτσες, που είχαν ακόμη θέα που σου μάγευαν το βλέμμα…
Το Κολωνάκι –εδώ είμαστε στις παρυφές του– ήταν γειτονιά. Με μικρά μαγαζιά εξυπηρέτησης. Μπακάλικα μικρά, με όσπρια και ζάχαρη και ρύζι στα σακιά. Ενα τέτοιο υπήρχε παλιά σ’ αυτή τη μικρή, κομψή πολυκατοικία της Λυκαβηττού 10 και Σόλωνος. Ενα φαρμακείο πιο ‘κει, ένας τσαγκάρης, η εποχή της απόλυτης οικονομίας χρήματος και υλικών. Σεβασμός σε κάθε αντικείμενο, σε κάθε απόκτημα. Δεν πετιόταν τίποτε, παρά μόνον όταν δεν υπήρχε ελπίδα επιδιόρθωσης.
Ενα καθαριστήριο πιο κάτω και ο μικρός ναός των θαυμάτων, που ήταν κάποτε τα ψιλικατζίδικα. Η ευγενής παλιά Αθηναία θυμάται όλα τα πρόσωπα της γειτονιάς. Τα αδέλφια γειτονόπουλα, τον φίλο απέναντι, το φωτισμένο παράθυρο με το κορίτσι της νύχτας που φρόντιζε την ηλικιωμένη μητέρα… Πόσες σκηνές, πόσες ιστορίες θολές στη μνήμη, σε εκείνη τη στροφή της λήθης.
